Thursday, September 29, 2016

ෆේස් බුක් ලයික් වලින් ජීවිත බේරා ගැනීම


"ප්රාර්ථනාව බලසම්පන්නයි ඔබත් එක සිතින් ප්‍රාර්ථනා කරන්න"

තරුණියක් හදිසි අනතුරකට මුහුණ දීම නිසා එකතැන් වෙලා. ඇයගේ පින්තූරයක් එක්ක ශෙයාර් වෙන පෝස්ට් එකක උඩින් දාලා තිබ්බා ඔහොම. පුළුවන් තරම් ලයික් කරන්නලු, ශෙයාර් කරන්නලු, සුවය ප්‍රාර්ථනා කරන්නලු.. එතකොට ඇය ඉක්මනින් සුව වෙයිලු.

මේවට තමයි අධිසදාචාරවාදී දුහුල් සළු වලින් තමාගේ හෙළුව වහගන්න දතකන මැටි වහන්සේලාගේ සුචරිතවාදී ගොන් පාර්ට් කියන්නෙ

මීට ටික කාලයකට කලින් මුලින්ම මම දැක්කේ ඕකේ කතෝලික වර්ෂන් එක.

'මේ අසරණ දරුවා වෙනුවෙන් ලයික් කරන්න', 'ආමෙන් කියල ටයිප් කරන්න', 'පිළිකාව එක්ක සටන් කරන මේ දරුවාට ලයික් කීයක් ගන්න පුළුවන් වෙයිද?'

කිය කිය දෙවියන්ගේ අවධානය අරගෙන දෙන්න ෆේස් බුක් ලයික් බොත්තම පාවිච්චි කරන්න හදනවා මොළේ කළඳක් නැති මෝඩ මන්දබුද්ධිකයො ටිකක් වගේ.

දෙවියන්වහන්සේයි ජේසුයි දෙපැත්තට වෙලා ලැප් ටොප් දෙකක් ඇරගෙන ෆේස් බුක් එක දිහා බලන් ඉන්නව ඇති ලයික් ගාන ගණන් කර කර

චේතනාව හොඳ ඇති. ඒක ඇත්ත. නමුත් මේ විකාර වලින් කරන්නේ තමා කිසිම කෙනෙක්ට කිසිම විදියකට උදව්වක් නොකරන ගමන්.. උදව්වක් කලාය කියල හිත සනසගන්න එක. තමා විසින් තමාගේම පිටට තට්ටු කරගෙන 'උඹ මාර හොඳ මිනිහෙක්' කියල කියවගන්න එක.

හවසට ගෙදර ඇවිදින් ෆෑන් එක ඉස්සරහා වාඩි වෙලා ලැප් ටොප් එකත් දාගෙන ඒකේ ඉඳන් ලයික් බොත්තම ඔබ ඔබ, ශෙයාර් බොත්තම ඔබ ඔබ මිනිස්සුන්ගේ ජීවිත බේරගන්න ක්‍රමයක් තියෙනවා කියල කියන ෆේස් බුක් පෝස්ට් දකිද්දි කොච්චර නම් ආතල්ද?

කොච්චර නම් ලේසියිද මනුස්සයෙක්ව වැටිල ඉන්න තැනින් ගොඩ ගන්න.. ලයික් එකක් දාන්න විතරයි තියෙන්නෙ. ආමෙන් කියන්න විතරයි තියෙන්නෙ.. ප්‍රාර්ථනාවක් කරන්න විතරයි තියෙන්නෙ.

ඔන් ද ස්පොට් බඩු බනිස් වෙලා ඔක්කොම ලෙඩ රෝග සුවපත් වෙනවා, ලෙඩ්ඩු හොඳ වෙනවා, කොරු ඇවිදිනවා, අන්ධයන්ට පෙනීම ලැබෙනවා, පිළිකා සනීප වෙනවා.. හරිම ජොලි වැඩේ !

මනුස්සයෙක්ට කරන්න මීට වඩා බූරු වැඩ තවත් තියෙනවද?

කාටවත් සතපහක උදව්වක් නොකරම උදව් කලා කියල හිතාගෙන සැනසෙන එක.. එහෙම උන්ට කියන්න තියෙන්නේ අර මර්වින්තුමා කියපු කතාවම තමයි

"අනේ, තෝ වගේ ගොන් හරකෙක් යකෝ මෝඩ මූසලයෙක්...."

ලයික් වලින් ජීවිත බේරගන්න හදන එඩිතර කරුණාබර දයාවන්ත ගොං යක්කු !

Thursday, September 22, 2016

අනිත්‍යය ; ඔච්චරම අවුල්ද?



හැමදේම අනිත්‍යයිය. එනිසා මේ ලෝකයේ තියෙන දේවල් ඵල රහිතය. මිනිස් අත්දැකීමට විවෘත සියලු රසයන්, සියලු හැඟීම් එනිසාම තේරුමක් නැතිය වගේ කතාවක් ගොඩක් අය අහල ඇති.

සමහර විට වැඩිහිටියෙක්ගෙන්, සමහරවිට භික්ෂුවකගෙන්, සමහර විට ලවුඩ්ස්පීකර් කටකින්, සමහර විට පොත පතකින්, හරි මොකෙන් හරි; අපේ සමාජයේ මිනිස්සු අහල තියෙන, ඔලුවල මුල් බස්සවල තියෙන ඒ මතය ඇතුලේම තියෙනව ලොකු අවුලක්.

හැමදේම අනිත්‍යය බව ඇත්ත. වෙනස්වන සුළු බවත් ඇත්ත. නැසෙන සුළු බවත් ඇත්ත.

ඒත් ඒ අනිත්‍යය බව නිසාම මිනිසාට විඳිය හැකි සියලු රසයන්, අත්දැකීම්, හැඟීම්, ඵල රහිතද? තේරුමක් නැද්ද?

රසවත් ආහාර වේලක් ගද්දි දැනෙන රසය ඵල රහිතයි, මොකද ඒ රසවත් බව අනිත්‍යය නිසා; දීර්ඝ කාලයක් කැපවීමෙන් තමා ජීවිතයේ ලබන ජයග්‍රහණයක සතුට ඵල රහිතයි, මොකද ඒ සතුට තාවකාලික නිසා; මිහිරි සංගීත නාදයක් කණවැකෙද්දි දැනෙන ඒ හැඟීම ඵල රහිතයි, මොකද ඒ හැඟීම තාවකාලික නිසා.

ඔහොම කතාවක් නෙ කියන්නෙ

ඔය සංකල්පය ගොඬනැගෙන්නෙම යමක වටිනාකමක් තිබෙන්නට නම් ඒ හැඟීම තාවකාලික නොවිය යුතුය කියන පදනම මත.

ඔය සංකල්පය ඇතුලෙම තියෙන්නෙ, තාවකාලිකත්වයට සීමා නොවූ, සදාකාලික වූ සැප බලාපොරොත්තුවක්. ඒ බලාපොරොත්තු වෙන සදාකාලික සැප නොලැබීයාම තුළින් හටගන්නා ඉච්ඡාභංගත්වයක්. ලෝක යථාර්තය, ඒ කියන්නෙ තාවකාලික බව ඒ අයුරින්ම බාර ගැනීමට තියෙන අසමත්කමක්.

ඇයි රසවත් ආහාරයක් අනුභව කරන කෙනෙක්ට දැනෙන ඒ රසවත්බව තේරුමක් තියෙන්න බැරි, ඒ රසවත් බව තාවකාලික වෙලා?

රසවත් බවේ තේරුමක් තියෙන්න, ඒ රසවත් බව සදාකාලික වෙන්නම ඕනද? රසවත් ආහාරයක් ගැනීමේ අත්දැකීම ඵල සහිත දෙයක් වෙන්න ඒ ආහාරය පුටුවක් උඩ ඉඳගෙන සදාකාලිකවම කකා ඉන්න ඕනද?

ඕකයි ඔතනදි නැඟෙන ප්‍රශ්නය.

නමුත් ඇත්තටම හිතල බැලුවොත්, යථාර්තය එක්ක ගනුදෙනු කරන්න මීට වඩා හොඳ සංකල්පීය දැක්මක් අපිට හදාගන්න බැයිද?

රසවත් කෑම එකක් කන එකෙන් ලැබෙන ඒ රසය තාවකාලික නිසාම තමයි එහි වටිනාකමක් තියෙන්නෙ.

තමාගේ ජීවිතයේ විඳිනා හැම සතුටකම පසුපස ඇති යථාර්තය, හෙවත් තාවකාලික බව නිසාම ඒ දේවල් වලට එකතු වන්නේ වටිනාකමක් මිසක අර්ථ ශුන්‍යය බවක් නෙමේ.

හිතන්න.

තමා තමාගේ දරුවාව වඩා ගන්නා අවසාන අවස්ථාවක් කවදා හෝ උදාවෙනවා. තමා තමාගේ මවගේ, පියාගේ කටහඬ අහන අවසාන අවස්ථාවක් තියෙනවා. තම බිරිඳගේ, සැමියාගේ සිනහව දකිනා අවසාන අවස්ථාවක් තියෙනවා.

අවසාන අවස්ථාව බවද නැද්ද කියා නොදැන, එහෙම අවස්ථාවක් ඇති බව ගැන අවබෝධයෙන් තම දරුවාව වඩා ගනිද්දි, සිප ගනිද්දි, ඒ මානුෂීය හැඟීමට එකතු වන්නේ අසීමිත වූ වටිනාකමක් නොවේද?

ඒ තාවකාලික බව නිසාම, සීමිත බව නිසාම, මිනිස් අත්දැකීම් වල වටිනාකම තව තවත් වැඩි නොවනවා නොවේද?

තම මව, පියා කවදා හෝ මියයන බවේ යථාර්තයට මුහුණ දීමට තියෙන හොඳම ක්‍රමය ඔහු සමඟ/ඇය සමඟ ඇති බැඳීම නැති කර ගැනීමද? එසේත් නැතිනම් ඔහුත් සමඟ/ඇයත් සමඟ ගතකිරීමට ඇති කෙටි කාලයේ ඇති අසීමිත වටිනාකම තේරුම්ගෙන, ඒ අනුව කටයුතු කොට කවදා හෝ ඔවුන් මියයාමේ යථාර්තයට බුද්ධිමත් මනුෂ්‍යයෙකු සේ මුහුණ දීම නොවේද?

මෙවන් මතවාද බොහෝමයකට තියෙන්නේ ආගමික මූලයන්.

සමහර ආගම් වල මිනිස් ජීවිතය අවසන් වීමෙන් පසු එළඹෙනවා යැයි කියන සදාකාලික ජීවිතයක් උදෙසා මේ ජීවිතයේ කලයුතු කැපකිරීම්, පනවා ගත යුතු සීමාවන් ගැන උගන්වනවා. ඒවා තම අනුගාමිකයින්ව මානසිකව සිරකූඩු වල දැමීමෙන් සදාකාලික වූ සැපතක බලාපොරොත්තුවක් ලබා දෙනවා. මරණින් පසු තියෙනවාය කියල ඔවුන් උපකල්පනය කරනා ජීවිතයක් වෙනුවෙන්, පවතින බව සැබවින්ම දන්නා මේ ජීවිතයේ අරුත නැති කරගන්නවා.

ඒ සදාකාලික සැපතක් බලාපොරොත්තුවෙන්.

තවත් ආගම් වල සදාකාලික සැපතක් නොලැබීමේ දුකෙන්, හෙවත් සැපත තාවකාලික වීමේ ඉච්ඡාභංගත්වයෙන් ස්වභාවික වූ මිනිස් හැඟීම් සෘණාත්මක ලෙස අර්ථ දක්වනවා.

මේ සියල්ල සදාකාලික වූ සැපත කියන සංකල්පය හා බැඳුනු මිනිස් වියරුවේ ප්‍රතිඵල.

නමුත් මරණින් පසු සදාකාලික සැපතක් සොයා යාම වෙනුවට, මේ ජීවිතය ගැන අවධානය යොමු කරන්නන් කවදා හෝ 'මේ ජීවිතයේ' ගැටළු වලට සැබෑ විසඳුම් සොයා ගනීවි.

මොකද ආගමික පසුබිමකින් එන ප්‍රශ්න බොහෝ විට වැඩි අවධානයක් යොමු කරන්නෙ මරණින් පස්සේ තියෙනවා ඇතියි කියල උපකල්පනය කරන ජීවිතයකදී ඇතිවිය 'හැකි' ප්‍රශ්න වලටයි.

ඔවුන්ගේ ප්‍රශ්නය මරණින් පසු ජීවිතයයි.

මරණින් පසු ජීවිත ගැන ඉගැන්වෙන ආගම් මොහොතකට පසෙක තැබුව හොත් තේරුම් යාවි,ප්‍රශ්නය වන්නේ මරණයවත්, මරණින් පසු ජීවිතයවත් නොව, මරණයට පෙර අප ගත කරනා අපගේ මේ ජීවිත බව. වටිනාකම ඇත්තේ මරණින් පසු එහා ලෝකයක නොව, මේ ලෝකයේ අපට ලැබී ඇති අප මේ ගත කරනා ජීවිත වල බව.


ප/ලි - ආගමික ඉගැන්වීම් පිළිබඳ මෙහි සඳහන් කරුණු පදනම් වන්නේ පොදු සමාජයේ ඒවා ගැන බහුලව භාවිතා වන අර්ථදැක්වීම් අනුව මිස, ඒ ඒ ආගම් වල නියම අර්ථදැක්වීම් යයි ඒ ඒ ආගමික බහුශ්‍රැතයන් අතර ඇතිවන ශාස්ත්‍රීය කතිකාවන් මත නොවන බව කරුණාවෙන් සලකන්න. මෙහි සඳහන් ආගමික ඉගැන්වීම් පිළිබඳ අර්ථ දැක්වීම් සාවද්‍යය යැයි යම් ආගමික බහුශ්‍රැත පඬිවරයෙක් සිතයි නම්, මා ඔහුට යෝජනා කරන්නේ එම තමන්ගේ ආගමේ නිවැරදි ඉගැන්වීම් පිළිබඳව තමන්ගේ ආගමිකයන්ව දැනුවත් කරන ලෙසය. ඒ පඬිතුමාගේ අර්ථ දැක්වීම පොදුවේ භාවිතා වන අර්ථ දැක්වීම බවට පත් වූ පසු ලියවෙන මෙවැනි සටහන් වල එම අර්ථ දැක්වීම ගැන ලියැවෙනු ඇත. මන්ද, මා උනන්දු යම් ආගමික පුස්කොල පොත් තුල ඇති දේවල සත්‍ය/අසත්‍යය භාවයට වඩා ඒ ආගමික ඉගැන්වීම් වල සමාජයේ භාවිතය ගැන නිසාය.

සියදිවිනසා ගන්නා නූගත් මෝඩයෝ !



සියදිවිනසා ගැනීම කිසිම වෙලාවක මෝඩකමකට, නූගත්කමකට ලඝු කරන්න එපා.

පළවෙනි දේ තමයි කෙනෙක් සියදිවි නසාගත්තාම ඒ කෙනාව ගොන් වැස්සියෙක්, මෝඩියෙක්, කාලකණ්ණියෙක්, ඉපදුනාට පොළවටත් බරක්, මැරිච්ච එකමයි හොඳ වගේ අපහාසාත්මක ලේබල් අලවල "පොඩි කාලේ ඉඳලා දුක් විඳලා හදපු දෙමව්පියෝ" පව් කියලා දැම්මාම ඒක හරිම සිත්ගන්නා සුළුයි. හැමෝම ඒ අසරණ දෙමව්පියන්ගේ දුක වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්න හරිම කැමතියි. අපි හරි හොඳ මිනිස්සුනෙ නේද?

කෙනෙක් තමාගේ ජීවිතය නැති කරගන්න පෙළඹෙන හේතු ගණනාවක් තියෙන්න පුළුවන්. මොකක් හරි හේතුවක් නිසා ඇති වුන දරාගත නොහැකි අධික වේදනාව, තනිකම, පාළුව, තමාගේ දුක බෙදගන්න කියාගන්න කවුරුත් නැති එක, තමා දැඩිලෙස ආදරය කරන කෙනෙක් විසින් ප්‍රතික්ෂේප කරනු ලැබීම, සමාජය/දෙමාපියන් ගෙන් ප්‍රතික්ෂේප කරනු ලැබීම, සමාජයට මුහුණ දීමට තියෙන භය, තමා කරන ලද යම් ක්‍රියාවක් නිසා ඇති වෙච්චි වරදකාරී හැඟීම්, ඉච්ඡාභංගත්වයට පත් වීම, ලිංගික හෝ මානසික අපයෝජනයට ලක් විම(sexual or emotional abuse), රැවටීමට ලක් වීම, කිසිදා නොදැනුන කිසිදා පහනොවනවා කියල හිතෙන අසරණකමක් දැනීම..

මිනිස්සුන්ට උදේ නැගිටින්න, වැඩට යන්න, මහන්සි වෙන්න, සතුටු වෙන්න.. කෙළින්ම කියනව නම් "මිනිස්සුන්ට ජීවත් වෙන්න" අරමුණක් ලබා දෙනවා නොයෙක් දේවල්. සමහරුන්ට තමාගේ ආදරවන්තයා/ආදරවන්තිය.. සමහරුන්ට තමන්ගේ දෙමව්පියන්.. සමහරුන්ට තමන්ගේ රැකියාවේ අනාගතය.. සමහරුන්ට මුදල් හම්බකිරීම.. සමහරුන්ට සමාජයේ කීර්ති නාමයක් ඇති කර ගන්න එක.. තවත් සමහරුන්ට තමාගේ බිරිඳ, දරුවන්, තමාගේ පවුල.....

ඔය වගේ තමන්ගේ ජීවිතයට අරමුණක් එක් කල දේවල් එක පාරම හෙණ ගහන්නා වගේ නැති වෙලා ගියාම.. ඒවගේ මොහොතකදි තව දුරටත් ජීවත් වෙන්න හේතුවක් හිතාගන්න බැරුව අන්ත අසරණ අඩියට වැටෙන එක මෝඩ කම විදියටවත්, නූගත්කම විදියටවත් හඳුන්වන්න එපා. මනුස්ස හැඟීම් ඒවගේ සිල්ලර විදියට විවේචනය කරන්න එපා.

අපි ඕනම කෙනෙක්ට දරා ගැනීමේ සීමාවක් තියෙනවා. ඒ සීමා පුද්ගලයා අනුව එක එක තැන් වල පිහිටල ඇති. මරණය කියන්නෙ මේ ලෝකයේ තියෙන නරකම දෙයවත්.. ජීවිතය කියන්නෙ මේ ලෝකයේ තියෙන හොඳම දෙයවත් නෙමේ..

ගොඩක් වෙලාවට සියදිවි හානිකරගන්න අය ඒ මොහොතේ විඳින දැඩි වේදනාව අවසන් කිරීමේ ක්‍රමයක් විදියට තමාගේ ජීවිතය නැති කරගන්න පෙළඹෙනවා. මොකද ඔවුන් හිතනවා මේ වේදනාව කවදාවත් ඉවර වෙන එකක් නෑ, මට මේ වේදනාව දරාගන්න බෑ, මේක නිසා ඇති වෙන ලැජ්ජාවට මට මූණ දෙන්න බෑ කියල.

අපි හැමෝටම ජීවිතේ ගත කරන්න අරමුණු තියෙනවා, බලාපොරොත්තු තියෙනවා, ආශාවල් තියෙනවා, උවමනාවල් තියෙනවා. නමුත් ඉච්ඡාභංගත්වයට ලක් වුන කෙනෙක්ට ඔය කිසිදෙයක් නැහැ. ඒ කෙනාට තමාගේ ජිවිතය ගෙනියන්න අරමුණක් නැති වෙනවා පමණක් නොවේ ඔහුට/ඇයට ඉතිරි වන්නේ අධික වේදනාවක් පමණයි.

ඇත්තටම සියදිවිනසා ගන්න තරම් මානසිකව වැටිලා ඉන්න කෙනෙක්ට දෙමව්පියන් විදියට, යහලුවන් විදියට, නෑදෑයන් විදියට අත්වැලක් වෙන එක.. සහයක් වෙන එක.. ඒ තත්වයෙන් ගොඩ එන්න උදව්වක් වෙන එකයි කරන්න ඕන..

මේ සටහනික් කරන්නේ සියදිවි නසා ගැනීම සාධාරණීයකරනය කරන එක නෙමේ, සියදිවි නසාගන්න හිතන.. සියදිවිනසාගත්ත.. කෙනෙක්ව තේරුම්ගත යුතු බව සහ සමාජයක් විදියට ඒ මනුස්සයෝ ගැන තියෙන ආකල්පයේ ලොකු වැරැද්දක් තියෙන නිසයි මේ සටහන ලියවෙන්නේ.

කෙනෙක් හිතන්න පුළුවන් ඕවද ප්‍රශ්න, මාත් බූට් කාලා තියෙනවා, මාත් බඳින්න කලින් බඩ වුනා, මටත් රස්සාව නැති වුනා, මගෙන් පෙම්වතිය හදිසියේ මැරුනා, අපේ ආදරයටත් ගෙවල් වලින් අකමැති වුනා කියල..

ඒත් මිනිස්සු කියන්නේ වතුර වගේ ඔක්කෝමල්ලා සෙල්සියස් අංශක 0දී ඝන වෙලා සෙල්සියස් අංශක 100දී නටන තත්වයට පත් වෙන දෙයක් නෙමේ. එක එක්කෙනා එක එක සිද්ධි, දේවල්, අත්දැකීම් වලට මුහුණ දෙන විදිය, ප්‍රතිචාර දක්වන විදිය වෙනස්. මිනිස්සු ඔක්කෝමල්ලාව එක කෝවක දාලා මැනලා ඔවුන්ව විනිශ්චය කරන එක මෝඩ වැඩක්. ඒ එක්කම කියන්න ඕන අපි හැමෝටම.. ඔව්.. අපි හැමෝටම.. සිය දිවි නසා ගැනීම කියන දේ හොඳම සහ එකම විකල්පය වෙන අවස්ථා ඕන තරම් තියෙන්න පුළුවන්. අපි ඒ තත්වයන් වලට මුහුණ නොදෙන්න තරම් වාසනාවන්තයි දැනට. නමුත් තව දුරටත් ජීවත් වෙන්න අරමුණක් හේතුවක් හොයාගන්න බැරුව මනුස්සයෙක්ට වැටෙන්න පුළුවන් අන්ත අසරණ අඩියටම වැටිලා ජීවිතය නැති කරගත්ත කෙනෙක්ව ගෙදර කම්පියුටරේ දාගෙන ෆෑන් එක එහා පැත්තේ ඉඳගෙන තේකක් බිබී ආතල් එකේ ඉඳගෙන විනිශ්චය කරන්න එපා..

කරන්න ඕන තේරුම් ගැනීම මිසක විනිශ්චය කිරීම නෙමේ..

අපි වගේම ලේ ඇට මස් නහර වලින් හැදුන දුක, සතුට, කඳුළු, සිනහව, බලාපොරොත්තු වලින් පිරුන මනුස්සයෙක්ගේ මුළු ජීවිත කාලයක් එක මොහොතින් විනිශ්චය කරන්න එපා..

ඒක මහා අමානුෂික පහත් වැඩක්..

