දිව්‍යලෝකයේ wifi නැත්තෙ ඇයි?

හැම ආගමකම දිව්‍යලෝක නිර්මාණය කරල තියෙන්නේ ඒ ඒ කාල වල තමන් ‘සැප’ කියල හිතන් හිටිය දේවල් අතිශෝක්තියෙන් දැක්වීම මඟින්.

ඒ නිසා ඔය ඒ ඒ කාලවල සැපවල් වර්තමානයට ගෙනත් දැම්මම ඒවායේ තියෙන මැජික් ගතිය නැති වෙලා යනවා.

එතන තියෙන්නෙ ආගමිකයන් නොදකින නොගැලපීමක්.

උදාහරණයකට ක්‍රිස්තියානි දිව්‍යලෝකය (ස්වර්ගය) ගමු.

ක්‍රිස්තියානි දිව්‍යලෝකය තියෙන්නේ සදාකාලයටම. ඇතුළු වුනොත් ඇතුල් වුනාම තමයි. ආයෙ ඒමක් නෑ. තමාගෙ ප්‍රියයන් සදාකාලික අපායක දුක් විඳිනවා බලබල සදාකාලික, ඒකාකාරී අත්දැකීමකටම ඔවුන් හිර වෙනව.

ඊළඟට, ඔය ක්‍රිස්තියානි දිව්‍යලෝකය එක්ක බැඳුනු ‘සදාකාලය’ කියන සංකල්පයේ බැරෑරුම්කම හිතා ගන්නවත් බැරි තරම්. මම වෙන තැනක දැක්ක උදාහරණයකින් මේ ‘සදාකාලය’ පැහැදිළි කරන්න උත්සාහ කරන්නම්.

හිතන්න සූර්‍යයා තරම් විශාල ඝන යකඩ ගෝලයක් තියෙනවාය කියල. හැම අවුරුදු සියයකට සැරයක්ම පක්ෂියෙක් තමාගේ අත්තටු දෙකෙන් එකක් ඒ ඝන යකඩ ගෝලයේ ගෑවෙන විදියට ඒ අසළින් පියාසර කරනවාය කියල හිතන්න. අවුරුදු සියයකට සැරයක් පක්ෂියාගේ අත්තටුව වැදී ඒ ඝන යකඩ ගෝලය ගෙවිලා නැති වෙලා යන්න ගත වෙන කාලය ‘සදාකාලයේ’ පළමු දවස යැයි හිතන්න.

අන්න ඒ තරම් භයානක, දීර්ඝ කාලයක් තමයි සදාකාලය කියන්නෙ. හිතන්න එතරම් කාලයක් එක තැනක හිර වෙලා ඉන්න වුනොත්, ඒ තැන දිව්‍යලෝකය වුනත්..

කතෝලික විශ්වාසයට අනුව කතෝලික දිව්‍යලෝකය (ස්වර්ගය) කියන්නෙ දුහුල් සළු වලින් සැරසිලා, එහා මෙහා ගමන් කරමින්, දෙවියන්ට ප්‍රසංශා කරමින් ඉන්න තියෙන තැනක්.

ඒ ඒකාකාරී බව නිසාම සදාකාලයේ පළවෙනි දවසෙදිම ස්වර්ගය අපායක්ම වෙන බව පොඩ්ඩක් හිතල බැලුවම තේරෙයි.

කතෝලික දහම නිර්මාණය වුන කාලයේ තිබ්බ ‘සැප’ විඳිමින්/විඳවමින් දිව්‍යයලෝකයක සිර වