වරෙව් මහතුනේ කුණු කය වළදන්ට

විනේ කටින උන්

විනේ කටින උන් තරහක් නොකියාම

කනේ කොහොඹ මිරිකනවා හැමදාම

ගුණේ රැකන් ඉන්නලු මළ හිමිගේම

වනේ නැතිව උන්

වනේ නැතිව උන් දුක දන්නේ කෝම

ගමේ ගැටව් කරබාගෙන උන්නාට

විසේ නැග්ග නාකිත් පිළ උඩ රෑට

නෙළා ගනින් යැයි කප්රුක පිදුවාට

ඉණේ රෙද්දමයි හිටියේ හරහාට

ළැමේ කිරට මොරගානා පැටියන්ට

අනේ කවුද ඉන්නේ වේලක් දෙන්ට

ළිපේ ගින්න තුන් වරුවේ අවුලන්ට

වරෙව් මහතුනේ කුණු කය වළදන්ට

ප්‍රදීපා ධර්මදාස කියන්නේ ලංකාවේ ගායිකාවන්ගෙන් මම වැඩියෙන්ම ප්‍රිය කරන හඬට හිමිකම් කියන ගායිකාව. "සුපෙන් හැඟුම් ඔබෙන් එපා" ගීතය මුලින්ම අහපු මොහොතේ ඉඳලම මම ඇයගේ හඬත් එක්ක පෙමින් වෙලුනේ නිරායාසයෙන්මයි.

ප්‍රදීපාගේ අසමසම කටහඬත් සමඟ විශිෂ්ඨ පද රචනයක් සහ සංගීතයත් එක්ක මුසු වෙලා නිර්මාණය වුන මම ඉතාමත් ආදරය කරන ගීතයක් තමා "විනේ කටින උන්" ගීතය. මේ ගීතයේ පද රචනයේ තියෙන විශේෂත්වය තමයි අපි එච්චර සංවේදී නොවන අපේම සමාජයේ ජීවත් වෙන මිනිස් ජීවිතයක අප නොසිතන පැත්තක් ඉතාම සංවේදී විදියට ඉදිරිපත් කරල තිබීම.

මනුස්සයෙක්ගේ හැඟීම් මෙච්චර ලස්සනට ගීතයකට කැටි කරන්න පුළුවන් එක සුවිශේෂී හැකියාවක්. ඒ මනුස්සයාගේ හැඟීම් වෙනස්ම ජීවිතයක් ගෙවන කෙනෙක්ට පවා දැනෙන විදියට පදවැල් ගොතන්න පුළුවන් එක ඇත්තටම දක්ෂකමක්.

මේ සටහන ලියන්න හේතු වුනේ "ඇයි මේ වගේ හොඳ සින්දු අද හැදෙන්නෙ නැත්තේ" කියන හැඟීම ඔබට වගේම මටත් ඒ විදියටම එන නිසා.

ඔය "පරණ ඒවා හොඳයි, අලුත් ඒවා චාටර්" කියල හැම දේකටම කියන එක අපේ සංස්කෘතියේ කොටසක්. අනිත්වා කෙසේ වෙතත් නිර්මාණකරනය පැත්තෙන් ගත්තාම නම් ඒ කතාව සම්පූර්ණයෙන් ඇත්ත කියන එකයි මගේ හැඟීම.

මේ වගේ හිතට දැනෙන නිර්මාණ ගොඩක් වෙලාවට සිද්ධ වෙලා තියෙන්නෙ මීට අවුරුදු ගාණකට කලින්. ඒ කියන්නෙ අපි පහුකරල ආපු යුගයෙ.

වර්තමානය ගත්තොත් මේ වගේ නිර්මාණ සිද්ධ වෙන්නෙ නැතිම තරම්. මේ වගේ පදරචනයන් ලියන්න මිනිස්සු නැති තරම්.

මෑත කාලයේ නිර්මාණය වුන ගීත වලින් මගෙ හිතගත්ත පදරචනයන් නම් කරන්න වුනොත් ගීත දෙකතුනකට වඩා නම් කරන්න අමාරුයි. රූනිගේ 'සප්ත ස්වරයයි' , රයනිගේ 'චංචල දෑසේ', ශිහාන්ගේ 'හතර කේන්දරේ' වගේ ගීත කිහිපයක් ඇරෙන්න එහෙම නිර්මාණාත්මක බවින් සරු පද රචනයක් ඔලුවට එන්නෙ නෑ.

දැන් "..මල් සින්දු, බූට් සින්දු.." නමින් හැඳින්වෙන ගීත පොකුරු පිටින් හැදුනත් ඒවයෙත් තියෙන්නේ හරිම ලාමක පද රචනා බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැහැ.

ඒත් පහුවෙච්චි යුගයේ නිර්මාණ එක්ක සසඳලා අපි දැන් ඉන්න ගායකයින්ට දෙහි කැපුවට ඇත්තටම අවුල තියෙන්නේ ගායකයින්ට වඩා පදරචකයන්ගෙයි සංගීතවේදීන්ගෙයි කියලයි මට හිතෙන්නෙ.

ශෝදාපාළුවට ලක් වෙලා තියෙන්නෙ නිර්මාණාත්මක හැකියාව කියන එකයි මගේ මතය. ගායකයන්ගේ පැත්තෙන් ඒ අයට සිද්ධ වෙනවා තමන්ගේ පැවැත්ම වෙනුවෙන් හම්බෙන සින්දුවක් කියන්න. සින්දු ලියන්න, සංගීතය දාන්න හරි හමන් අය නැතිය කියල සින්දු කියන්නැතුව හිටියොත් අද කාලේ ගායකයන්ට කන්න අඳින්න දෙන්නෙ කවුද?

හතු පිපෙන්නා වගේ නිර්මාණ කරන්න පුළුවන් අවකාශයක් හැදුනම අන්තිමට එළියට එන ප්‍රතිඵල වල ගුණාත්මක බව අඩුවෙන එක ස්වභාවිකව සිද්ධ වෙන දෙයක්. නමුත් ගුණාත්මක බවක් නැත්තටම නැතුව ගිහින් වගේ පේනව නම් ඒක රසිකයන්ගේ අවාසනාව බව නොකියා බැහැ.

මම කියන්නෙ නෑ හැදෙන්න ඕන තේරුමක් තියෙන, හදවතටයි මොළයටයි දෙකටම දැනෙන සින්දු විතරයි කියල. මම කියන්නේ ඔය බස් සින්දු, මල් සින්දු, බූට් සින්දු අස්සේ එහෙම නිර්මාණත් බිහි වෙන්න ඕනය කියල.

මේවගේ නිර්මාණාත්මකව බංකොලොත් වුන කාලෙක අමරදේව මාස්ටර් ඉපදිලා හිටියත් අමරදේවගේ සින්දුත්

"මම ආදරේ කලා සිතින්
සැමදා නෑ වෙනස් කලේ
හැරදා මා දමා ගියේ
ඇයිද ප්‍රියේ......?"

වගේ තියෙයි ඉතින්.  ඒකට අමරදේව කියලා මක් කරන්නද?