ජීවිතේට වැරදි කරල නැති කෙනෙක් ඉන්නව නම්.. ඒ වැරදි වලට මූණ දෙන විදිය දන්නේ නැතුව මෝඩ වැඩ කරලා නැති කෙනෙක් ඉන්නවා නම්.. ඉස්සරහට ඇවිත්.. අසරණ බවේ අන්ත අඩියට වැටිලා මියගියයින් පස්සෙත් සමාජයේ අපවාදයට ලක් වෙන මේ මිනිස්සුන්ට පළවෙනි ගල ගහන්න !

ප/ලි - දුකාගේ අඩවියේ පලවූ මේ ලිපිය මෙම සටහනට උත්තේජනයක් විය.

Wednesday, September 21, 2016

කළු ගිරවා

අහස වැහි අන්ධකාරයෙන් පිරිලා.

කළු ගිරවා වටපිට බැලුවා

මහා දරුණු කුණාටුවක් ළඟ එන බව ඌට දැනුනේ ඉවෙන් වගේ

පෝරකය වටේට හිටපු පාට පාට ගිරව් ඌ දිහා බලාගෙන හිටියා,

රතු පාට ගිරව්, කොළ පාට ගිරව්, නිලුයි කහයි කලවං ගිරව්, රතුයි කහයි නිලුයි කලවං ගිරව්,

පාට පාටින් කලවං වෙච්චි යායක්..

වේදිකාව උඩ හිටිය නිසා පහළින් හිටපු ලක්ෂ ගාණක් ගිරව් ඔක්කොමල්ලව කළු ගිරවට පැහැදිළිව පෙනුනා. එකින් එකාව..

එක් කෝටි අසූ ලක්ෂයක් ගිරව් !

උන්ට කළු ගිරවව පෙනුනටත් වඩා පැහැදිළිව කළු ගිරවට උන්ව පෙනුනා

උන්වත් උන්ව මෙච්චර හොඳට දැකල තිබ්බෙ නෑ

හැම ගිරවගේම පාට පාට අස්සෙන් කළුපාට ඉතුරු වෙලා තියෙනවා කළු ගිරවා දැක්කා

ගිරව් ඔක්කෝමල්ලා ගේ ඇස් එළියට ඇවිල්ලා කටවල් ඇරිලා කෙළ බේරෙනවා

"මරපියව්..! ඕකව එල්ලපියව්ව්ව්.. කවුරු හරි ඕකාගේ තටු දෙක ඉරපන් ! .. පොන්නයාව එක පාර මරන්න එපා...ආ ! දසවද දෙන්න ඕනේ මේවගේ අසමජ්ජාති බල්ලන්ට..හම ගහලා මරපාන් කැරි පොන්නයාව..!"

පාට පාට ගිරව් මොර දුන්නා

උන්ගේ ඇඟවල් වෙව්ලනවා. තටු ගැහෙනවා. උන් කළු ගිරවගේ මූණට කෙළ ගැහැව්වා

කළු ගිරවගේ අත් වලට මාංචු දාලයි තිබ්බෙ.

"මුං ගෙ හැටි විතරක්"

ඌ හිතුවා.

තමා වැඩියෙන් වද වෙන්න ඕන ඉහළින් එන්න නියමිත මහා කුණාටුව ගැනද, පහළ ඉඳගෙන තමාගේ මිනී රස ඉල්ලමින් කෑ මොර දෙන ගිරව් ගැනද කියන එක තේරුම් ගන්න කළු ගිරවට පුළුවන් කමක් තිබුනේ නෑ

එක පාර පාට පාට ගිරව් ගොඩෙන් ලොකු ගිරවෙක් වේදිකාවට පියාඹලා ආවා. ඌට කිසිම පාටක් තිබ්බෙ නෑ. පාටක් නැති ගිරවෙක්. ඌ වෙනම ජාතියක එකෙක් වෙන්නැති,

කළු ගිරවා හිතුවා

බෙල්ලෙ ඉඳන් උඩට මුලු ඔලුවම කළු පාට රෙද්දකින් වහල තිබ්බ නිසා කළු ගිරව උගේ මූණ දැක්කෙ නෑ. උගේ ඇස් දෙකයි හොටයි එළියට එන්න පුළුවන් විදිහට රෙද්දේ සිදුරු විදලා තිබ්බා

එක පාරම පාටක් නැති ගිරවා හොරණෑවක් අරන් පිඹින්න ගත්තා.

මහා හයියෙන් !

හොරණෑ සද්දෙ මුළු පලාතෙම පැතිරුනා

ඈතින් ගිරව් තුන් දෙනෙක් එනවා කළු ගිරව දැක්කා. දෙපැත්තෙන් හිටියෙ පාට පාට ගිරව් දෙන්නෙක්. උන්ගේ අත් වල ආයුධ තියෙනවා කළු ගිරව දැක්කා. තවම හොරණෑ හඬ පලාතම දෙවනත් කරනවා

කළු ගිරවගේ කං අඩි පැළෙන්න වගේ..එක පාරම කළු ගිරවා මැද ඉන්න ගිරවව දැක්කා

මැද්දෙ හිටියෙ සුදුම සුදු ගිරවෙක්

"අයියා"

කළු ගිරවට කියවුනා. මැද හිටිය සුදුම සුදු ගිරවා කළු ගිරවගේ අයියා බව ඌ අඳුරගත්තා. කළු ගිරවගේ අයියා සුදුම සුදුයි.

කළු ගිරවාගේ කළු පාටටත් වඩා සුදු ගිරවාගේ සුදු පාට සුදුයි

හොරණෑ හඬ නැවතුනා

"නිහඬ වනු"

සුදු ගිරවා ගේ දකුණු පැත්තේ හිටිය ගිරවා විධානයක් දුන්නා. ලක්ෂ ගාණක් ගිරව් මීයට පිම්බා වගේ. හ්ම් සද්දයක් නෑ. කළු ගිරවාට දඬුවම් ලැබෙනකල් නොඉවසිල්ලෙන් හිටියෙ, උන්

සුදු ගිරවා ඇවිල්ලා තියෙන්නේ තමාව විනිශ්චය කරන්න බව කළු ගිරවා දැනන් හිටියා

සුදු ගිරවාට වම් පැත්තෙන් උන්නු ගිරවා චෝදනා පත්‍රයක් කියවන්න ගත්තා. කළු ගිරවා උපන් දා ඉඳල කරපු වැරදි ඔක්කොම, ඒ චෝදනා පත්‍රයේ තිබ්බා. වම් පැත්තේ ගිරවා ඒ එකින් එක කියෙව්වා

චෝදනාවෙන් චෝදනාවට පාටපාට ගිරව් කළු ගිරවට කෙළ ගැහැව්වා. නින්දා කලා

ඔක්කෝම ගිරව් හිතන් හිටියේ උන් කළු ගිරවව විනිශ්චය කරන්න ආවා කියල. ඒත් අද කළු ගිරවගේ විනිශ්චය දවස වගේම මෙතන උන්නු අනිත් ගිරවුන්ගෙන් විනිශ්චය දවස බව දැනන් හිටියේ කළු ගිරව විතරයි

වම් පැත්තේ ගිරව කළු ගිරවගේ චෝදනා පත්‍රය කියවල ඉවර කලා

සුදු ගිරවා ඉස්සරහට ආවා

මීයට පිම්බා වගේ නිහඬබවක් හතර අත පැතිර තිබුනා

"තමාට එරෙහිව තියෙන චෝදනා වලට, තමා වැරදි කරුද? නිවැරදි කරුද?"

සුදු ගිරවා ශබ්ද නඟලා කළු ගිරවගෙන් ඇහැව්වා

කළු ගිරවා නිශ්ශබ්දයි

"තමාට එරෙහිව තියෙන චෝදනා වලට, තමා වැරදි කරුද? නිවැරදි කරුද?"

සුදු ගිරවා දෙවෙනි වතාවටත් ඇහැව්වේ තවත් සද්දය වැඩි කරමින්

"මම වැරදිකාරයද නැද්ද කියල තීරණය කරන්න උඹ කව්ද?"

කළු ගිරවා තමාගේ සහෝදරයගෙන් කෑගහලා ඇහැව්වා

"උඹ උඹේ ජීවිත කාලයේදී වැරදි ගොඩක් කරලා තියෙනවා, සමාව දෙන්න බැරි වැරදි. අන්තිමට අපි උඹව අල්ලගත්තා, දැන් අපි යුක්තිය සාධාරණය ඉෂ්ඨ කරන්නයි යන්නෙ. කියපන්. අන්තිම වතාවට අහන්නෙ. උඹ මේ චෝදනා වලට වැරදිකරුද? නිවැරදිකරුද?"

"ඇයි උඹලා උඹලගේ ජීවිත වල වැරදි කරල නැද්ද? ඇරත් මම කල දේ වල හරි වැරැද්ද තීරණය කරන්න උඹ කව්ද? ඔව්, මං මිනී මැරුවා. ස්ත්‍රී දූෂණය කලා, පොඩි උන්ව පුච්චලා මැරුවා, මංකොල්ලකෑවා..

කළු ගිරවා වේගයෙන් කියෝගෙන කියෝගෙන යනවා.

"මං කලේ මට හරියි කියල හිතුන දේ. දැන් උඹ හදන්නෙ මාව ලක්ෂ ගාණක් ඉස්සරහා මගේ හුස්ම හිර වෙනකන් එල්ලලා මරන්න. ඒ උඹ හරියි කියල හිතන දේ. උඹට පුළුවන් නම් උඹ හරියි කියල හිතෙන විදිහට මිනිස්සු මරන්න, ඇයි මට බැරි?"

කළු ගිරවගේ ඉවසීමේ සීමාව ඉක්මවලා ගිහින්..

"උඹට මතකද? අපි දෙන්නා පොඩි කාලේ ආපු මහා කුණාටුව? ඒ කුණාටුවට අහුවෙලා මාව වැටුනේ කන්දෙන් එහා පැත්තට. උඹව වැටුනා කන්දෙන් මෙහා පැත්තට. මතකද උඹට? බැරි වෙලාවත් මම මේ පැත්තට වැටිලා උඹ කන්දෙන් එහා පැත්තට වැටුන නම් අද මම ඉන්නේ උඹ ඉන්න තැන. උඹ ඉන්නේ මම ඉන්න තැන !"

මීයට පිම්බා වගේ හතර අතම නිහඬ වෙලා. ලක්ෂ ගාණක් ගිරව් කටවල් ඇරගෙන සුදු ගිරවගෙයි කළු ගිරවගෙයි කථාව අහං ඉන්නවා

සුදු ගිරවා ආයේ කතා කරන්න ගන්නවා

"එහෙමයි කියලා උඹට මෙහෙම අපරාධ කරන්න අයිතියක් නෑ. උඹේ අපරාධ වලට දඬුවම් ලැබෙන්න ඕන. උඹ කරපු අපරාධ වලට ලැබෙන්න ඕන දඬුවම තමයි, මරණය !"

මෙච්චර වෙලා නිහඬව හිටපු ගිරව් ආයේ යටිගිරියෙන් කෑගහන්න ගත්තා..

"මරපියව් ඕකව.. එල්ලපියව්.. මරපියව්.."

පාට පාට ගිරව් ආයෙත් කෑගහන්න ගත්තා.

එක පාර කළු කරගෙන තිබුන අහස එන්න එන්නම ඝන අන්ධකාරයෙන් පිරිලා ගියා. සුදු ගිරවට මතක් වුනා තමා පොඩි කාලෙදි තමාගේ මල්ලිව, කළු ගිරවාව තමාගෙන් වෙන් කරපු ඒ මහා කුණාටුව.

ආයේ ඒ වගේම කුණාටුවක් එන්න යන්නේ. අත ලඟම. ඉක්මනට ඉගිල නොගියොත් සියල්ලන් විනාශ වෙන බව සුදු ගිරවාට තේරුනා

"මරපියව්.. අපිට කළු ගිරවගේ මිනිය ඕනේ.."

පාටපාට ගිරව් නොනවත්වා කෑගහනවා. ආවේශයෙන් වගේ. ලේ රස දැනුන වෘකයන් වගේ

"ඕකාගේ කැවුතු කන්න ඕනා අපිට. ඕකාගේ මස් අපේ බල්ලන්ට කන්න දාන්න ඕනේ..."

එන්න එන්නම කුණාටුව ළං වෙන බව සුදු ගිරවට තේරුනා. හැකි ඉක්මනින් මෙතනින් ඉගිළ යා යුතු බව ඌ තේරුම් ගත්තා

"මහා කුණාටුවක් එන්න යන්නේ.. ඔක්කෝමල්ලා ඉකමනට මෙතනින් ඉගිලිලා පලයල්ලා.. පලයල්ලා.. ජීවිත බේරගනිල්ලා.."

සුදු ගිරවා කෑගැහැව්වා

එන්න එන්න වැස්ස වැඩි වෙනවා..

ඒත් පාට පාට ගිරව් එක් කෝටි අසූ ලක්ෂයට ගාණක්වත් නෑ.

කළු ගිරවාගේ අවසානය දකිනකල් පාට පාට ගිරව් මෙතනින් හෙල්ලෙන්නේ නැති බව සුදු ගිරවට තේරුනා..

"උපන් දා සිට සිදු කරල ලැබූ සියලුම වැරදි වලට සුදු ගිරවා වන මා විසින් කළු ගිරවව වැරදිකරු කරනවා"

සුදු ගිරවා තීන්දුව දුන්නා

"කන්දේ මෙහා පැත්තේ ඉඳන් කන්දෙන් එහා පැත්තට වැටුන මාව විනිශ්චය කරන්න හදන පරවාදී බල්ලෝ !"

කළු ගිරවා ආවේශයෙන් මොර දුන්නා

පාටක් තිබ්බේ නැති ගිරවා කළු ගිරවගේ ඔලුවට කළු රෙද්දක් දැම්මා.

එන්න එන්නම වැස්ස වැඩිවුනා.

පොළව හොල්ලමින්, අහස දෙදරමින් අකුණු හඬ දසත පැතිරුනා.

ඔක්කොමල්ලා වැහි වතුරින් නෑවිලා.

හුළඟේ සැරට වටේ තිබ්බ ගස් කඩන් වැටෙන්න නොවැටෙන්න වගේ

"ඕකව මරපන්.. ඉවරයක් කරපන්"

පාට පාට ගිරව් මොර දුන්නා.

කුණාටුව එන්න කලින් කළු ගිරවාගේ මරණය සිද්ද වුනේ නැතිනම් අද සියල්ලන්ගේම අවසානය, සුදු ගිරවා දැනගත්තා

"ඕක ඉක්මන් කරපන්,"

ඔක්කෝම ගිරව් අන්ධ වෙලා හිටියේ කළු ගිරවගේ මරණය දකින ආසාවෙන්

උන්ව වට කරගෙන එන මේ මහා කුණාටුව ගැන උන්ට වගක් තිබ්බේ නෑ

පාටක් නැති ගිරවා කළු ගිරවගේ බෙල්ලට තොණ්ඩුව දැම්මා

විධානය !

සුදු ගිරවා අතින් සංඥාවක් දුන්නා.....

පාටක් නැති ගිරවා පෝරකයෙන් කළු ගිරවාව නිදහස් කලා..

ඒත් එක්කම කං අඩි පැලෙන සද්දයෙන් මහා භයංකර අකුණක් ගැහැව්වා

ලෝකයේ කිසිම කෙනෙක්ට කිසිම විදියකින් දරා ගන්න බැරි අකුණු සැරයක්!

කළු ගිරවා බෙල්ලෙන් එල්ලිලා හිටියෙ. දඟල දඟල

කළු ගිරවාගේ දැ‍ඟලිල්ල දැකලා පාට පාට ගිරවුන්ගේ ඇස් බැබලුනා

"බරාස්....."

එකපාරම මහා සද්දයකින් යාය වසාගෙන හිටිය මහා වෘක්ෂය දෙකඩ වුනා.

මේ වෘක්ෂය උඩ ඉද්දියි කලින් කුණාටුව නිසා අයියයි මල්ලියි දෙපැත්තට වැටුනේ, සුදු ගිරවට මතක් වුනා

අකුණු සැරයට දෙකට වුන ඒ මහා වෘක්ෂය මහා හඬින් යායේ හිටපු එක්කෝටි අසූ ලක්ෂයක් ගිරවුන් මතට පතිත වුනා.

උන් අවසාන නිමේෂයේ දැක්කේ දඟල දඟල හිටිය කළු ගිරවගේ දේහය නිසල වෙන හැටි..

සතුටින්.. සිනහමුසු මුහුණින්.. බැබළුනු ඇසින්..

තත්පරයකින් මහා වෘක්ෂය මුළු යායම වසාගත්තා.

ඊළඟ තත්පරයේ ඉතිරි වුනේ යායක් සහ යායම වසාගත්ත වෘක්ෂයක් විතරයි.

එකම ගිරවෙක්වත් දකින්නට හිටියේ නැහැ.

පැත්තකින් පෝරකය විතරක් ඉතුරු වෙලා තිබ්බා.



ප/ලි - පන්සිය පනස් ජාතක පොතේ එන සත්තිකුඔ ජාතකය කියවා නැති අය සොයාගෙන කියවන්න. කුඩා දරුවෙකුට පවා තේරුම් ගත හැකි සරල, එහෙත් ගැඹුරු පණිවිඩයක් ලබා දෙන කථා වස්තුවකි.

Monday, September 19, 2016

ගෝත්‍රිකයාගේ සිට ශිෂ්ඨයා දක්වා…



මනුස්සයා ගෝත්‍රිකයෙක්ව සිටි කාලයේ ඔහු ගස් ගල් වලට ඇට කෑලි වලට නොයේකුත් වටිනාකම් ආදේශ කරමින් වන්දනාමාන කලා.

තමාගේ ගෝත්‍රයේ නායකයන්ට, ගෝත්‍රයේ පූජකයා විදියට හිටපු මනුස්සයාට උතුම් බවක් ආදේශ කරලා වන්දනාමාන කලා.

ඒ මිනිසා සාපේක්ෂව නොදියුණු ගෝත්‍රිකයෙක්ව සිටි කාලයේ.

21වන සියවසට එළඹිලා තියෙන මිනිසා දැන් සදාචාරාත්මකව, විද්‍යාත්මකව, බුද්ධිමය ලෙස සෑහෙන දියුණුයි. එනිසා දැන් ඔවුන් හැසිරෙන්නේ බුද්ධිමත්ව. ක්‍රියාකරන්නේ තර්කානුකූලව.

ඔහු දැන් ආදි කාලයේ වගේ ගස් (බෝධිය), ගල් (මක්කම, දාගැබ්, ප්‍රතිමා, පිළිම), ඇට කෑලි (නොයෙකුත් ශාන්තුවරුන්ගේ ශරීර කොටස්, දන්ත ධාතු, කෙස්) වගේ දේවල් වලට වටිනාකම් ආදේශ කරමින් වන්දනාමාන කරන්නේ එහෙම නෑ. තමාගේ ගෝත්‍රයේ හෝ රටේ නායකයාට (උදාහරණ සඳහන් නොකරමි), පූජකයන්ට (භික්ෂූන්ට) උතුම් බවක් ආදේශ කරලා වන්දනාමාන කරන්නේ එහෙම නෑ. මොකද මිනිසා තුළ සිටි ඒ හැඟීම් වලට වහල් වුන ප්‍රාථමික ගෝත්‍රිකයා වෙනුවට දැන් ඉන්නේ මනසින් දියුණු ශිෂ්ඨයෙක් නිසා.

ඒ අතින් ශතවර්ෂ ගාණකදී මිනිසා ගෝත්‍රිකයාගේ ඉඳලා ශිෂ්ඨයා දක්වා ලබල තියෙන ඒ දියුණුව විශ්මිතයි.

ඒ විතරක් නෙමේ, ආදි කාලයේ සදාචාරය කියන දේ සීමා වුනේ තමාගේ ගෝත්‍රයට පමණයි. මිනිසුන්, ගැහැණුන්, ළමුන් මරන එක ඔවුන් වැරැද්දක් ලෙස සැලකුවේ ඒ මිනීමැරුම තමාගේ ගෝත්‍රය තුළ සිදුවන තාක් පමණයි. වෙනත් ගෝත්‍ර වල මිනිසුන්ව, ගැහැණුන්ව හෝ ළමුන්ව ඝාතනය කරන එක වැරැද්දක් ලෙස ඔවුන් දැක්කේ නෑ. සදාචාරය පදනම් වුනේ තමා අයත් ගෝත්‍රය මතයි.

ඔහොම තත්වයක් තිබුන එදා වගේ නෙමේ අද. උදාහරණයක් වශයෙන් ගත්තාම සුනිල් රත්නායක කියන මිනීමරු සෙබළා විසින් කුඩා දරුවෙක්ගේ ගෙළ කපලා මරා දාපු බව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රාමුවක් තුල සිද්ධ වුන නඩුවිභාගයකින් ඔප්පු වුනාම කිසිම මනුස්සයෙක් ඔහුගේ ඒ ක්‍රියාව සාධාරණීයකරනය කරන්න ඉදිරිපත් වුනේ නෑ.

මොකද ශිෂ්ඨත්වයට පා තබා තියෙන අපේ සදාචාරය ගැන අවබෝධය ගෝත්‍රය, දේශසීමා, හමේ පාට වැනි පටු සීමා මත පදනම් නොවන නිසා.

අපි ගෝත්‍රිකයාගේ සිට ශිෂ්ඨයා දක්වා පැමිණ ඇති නිසා.

ඒ විතරක් නෙමේ, ආදි කාලයේ ගෝත්‍රිකයා තමා අයත් රැහේ කෙනෙක්ට තමා නොදන්නා රෝගයක් එහෙම වැළඳුනාම ඒ කෙනාව රැහෙන් වෙන් කරනවා. කොන් කරනවා. නැත්නම් ගහලාම පන්නලා දානවා.

මොකද ගෝත්‍රිකයාට ලෙඩ රෝග පිළිබඳ අවබෝධයක් තිබුනේ නැති නිසා.

වර්තමාන තත්වය එහෙම නෙමෙයි. වර්තමානය තොරතුරු තාක්ෂණය සතර දිග්භාගයේ පැතිරුන යුගයක්. මේ යුගයේ මිනිසා ඒ තාක්ෂණය යොදාගෙන මිනිසාට හානිකර ලෙඩ රෝග පිළිබඳ දැනුම ලබා ගන්නවා. බෝ වෙන අයුරු, ලෙඩ රෝගයක් වැළඳුන විට නිසි ක්‍රියාමාර්ග ගන්නා අයුරු ඉගෙනගන්නවා.

හදිසියේ කුඩා ළමයෙක්ගේ පියාට එහෙම එච්.අයි.වී රෝගය වගේ හැදුනා කියල දරුවාව කොන් කරන්න එහෙම යන්නෙ නෑ. දරුවාගේ අයිතිවාසකම් නැති කරන්න එහෙම යන්නෙ නෑ. කොන් කරනවා වෙනුවට කරන්නේ දරුවාව වැළඳගන්න එක. මොකද ශිෂ්ඨත්වයට සමගාමීව ඔහු ලැබූ දියුණුව සහ අවබෝධය නිසා.

දැන් කොහේවත්, විශේෂයෙන් අපේ රටේ එහෙම ගෝත්‍රිකයෝ විදියට හිතන, වැඩකරන මිනිස්සු එහෙම නෑ.

අපේ රටේ ඉන්නේ ශිෂ්ඨ විදියට වැඩ කරන ශිෂ්ඨයෝ. වසර දහස් ගණනකට කලින් ජීවත් වුන ගෝත්‍රිකයෝ විදියට වැඩ කරන ගෝත්‍රිකයෝ නෙමේ.

ඔන්න ඔහොමයි අපි ගෝත්‍රිකයාගේ සිට ශිෂ්ඨයා දක්වා පරිනාමය වෙලා තියෙන්නේ.

ඒ වෙනස ගැන අපි ආඩම්බර වෙන්න ඕන. ඒ වෙනසට අපි ගරු කරන්න ඕන

අපි තේරුමක් ඇතුවම ආඩම්බර වෙන්නේ ඒ නිසයි මිතුරනි. අපගේ ශිෂ්ඨකම ලෝකයටම පෙන්නන්න උදේ හවහ අපි ගැනම කයිවාරුගහ ගන්නේ ඒනිසයි.

අපි ගැන ආඩම්බරයි නම් ශෙයාර් කරන්න මිතුරනි. ආඩම්බරයි නම් ශෙයාර් කරන්න.

Saturday, September 17, 2016

හං කෑල්ල මත පදනම් වූ විවාහ ගනුදෙනු

“මගේ අම්මලා මුළු ජීවිත කාලෙම කිව්වෙ අඳුරන්නෙ නැති පිරිමි එක්ක කතාකරන්නවත් එපා කියල. එහෙම කිව්ව ඒගොල්ලොම දැන් කියනව අඳුරන්නෙ නැති මිනිහෙක්ව කසාද බැඳලා ජීවිත කාලයම ඒ මිනිහා එක්ක ඉන්න කියල”

කාලෙකට කලින් කොහෙන්දෝ දැකලා ඔලුවේ හිරවුන කතාවක්.

මේ කතාවේ එළිපිට නොකියන කෑල්ල තමයි,

“දුවේ මොන දහන් ගෑටේ දාලා හරි ඔය කකුල් දෙක මැද්දේ අහවල් එක අස්සේ තියෙන හම් කෑල්ල ආරක්ෂා කර ගනින්” කියන කතන්දරේ.

එහෙම වෙන්නේ, විවාහයට සහකාරිය තෝරගද්දි අහවල් එක අස්සේ තියෙන හම් කෑල්ලකින් ගෑණියෙක්ගේ පිවිතුරු බවක් හොයන්න සමාජය පෙළඹිලා ඉන්න නිසා. මේ කතන්දරේ තියෙන කැත පැත්ත තමයි, අහවල් එක අස්සේ තියෙන හම් කෑල්ලෙන් ගැහැණියකගේ පිවිතුරු බව සොයන පිරිමි ඉන්න සමාජයක. ඒ පිවිතුරු බව ඒ පිරිමින්ගෙන්ම ආරක්ෂා කර ගන්නට සිද්ද වෙලා තියෙන එක.

ඒ නිසා තම දියණියට විවාහ වෙළඳපොළේ තියෙන ඉල්ලුම තීරණය වන ප්‍රධානම සාධකයක් වන ඒ හම් කෑල්ල ආරක්ෂා කරන්න දැඩි නීති රැකවල් සීමා පනවන්න දෙමාපියන් පෙළඹිලා.

ගෑණු දරුවා වැඩිවියට පත් වුන දවසේ ඉඳලමත් (සමහර විට ඊට පෙරත්) ඇයව පිරිමින්ගෙන් ආරක්ෂා කරන්න ඕන. ඇයගේ ස්වභාවික අවශ්‍යතා වලින්, ඇගේම ආශා වලින් ඇයව ආරක්ෂා කර ගන්න ඕන.

බොහෝ දෙමාපියන් කරන්නේ තමාගේ දියණියන්ව නිසි වයස යයි ඔවුන් හඳුන්වන වයසකට පැමිණෙන තුරු කූඩු කොට තබල, ඉන්පස්සෙ තමා තීරණය කරන පිරිමියෙක්ට විවාහ කරල දෙන එක.

මේ විකාරරූපී විකෘති වූ සදාචාරයක් අස්සේ විවාහය තෙක් තමන්ගේ දෙමාපියන්ගේ සිරකාරියන් වන තරුණියන්ට ඒ සීමාවීම නිසාම තමාට ගැලපෙන සහකාරයෙක් තෝරාගන්නවත්, තෝරාගත්ත සහකාරයාව ආශ්‍රය කරලා තේරුම් ගන්න ඉඩක් ලැබෙන්නෙ නෑ.

මෙවන් සීමා මායිම් අස්සේ හිරවෙලා නිදහසක් නැති ජීවිතයන් ගත කරන ඔවුනට රිසි සේ ආදරය කරන්න, ආදරය විඳින්න ලැබෙන්නේ නෑ.

පියාගේ අධිකාරියෙන් හිර වෙලා තමාගේ ජීවිතයේ මුල් දශක කිහිපය ගත කරන ඇයට ඉන් නිදහස් වීම සමරන්න වෙන්නේ සුදු ඇතිරිල්ලක් දාපු ඇඳක වෙන මිනිහෙක් ඉස්සරහා කකුල් දෙක ඈත් කරගෙන.

ඒ මිනිහා පවා තෝරාගන්න ඇයට තියෙන නිදහස දෙමාපියන් විසින්ම නැතිකරලා දාලා.

මීට මාස කිහිපයකට කලින් මගේ මිතුරියක් හැඬූ කඳුළින් කිව්වෙ ඇයගේ දෙමාපියන් ඇයව බලහත්කාරයෙන් නාඳුනන පුද්ගලයෙක්ට විවාහ කරලා දෙන්න යන බව.

ඔව්.. ඇයගේ දෙමාපියන් ඇයගේ ජීවන සහකාරයා ඇයටම තෝරලා දීලා

ඒ තීරණයට ඇයගේ කැමැත්ත අකමැත්ත වැදගත් වෙලා නෑ.

දැන් ඇයට තියෙන්නේ දෙමාපියෝ තීරණය කරපු ඒ මනමාලයාව ගිහින් කසාද බඳින්න. දෙමාපියන්ගේ තීරණයට අවනත වෙන්න.

මේ විවාහ ගණුදෙනුව තීන්දු කරද්දි දෙමාපියන් ඇයගේ කැමැත්ත විමසීමක් කරලත් නෑ. කැමැත්ත විමසන්න අවශ්‍යතාවයක් තිබිලත් නෑ.

මොකද, දෙමාපියෝ දරුවන්ට හොඳම දේ මොකක්ද කියල දන්නවනෙ. ඉතින් දරුවෝ වෙනුවන් දරුවන්ගේ ජීවිත වල වැදගත්ම තීරණ ගන්නෙ දෙමව්පියෝ !

මේ අත්දැකීම මගේ මිතුරියට විතරක් සීමා වුන එකක් නෙමෙයි.

දිනපතාම ලෝකයේ විතරක් නෙමේ, අපේ රටේත් දරුවන් කීදෙනෙක් අකමැත්තෙන් දෙමාපියන්ගේ බලකිරීම් නිසා විවාහ වෙනවද? කීදෙනෙක්ට තමාගේ විවාහයන්ට, ආදර සබඳතාවලට දෙමාපිය බලපෑම් නිසා නැවතීමේ තිත තියන්න වෙනවද?

ස්ත්‍රී පුරුෂ භේදයක් නැතුව තරුණයෝ තරුණියෝ දෙගොල්ලොම තමන්ගේ දෙමව්පියන් ඉදිරියේ අසරණ වෙනවා.

තමන්ගේ ජීවිතය ගෙවන්න සුදුසු සහකාරයෙක්/සහකාරියක් තමාගේ කැමැත්තට අනුව තෝරගන්න ඔවුන්ට තියෙන අයිතිය නැති කරන්නේ වෙන කවුරුවත් නෙමේ, ඔවුන්ගේම දෙමව්පියෝ.

මේ බලහත්කාරකම් සිද්ධ වෙන්නෙ විවාහ යෝජනා කියල හඳුන්වන ශිෂ්ට සම්පන්න බෝඩ් ලෑල්ලක් පිටිපස්සෙ,

මේ මානව අයිතීන් උල්ලංඝනය කරන අමනයන් හැංගිලා ඉන්නේ අපේ සමාජය විසින් සුවඳ ඳුම් අල්ලමින් උදේ හවහ වන්දනාමාන කරනා දෙගුරුන් කියන පට්ටමක් පිටිපස්සෙ,

විවාහ යෝජනා නාමයෙන් ආවට ඇත්තටම මේවා විවාහ යෝජනා ද?

මොකද, යෝජනාවක් නම් විවාහයට සම්බන්ධ වෙන ප්‍රධානම පාර්ශව දෙක වන මනාලයාට හරි මනමාලියට හරි ඒ යෝජනාව ප්‍රතික්ෂේප කරන්න හැකියාව තියෙන්න ඕන..

ප්‍රතික්ෂේප කරන්න බැරි නම් ඒක යෝජනාවක් වෙනවද?

මේවා විවාහ යෝජනා නෙමේ, විවාහ ගනුදෙනු..!

වැඩිවියට පත් තමාගේ දරුවා තමාට අයිති දේපලක්ය කියලා හිතන, ආත්මාර්ථකාමී දෙමව්පියන් දෙපිරිසක් එකතු වෙලා, ඒ දරුවන්ව යොදාගෙන තමාගේ ආත්මාර්ථකාමී අවශ්‍යතා ඉෂ්ඨ කරගන්න (තමන්ගේ පවුල, පෙළපත, කුළය තවත් ඔසවා තබන) ගනුදෙනු !

තමා කැමති සහකාරයා/සහකාරිය තෝරාගන්න තියෙන නිදහස නැති කරලා, වෙනත් පාර්ශවයක උවමනාවකට විවාහ දිවියකට ඇතුල් වෙන්න සිද්ධ වෙන එක සසඳන්න පුළුවන් මංගල්‍යයකට නෙමේ, චිත්‍රපටියක මුහුරත් උත්සයකට. ඒ අතින් ඔවුන්ට සහභාගී වෙන්න වෙන්නේ විවාහ මංගල උත්සවය කියලා ඔවුන්ගේ දෙමාපියන් සතුටු වන, දෙමාපියන් විසින් පිටපත ලියලා, දෙමාපියන් විසින්ම අධ්‍යක්ෂණය කරලා නිශ්පාදනය කරලා එළිදක්වන දෙමාපියන්ගේ පෙළපතේ අඩම්බරය සහ සතුට සමරන උත්සවයකට.

මානුෂීය සබඳතාවයකට බලෙන් ඇතුලත් කලත්, පුද්ගලයෙක්ව නීත්‍යානුකූලව තවත් කෙනෙක්ට ලියල දුන්නත් එකයි; මානුෂීය සබඳතාවයකින් ඈත් වෙන්න කියල බලපෑම් කලත් එකයි.

දෙමාපියන්ගේ බලහත්කාරයෙන් සිද්ධ වෙන විවාහ මංගල්‍යන් හා සමානවම දෙමාපිය බලපෑම් නිසා අතහැර දමන්න සිද්ධ වෙන ප්‍රේම සම්බන්ධතාද එමටයි.

වැඩිවියට පත් වුන තමාගේ දරුවාගේ කැමැත්තට, අකමැත්තට ගරුකරන සංස්කෘතියක් අපේ නැහැ. ඒ වෙනුවට තියෙන්නේ වැඩිහිටි දරුවන්ට තමාගේම ජීවිතය ගැන තීරණ ගැනීමට තියෙන අයිතිය මංකොල්ලකන දෙමාපියන්ට වන්දනා කරන සංස්කෘතියක්. ඒ මංකොල්ලකෑම සාමාන්‍යයකරණය වූ සංස්කෘතියක්. ඒ මංකොල්ල කෑම හිස පහත් කරගෙන පිළිගන්නා සංස්කෘතියක් !

දශක ගණනක් මුළුල්ලේ තමා හදා වඩා තියෙන්නේ තමාගේ ජීවිතය ගැන තීරණ ගන්නවත් නොහැකි ගොන් මැට්ටෙක්වය, මැට්ටියක්වය කියා යම් මවක්/පියෙක් තම දරුවා ගැන සිතනවා නම්, එය එම දෙමව්පියන්ගේ අසාර්ථකත්වයේ ප්‍රතිබිම්භයක් පමණයි.

වයස විස්ස විසිපහ සීමාව ඉක්මවූ වැඩිහිටිපරපුරක් දෙස සමාජයක් වශයෙන් අපි බලන්නේ ‘ළමා වැඩිහිටියන්’ ලෙස නම්, ඔවුන්ගේ තීරණ ගැනීමේ හැකියාව ගැන ඇති අවිනිශ්චිත බව නිසාම ඔවුන්ට කලින් පරපුර ඔවුන් වෙනුවෙන් තීරණ ගත යුතු නම්,

ඔවුන්ව සලකන්න වෙන්නෙ තරුණ පරපුරක් විදියට නෙමේ, ළමයින් විදියට. වයසින් වැඩිහිටියන් වුනත් මනසින් ළමයින් වන ‘ළමා වැඩිහිටියන්’ විදියට.

තත්වය මොකක් වුනත්, ඔවුන්ගේ දෙමාපිය පරපුර ඔවුන්ට සලකන්නේ ඒ විදියට.

ඔවුන්ගේ ජීවිත ගැන ඔවුනට හිමි නිදහස, වගකීම වැටකඩොළු දාලා නැති කරන දෙමාපියන් තම දරුවන්ට දෙන්නේ තේරීමක්;

“උඹ අපි කියන දේ අහල අපේ කැමැත්ත කරන්න ඕනි. එහෙම නැත්නම් අද ඉඳලා අපි මැරුන කියල හිතාගනින්. උඹට ලොකු ඒකිවද? අපිවද?”

මේ විදියට දරුවන් තුළ තමාට ඇති ආදරය, ගෞරවය දඩමීමා කරගෙන ඔවුන්ව අසරණ තත්වයට ඇද දමන දෙමාපියන් ඇත්තටම බැලුවම තම දරුවන්ට තේරීමක් ලබා දෙන්නේ නෑ.

තමා කැමති විදියට වැඩ කරන්නෙ නැති, විවාහ වෙන්නෙ නැති, ප්‍රේම සම්බන්ධතා වලට නැවතීමේ තිත තියන්නෙ නැති දරුවෙක්ගේ ජීවිතය ඔවුන් අපායක් බවට පත් කරන්නේ දරුවන් තුළ ඔවුන්ට ඇති ආදරයම ඔවුන්ගේ අවිය කරගනිමින්.. සමාජයක් වශයෙන් දැන්වත් අප අපගේ තරුණ පරපුරට වැඩිහිටියන් සේ සැලකීමට පටන් ගත යුතුය. ඔවුන්ට ඔවුන්ගේ ජීවිත ගැන තීරණ ගන්නට තිබෙන නිදහස පිළිගත යුතුය.

මෙවන් දෙමාපියන් කෙරෙහි අප දක්වන ආකල්ප වෙනස් කර ගත යුතුය.

රටේ අනාගතය නියෝජනය කරන පරපුරකට, රට ගැන තීරණ ගැනීමට පෙර, තම තමන්ගේ ජීවිත ගැන තීරණ ගන්නට ඇති නිදහස පිළිගත යුතුය.

Thursday, September 15, 2016

පොලිස්කාරයයි දොස්තරයි

අපේ රටේ සාමාන්‍යය ජන විඤ්ඤාණය, බලය සහ වෘතිය ගරුත්වය හමුවේ ක්‍රියාකරන හැටි ගැන නිරීක්ෂණය කරන්න තියෙන හොඳම වෘතීන් දෙක තමයි පොලිසිය සහ වෛද්‍යය වෘතිය.

මේ දෙකන් එක පිරිසක්, අනෙකා මත බලය පතුරවන්න නීතිමය වරප්‍රසාදයක් තමන්ට හම්බවෙලා තියෙනවාය කියල හිතන් ඉන්න අතරෙ අනෙක් පිරිස, තමාගේ වෘතිය හේතුවෙන් දැඩි ගෞරවයට පාත්‍ර වීම නිසාම තමන් අමුතු සත්ව කොට්ටාශයක් කියල හිතන් ඉන්නව.

අපේ රටේ ඔය කියන 'සාමාන්‍යය මනුස්සයාට' බලය සහ දැඩි වෘතිය ගරුත්වය හිමිවුනාම ඔවුන් හැසිරෙන විදියෙ හරස්කඩක් තමයි අපිට වර්තමාන පොලිසියේ සහ වෛද්‍යයවරුන්ගේ හැසිරීම හරහා දකින්න තියෙන්නෙ

නැතුව, පොලිසිය සහ වෛද්‍යවරුන් කියන්නෙ ලාංකීය සමාජයට පිටසක්වලින් පහල වුන සතුන් කොටසක් නෙමේ.

අපිට මොවුන් මේ පෙන්වමින් ඉන්නෙ අපේම සමාජයේ වටිනාකම්, ආකල්ප වල අවසාන ප්‍රථිපලය විදියට පෙරිල එළියට එන්නෙ නිර්ලජ්ජිත, ආත්මාර්ථකාමී, හැඟීමක් දැනීමක් නැති කුණුවෙච්චි මිනිස්සු කියන එක.

මේක තමා සමාජයක් විදියට අපි මුහුණදීල තියෙන ඛේදවාචකය. මේ විදියේ නරුම හැසිරීම් වල මූලයන් තේරුම් ගන්න නම් අපිට කරන්න ඉතුරු වෙලා තියෙන්නෙ අපේම වටිනාකම් අපෙන්ම ප්‍රශ්න කරගන්න එක විතරයි.

Monday, September 12, 2016

වීරයා මරපං

තරඟය පවතින්නේ ශ්‍රීලංකාව සහ දකුණු අප්‍රිකාව අතරයි.

ජයග්‍රහණය සඳහා ශ්‍රීලංකා පිලට ලකුණු හයක් අවශ්‍යයි, ඉතුරු වෙලා තියන්නේ පන්දු තුනයි.

පන්දුවට පහර දීමට පිටියට එන්නේ නවක තරුණ ක්‍රීඩකයෙක්. නම, සචිත්‍ර සේනානායක

ඔහු මුහුණ දෙන පළමු පන්දුව, ශ්‍රීලංකා පිලේ අවසන් පන්දු තුනෙන් පළමුවැන්න.

සචිත්‍ර අල්ලනවා ෆෝර්වර්ඩ් එකක්. මෙච්චර තියුණු අවස්ථාවකදි ඔහු අල්ලනවා ෆෝර්වර්ඩ් එකක්..

මා ඇතුළු නරඹන්නන්ගේ ප්‍රතිචාරය අමුතුවෙන් කිව යුතු නෑ

නරඹන්නො සියල්ලම වගේ “එකක් දාලා අනිත් එකාට හරි ගහන්න දියන් මෝඩයො”… කිය කිය හිතින් බනිද්දි දානවා ඊළඟ පන්දුව..

හයේ පාරක්…! ලකුණු 6යි..!

මැච් එක දිනුම්.

අන්තිමට ඇවිත් ෆොර්වර්ඩ් එකක් අල්ලලා ඊළඟ බෝලෙට හයේ එකක් ගහපු සචිත්‍ර හැමෝගෙම වීරයා වුනා…

තරඟයේ ජයග්‍රහණයට වඩා මගේ හිත ගත්තේ සවිත්‍ර එක පන්දුවෙන් ‘මෝඩයා’ ගෙ ඉඳල ‘වීරයා’ වුන සිද්ධියට

බැරි වෙලා හරි සචිත්‍ර ගහපු පාර බවුන්ඩ්‍රි ලයින් එකේදි උඩපන්දුවක් විදියට ගිහින් සචිත්‍ර අවුට් වුනා නම්.. මොකක් වෙන්න තිබ්බද?

ඒ ක්‍රීඩකයා අන්තිම මොහොතේ ෆොර්වර්ඩ් එකක් අල්ලපු අමු මෝඩයෙක් විදියට හැමෝම දකියි.. රටම දවස් දෙක තුනක් ඌට බනියි පළු යන්න.

ඒ අතින් බලද්දි මෝඩයා වීරයෙක් වෙන්නත්, වීරයා මෝඩයෙක් වෙන්නත් තියෙන්නෙ කෙස් ගහක වෙනසක් විතරයි.(ඒ කතාව පිළිගන්න අමාරු නම් පොඩ්ඩක් අහල බලන්න සරත් ෆොන්සේකගෙන්, ඒ කතාව බොරුවක්ද කියල)

“වීරයා”

වීරයා කියන සංකල්පය සාපේක්ෂයි.. පුද්ගලානුබද්ධයි.

කෙනෙක්ගේ වීරයා තවත් කෙනෙක්ගේ දුෂ්ඨයා වෙන්න පුළුවන්.

වීරයො විතරක් නෙමේ, “වීරයෝ, මෝඩයෝ සහ මෝඩ වීරයෝ” වගේ හැම ජාතියෙන්ම කට්ටිය ඉන්නවා, පොඩ්ඩක් අවධානයෙන් ඇස් ඇරල බලන්න විතරයි තියෙන්නෙ

මොකක් හරි හේතුවක් නිසා වීරයෙක් නිර්මාණය වුන ගමන්ම, ඉන් එහාට දකින්න පුළුවන් වෙන්නෙ වීරයා මත්තෙ නැහෙන ආගමික හැසිරීමක් මිසක බුද්ධිමය හැසිරීමක් නෙමේ

එතන ඉඳන් වීරයා කියන සංකල්පය රකින්න ඕන.. තමාගේ වීරයාගේ නම, ප්‍රතිරූපය වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්න ඕන. ඒ වෙනුවෙන් සටන් කරන්න ඕන..

වීරත්වයට ඔසවනු ලැබූ වීරයා නැමති සංකේතය රැකෙන්නෙ එතකොටයි.

නමුත්, සාමාන්‍ය මට්ටමට උඩින් මනුස්සයෙක්ව වීරයෙක් කියල තිබ්බ ගමන්ම වෙන්නෙ ඒ සංකල්පය වෙනුවෙන් මරාගන්න වුනත් සූදානම් අනුගාමිකයො ටිකක් ඇති වෙනව කියන එක. වීරයා නැමදීම තුළින් සමාජීය/සංස්කෘතික/දේශපාලන ගැටුමක් ඇති වීම කාලය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් විතරයි.

අන්තිමට වීරයාගේ ක්‍රියා/ඉගැන්වීම්/නියම කිරීම් යට ගිහින් මතු වෙන්නේ ඒ ‘වීරයා’ වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්න අන්ධානුගාමිකයින් පිරිසක් විතරයි.

වීරයෝ සාපේක්ෂයි. වගේම භයානකයි. වීරයා කියන සංකල්පයට ඒකයි මම කැමති නැත්තෙ. ලේ, ඇට, මස්, නහර වලින් හැදුන මිනිස්සුන්ව සාමාන්‍ය තත්වයන්ගෙන් උඩට උස්සලා වීරත්වයක් ආරෝපනය කරලා වන්දනා කරන්න ඕන නැහැ. ක්‍රියා, අදහස්, සංකල්ප එක්ක ගනුදෙනු කලාම ඇති.

මම ආයෙම එනවා මුලින් කියපු කතාවට..මෝඩයා වීරයෙක් වීමේ කතාවට

මතක තියා ගන්න,

“වීරයා සහ මෝඩයා අතර වෙනස කෙස් ගහකටත් වඩා කුඩායි”

ඒකයි මචන් මං කියන්නෙ,

“වීරයා මරපං” කියල

Sunday, September 11, 2016

චීත්තයක් වෙන්න එපා යකෝ

"චීත්තයක් වෙන්න එපා යකෝ"

ඕපදූප කියන හරි 'ගෑණු වැඩ' කියල සම්මත වෙච්චි වැඩ කරන හරි පිරිමින්ට ඔහොම කියනව අහල ඇති.

මේ කතාව පිරිමින් විසින් පිරිමින්ට විතරක් නෙමේ, ගැහැණුන් විසින්ම පිරිමින්ටත් කියනව.

මේකෙන් කියවෙන්නෙ ඕපදූප හොයන එක ගෑණු ලක්ෂණයක්ය, පිරිමියෙක් වෙලත් (ඒ කියන්නෙ සාපපේක්ෂව පහත් ඒ ගෑණු ලක්ෂණය නැති කෙනෙක් වෙලා ඉපදිලත්) ඒ ලක්ෂණය තියෙන 'ගෑණියෙක්' වගේ හැසිරෙන්න ලැජ්ජ නැද්ද කියන එක.

ගැහැණියක් මේවගේ කතාවක් පිරිමියෙක්ට කියද්දි ඒ කතාව ඇතුලෙ හැංගිලා තියෙන දේ පොඩ්ඩක් හිතන්න.

"ගෑණියෙක් වෙන්න එපා මිනිහෝ, ලැජ්ජ නැද්ද?!"

ගැහැණියක් විසින් පිරිමියෙක්ට තමාගේ ගැහැණු කම ආරූඩ කරලා, ඒ ගැහැණුකමින් දමලා ගහනවා පිරිමියාට අපහාස කිරීමේ අරමුණින්.

මෙතනින් කාරණා දෙකක් කියවෙනව

එකක්, පිරිමියා කියන කෙනා ස්වභාවයෙන්ම ගැහැණියට වඩා උසස්ය, ඒ උසස් පිරිමියා ගැහැණියගේ කියල සම්මත වැඩ කරල ගැහැණියකට සමාන වෙන එක පිරිමියා විසින් තමන්ට කරන අපහාසයක්ය කියන කාරණය

දෙවනි එක, ගැහැණියක් විසින් පිරිමියෙක්ට මේවගේ වචන සෙට් එකකින් දමල ගහද්දි ඇය දැනුවත්ව හරි නොදැනුවත්ව හරි තමාගේම 'ගෑණුකම' තව කෙනෙක්ට (හෙවත් පිරිමියාට) අපහාස කරන්නම යොදාගන්නවාය කියන එක

(ගත්ත උදාහරණයෙන් කියවෙන්නෙ ඕපාදූප හොයන එක ගෑණු ලක්ෂණයක්ය කියල. ඔය ෆේස් බුක් පේජ් හදාගෙන හැමෝගෙම ජීවිත විකුණ විකුණ ලයික් හිඟාකන්නෙ ඔක්කොම ගෑණු වෙන්න ඇති?)

මේ ලිංගිකත්වය හා බැඳුන භූමිකා අපේ හිත් වල කොයිතරම් තදින් මුල් බැහැලද කියනව නම් ගැහැණියකට සමාන කිරීම පිරිමියා සලකන්නේ තමාට කරන අපහාසයක් විදියට. තමාගේ සෝ කෝල්ඩ් 'පිරිමිකමට' කරන අභියෝගයක් විදියට. ඒ අතින් ගැහැණියකට වඩා පිරිමියෙක්ට තියෙනවා ලොකු පීඩනයක්, ඒ තමා උපතින් තමාට හිමි වෙච්චි ගැහැණියට සාපේක්ෂව උසස් ස්ටේටස් එක හෙවත් පිරිමිකම ආරක්ෂා කරගන්න එක

"ගෑණියෙක් වෙන්නෙ නැතුව මෙහෙ වරෙන් යකෝ", "පොන්නයෙක් වෙන්න එපා යකෝ..පැනහංකො.. පිරිමියෙක් නේද?", "කොල්ලෙක් නේද, බත් ටිකවත් ඉවර වෙන්න කන්න බැයිද?"

පිරිමිකම රැකගැනීම අභියෝගය!

යාලුවෝ එක්ක විනෝද චාරිකාවක් ගියාය කියල හිතන්න. එතනදි ඔබට කලින් යන යාලුවෝ පස් දෙනාම අඩි ගණනක් පළල වලක් වටෙන් යන්නෙ නැතුව වල උඩින් පැන්නාය කියල හිතන්න. වල වටෙන් යන්න පුළුවන් කම තියාගෙනත් වල උඩින් පැන්න ඔවුන් කරපු දේ නොකර වඩා සුරක්ෂිත විදියට අනවශ්‍ය අවධානමක් ගන්නෙ නැතුව ඔබ වල වටෙන් යන්න යදද්දිම..

"පොන්නයෙක් වෙන්න එපා යකෝ.. පැනහංකො ගෑණියෙක් නොවී.. ජංගි කෑල්ලක් නොවී පැනහන් යකෝ"

යාලුවො පස් දෙනාම අනිත් පැත්තෙ ඉඳගෙන කෑගහනව. පැහැදිළිවම වටෙන් යන්න පුළුවන්කම තියෙද්දි.. තමාගේ පිරිමිකම අභියෝගයට ලක් වෙලා..

මොකද කරන්නෙ?

මිනිස්සු වුන අපට සමාජය විසින් ලිංගිකත්වය මත පදනම් වුන භූමිකා නියම කරලා ඒ භූමිකාවල් වලට අනුව ක්‍රියාකරන්න, හැසිරෙන්න කියල නියම කරනව. අපි ඒ විදියට හැසිරෙන්නෙ නැති අවස්ථාවලදි අපිට අභියෝග කරනව,පීඩනයට පත් කරනව.

ඊළඟ පාර තමාට ගෑණියෙක් නොවී යමක් කරන්න කිව්වම "මම ගෑණියෙක් නෙමේ, පිරිමියෙක්. ඒත් උඹ වගේ මෝඩයෙක් නං නෙමේ" කියල සුදුසු දේ කරන්න. දෙපාරක් හිතන්න.

ඔය ලණුව කාලා පිරිමි කීදෙනෙක් නම් මොන තරම් ගොං වැඩ කරල ඇද්ද?.. තමාගෙ පිරිමිකම ඔප්පු කරන්න ගිහින් කී දෙනෙක් ඉල්ලං පරිප්පු කාලා ඇද්ද?

ජෙන්ඩර් රෝල්ස් එක්ක එන ඔය පීඩනය, වගකීම, හැමෝම කන ලණුවක්. ඔය ලණුව චුවිංගම් එකක් වගේ හප හප ඉන්නෙ නැතුව දැන්වත් එළියට විසි කරලා දාන්න

තමාගෙ පිරිමිකමට අභියෝගයක් වෙද්දි අවුල් වගේද? අපහාසයක් වගේද?

පිරිමිකමට අභියෝග එල්ල වෙන එක අපහාසයක් විදියට බාර ගන්න එපා. ඒක නෙමේ අපහාසෙ,

තමාගේ පිරිමිකම නැතුව යයි කියල බයට මොළේ කළඳක් නැති මෝඩයෙක් වගේ වැඩ කරන එකයි ලොකුම අපහාසෙ !

නැතුව ගෑණියෙක් වෙලාවත් පිරිමියෙක් වෙලාවත් පොන්නයෙක් වෙලාවත් සමලිංගිකයෙක් වෙලාවත් ඉපදෙන එක නෙමේ.

Thursday, September 8, 2016

දරුවන්ට නොගහා හොඳ පුරවැසියන් බිහි කරන්න පුළුවන්ද?

පළවෙනි දේ,

"මාව අම්මලා හැදුවේ ගහලාය. මම හොඳය. එනිසා ළමයින්ට ගහන එක හොඳය"

කියන සූත්‍රය පොඩ්ඩක් පැත්තකින් තියන්න වෙනවා දරුවන්ට ශාරීරිකව වද දීමේ හොඳ නරක ගැන කතා කරන්න නම්. මොකද ලෝකේ ඉන්න ඕනම කෙනෙක්ට අනුව තමා හොඳ කෙනෙක් තමා. ඕක මේ සටහන කියවන අයියලට අක්කලට විතරක් නෙමේ. බඩේ බෝම්බයක් බැඳගෙන තමාව පුපුරගන්න හදන ඉස්ලාම් අන්තවාදියටත් පොදුයි. එනිසා ඒ සූත්‍රය පැත්තකින් තියමු මුලින්ම.

මෙතන තියෙන ප්‍රශ්නය මේකයි.

දරුවෙක්ව හදන්න, ඒ කියන්නේ දරුවෙක්ව සදාචාරාත්මක වර්ධනය කරන්න ඔහුව/ඇයව ශාරීරික වධහිංසාවට (වේදනාවට) සහ ලැජ්ජාවට පත් කිරීම කල යුතුද නැද්ද කියන එක. (පාසැලක වගේ නම් මේක වෙන්නේ ප්‍රසිද්ධියේ, පවුලක වගේ නම් තමාගේ සහෝදර සහෝදරියන් ඉදිරියේ වෙන්න පුළුවන්)

මුලින්ම කියන්න ඕන දරුවෙකුට ගහන එකෙන් කෙරෙන්නේ ඔහුගේ/ඇයගේ හැසිරීම පාලනය කිරීම පමණක් බව. ඒ, දරුවාව බිය වැද්දීම මඟින්. මෙතනදි බොහෝ විට ශාරීරික වේදනාවට පත් කිරීම (වේවැල් වලින් පහර දීම, ඉස්සර නම් ගහක බැඳලා දිමි ගොටු දැමීම, දණ හැස්වීම) සහ තර්ජනය කිරීම (ආයේ කලොත් කටේ මිරිස් දානවා) , ලැජ්ජාවට පත් කිරීම (තෝ වගේ බූරුවෙක්, තොපිව හැදුවට වඩා හොඳයි යකෝ හරකෙක් හදා ගත්තනම්) වගේ ක්‍රම භාවිතා වෙනවා.

මේ දේවල් වලින් වෙන්නේ දරුවාව පාලනය කිරීමක්. බිය වැද්දීමක්. බිය වැද්දීම තුළින් සිදුවන්නේ අවබොධය තුළින් වන සදාචාරාත්මක වර්ධනයක් නෙමේ. තමාට වඩා බලවත් අධිකාරී බලයකින් (authoritative figure එකකින් ) එන නියෝග කොන්දේසි විරහිතව, ආපසු ප්‍රශ්න කිරීමකින් තොරව පිළිගන්න ළමයා පුහුණු කිරීමක්.

මේ මඟින් ළමයාට මානසිකව වෙන හානිය ඉතා විශාලයි.

අධිකාරී බලයට බියෙන් නියෝග පිළිපදින දරුවා තුළ බිය මිසක හරිවැරැද්ද ගැන සැබෑ අවබෝධයක් නැහැ. අම්මා නැති වෙලාවට හොරෙන් සීනි කන ළමයා තමා පොලිසිය නැති බව දන්නා අතුරු පාරවල් වල හෙල්මට් එක නැතුව යන්නේ. මොකද ළමයාගේ හැසිරීම තීරණය වෙන්නේ අවබෝධය තුළින් නෙමේ, බිය කියන සාධකය මත නිසා. මොකද සීනි හොරෙන් කන එකේ හරි වැරැද්ද වගේම හෙල්මට් එක දැමිමේ උවමනාව ගැනත් අවබොධයක් නැහැ. තමාගේ වැරැද්ද අල්ලලා දඬුවම් කරන්න කෙනෙක් නැත්නම් ඕනම ජඩ වැඩක් කරන සමාජයක් බිහි වෙන්නේ මෙහෙමයි.

ඊටත් වඩා දරුණුම දෙය තමා ළමයින්ගේ පෞරෂත්වයට වෙන හානිය. ගොඩක් දරුවන් අම්මලාට තාත්තලාට බයයි. විශේෂයෙන්ම වැරදි කලාම ගුටි දෙන අම්මලා තාත්තලාට. ඉස්කෝලෙදී ගුරුවරුන්ට බයයි. ප්‍රින්සිපල්ට බයයි. ඒ කියන්නේ අදාල සිස්ටම් එකක් තුළ අධිකාරී බලය ඉස්සරහා ඇඹරෙන, දෙකට නැමෙන, සද්ද නැතුව ඉන්න, කීකරු බලු නකුටෙක් තමා මේ දෙමාපියනුයි, ඉස්කෝලෙනුයි කෙවිටෙන් දක්කලා හදන්නේ.

ඉතින් මේ ළමයි තමා අර කව්ද කිව්වා වගේ බස් එකේදී කොන්දොස්තරට බය, ප්‍රාදේශීය ලේකම් කාර්‍යාලයකට ගියාම එතන ඉන්න කැෂියර්ට පවා බය, ඉස්පිරිතාලෙට ගියාම එතන ඉන්න ඇටෙන්ඩර්න්ට්ලට බය, මන්ත්‍රීට බය, ඇමතිට බය, රජයට බය.. හැම දේටම බය නැට්ට පුකේ ගහගෙන ඉන්න කොන්ද පණ නැති ජාතියක් ඇති වෙන්නේ මෙහෙමයි.

තව එක දෙයක් කියන්නම්. මෙතන ඉන්න අය ගොඩක් වෙලාවට ළමයින්ට ගහන එකේ ඇත්තම හේතුව ළමයින්ව හොඳ පුරවැසියන් කරන එක නෙමේ. තමාට ළමයින්ගෙන් තියෙන කරදරෙන් මිදෙන්න. තමාගේ එදිනෙදා ජීවිතයේ පීඩනය ළමයාගේ ගොන් වැඩ වලින් තවත් වැඩි වෙන නිසා ඒ පීඩනය මුදා හරින්නයි ළමයට ගහන්නේ. "මම තොට කිව්ව නේද සැරයක්" කියල..ඒක තමයි ඇත්ත.

හයක් හතරක් නොතේරෙන ළමයෙක්ගේ ගොං වැඩ ඉවසන්න බැයි නම් ඔබ දෙමාපියෙක් වෙන්න සුදුසු කෙනෙක් නෙමේ. අපි හැමෝම මේ ලෝකෙට ළමයි ගේන්නේ අපේ ආසාවල් ඉෂ්ඨ කරගන්න, උවමනාවල් ඉෂ්ඨ කරගන්න. කවුරුත් ඇවිත් කන් දෙකට කෑගහන්නේ නෑනේ 'අනේ අපිව මේ ලෝකෙට බිහි කරපල්ලා' කියල.

ඉතින් එහෙම තමාගේම කැමැත්තෙන් මේ ලෝකෙට ගේන ඒ අසරණයින්ගේ වැඩ ඉවසන්න බැයි නම්, ඒ තරම් හික්මීමක් නැත්නම් එක්කෝ සරමේ පිහා ගන්න, නැත්නම් කොන්ඩම් එකක් දාගන්න. ඒකයි වඩා හොඳ.

ලෝකේ දියුණු රටවල සත්ව හිංසාවට පවා නිති තියෙනවා. අපේ රටෙත් වැඩිහිටියෙක් තවත් වැඩිහිටියෙක්ට පහර දුන්නොත් නීතිය ඉදිරියට යනවා. ඒත් හයක් හතරක් නොතේරෙන, අසරණ දරුවන්ට පහර දෙන්න කිසිම කෙනෙක්ගෙන් තහනමක් නෑ. ඒ පහර කන එකෙන් තවමත් වැඩෙන මනසක් තියෙන ඒ දරුවන්ගේ මානසිකත්වයට වෙන බලපෑම ගැන හිතන්න එකෙක්ටවත් උවමනාවක් නෑ.

තව දෙයක්, මේකෙන් කියවෙන්නේ නෑ ළමයින්ගේ වැරදි වලට දඬුවම් නොකර බලාගෙන ඉන්න ඕන කියලා. දඬුවම් කරන්න ඕන. ළමයාට හානියක් නොවන විදිහට.

උදාහරණයක් කියනව නම්, දරුවෙක් පාඩම් න්කර, ගෙදර වැඩ නොකර ඉන්නවා කියල හිතන්න. දරුවව ගෙනල්ලා වේවැලෙන් පුකට නෙලලා, දරුවව බිය වද්දලා, අපහාස කරලා දරුවාගේ මනස විනාස කරන එක නෙමේ කරන්න ඕන.

දරුවාට අවබෝධය එන විදිහට දඬුවම් දෙන එක.

"පුතේ, අම්මයි තාත්තයො ඔයාට ගොඩක් ආදරෙයි. ඒත් පුතා මේ කරන වැඩේ ගැන නම් අපි කොහෙත්ම කැමති නෑ. ඔයා තේරුම් ගන්න ඕන ඉගෙන ගන්න එකේ වැදගත්කම. අපි ඔයාට කොච්චර ආදරේ වුනත් ඔයා මේ කල දේ ගැන දුකයි. දැන් ගිහින් ගෙදර වැඩ ටික කරලා එන්න. එතකන් අපි එක්ක කතා කරන්න එන්න එපා"

මෙන්න මේ වගේ දඬුවම් තමා ළමයින්ට දෙන්න ඕන. අම්මයි තාත්තයි කුණුහරපෙන් බැණ ගන්න., පොඩි දේකටත් මරා ගන්න පරිසරයකනම් ළමයා මෙහෙම කිව්වට සතේකට ගනන් ගන්න එකක් නෑ. මොකද හිංසාකාරී පරිසරය ළමයාගේ මනස තුළ සාමාන්‍යකරණය වෙලා නිසා. නමුත් අම්මයි තාත්තයි තමා එක්ක කතා නොකරන එකත් ශොක් එකක් තරම් වන ආදරයෙන් පිරුණ සාමකාමී පරිසරයක හැදෙන ළමයාට ඔය වගේ දඬුවමකුත් ලොකු බලපෑමක් කරනවා.

හැම දේකටම ගුටිකන ළමයා හිතන්නෙ ප්‍රශ්නවලට උත්තරේ හිංසාව කියලා. ඌ තමා ලොකු වෙලා කියන දේ අහන්නැති කෙල්ලට ගහන්නේ, පාරේ අනතුරක් වුනාම බස් එක කුඩු කරලා ඩ්‍රයිවර් ගේ අඬු කඩලා බස් එක ගිණි තියන්නේ. අපරාධ වලට එල්ලුම් ගහ ඕන කියන්නේ. මොකද දරුවා පොඩි කාලෙයේ ඉඳලා හැදුනේ ප්‍රශ්න වලට පිළිතුරු තියෙන්නේ හිංසාව කියන පරිසරයක් තුළ නිසා.

Thursday, September 1, 2016

දිව්‍යලෝකයේ wifi නැත්තෙ ඇයි?

හැම ආගමකම දිව්‍යලෝක නිර්මාණය කරල තියෙන්නේ ඒ ඒ කාල වල තමන් ‘සැප’ කියල හිතන් හිටිය දේවල් අතිශෝක්තියෙන් දැක්වීම මඟින්.

ඒ නිසා ඔය ඒ ඒ කාලවල සැපවල් වර්තමානයට ගෙනත් දැම්මම ඒවායේ තියෙන මැජික් ගතිය නැති වෙලා යනවා.

එතන තියෙන්නෙ ආගමිකයන් නොදකින නොගැලපීමක්.

උදාහරණයකට ක්‍රිස්තියානි දිව්‍යලෝකය (ස්වර්ගය) ගමු.

ක්‍රිස්තියානි දිව්‍යලෝකය තියෙන්නේ සදාකාලයටම. ඇතුළු වුනොත් ඇතුල් වුනාම තමයි. ආයෙ ඒමක් නෑ. තමාගෙ ප්‍රියයන් සදාකාලික අපායක දුක් විඳිනවා බලබල සදාකාලික, ඒකාකාරී අත්දැකීමකටම ඔවුන් හිර වෙනව.

ඊළඟට, ඔය ක්‍රිස්තියානි දිව්‍යලෝකය එක්ක බැඳුනු ‘සදාකාලය’ කියන සංකල්පයේ බැරෑරුම්කම හිතා ගන්නවත් බැරි තරම්. මම වෙන තැනක දැක්ක උදාහරණයකින් මේ ‘සදාකාලය’ පැහැදිළි කරන්න උත්සාහ කරන්නම්.

හිතන්න සූර්‍යයා තරම් විශාල ඝන යකඩ ගෝලයක් තියෙනවාය කියල. හැම අවුරුදු සියයකට සැරයක්ම පක්ෂියෙක් තමාගේ අත්තටු දෙකෙන් එකක් ඒ ඝන යකඩ ගෝලයේ ගෑවෙන විදියට ඒ අසළින් පියාසර කරනවාය කියල හිතන්න. අවුරුදු සියයකට සැරයක් පක්ෂියාගේ අත්තටුව වැදී ඒ ඝන යකඩ ගෝලය ගෙවිලා නැති වෙලා යන්න ගත වෙන කාලය ‘සදාකාලයේ’ පළමු දවස යැයි හිතන්න.

අන්න ඒ තරම් භයානක, දීර්ඝ කාලයක් තමයි සදාකාලය කියන්නෙ. හිතන්න එතරම් කාලයක් එක තැනක හිර වෙලා ඉන්න වුනොත්, ඒ තැන දිව්‍යලෝකය වුනත්..

කතෝලික විශ්වාසයට අනුව කතෝලික දිව්‍යලෝකය (ස්වර්ගය) කියන්නෙ දුහුල් සළු වලින් සැරසිලා, එහා මෙහා ගමන් කරමින්, දෙවියන්ට ප්‍රසංශා කරමින් ඉන්න තියෙන තැනක්.

ඒ ඒකාකාරී බව නිසාම සදාකාලයේ පළවෙනි දවසෙදිම ස්වර්ගය අපායක්ම වෙන බව පොඩ්ඩක් හිතල බැලුවම තේරෙයි.

කතෝලික දහම නිර්මාණය වුන කාලයේ තිබ්බ ‘සැප’ විඳිමින්/විඳවමින් දිව්‍යයලෝකයක සිර වෙන්නයි වෙන්නෙ.

ඔය තියෙනවයි කියන සැප විඳල විඳල අවසානයේ දෙවියන්ගෙන් අහන්න වෙන්නෙ මෙන්න මේ වගේ ප්‍රශ්නයක්..

“දෙවියනි, දිව්‍යයලෝකයේ wifi නැත්තෙ ඇයි?”

මිනිසා විසින්ම ‘සැප’ විඳිමේ බලාපොරොත්තුවෙන් නිර්මාණය කර ගත්ත ඒ දිව්‍යයලෝකය කියන සංකල්පයේ තියෙන බැරෑරුම්කම/භයානක කම ඕකයි

බුදුන් මැරීම

“ඔබ යන මාවතේදී ඔබට බුදුන්ව හමුවුවහොත්, ඔහුව මරා දමන්න” මෙය ප්‍රකට කියමනකි. සෙන් දහමේ Linji Yixuan නැමති පඬිවරයෙක් ඉගැන්වූවා යයි සැ...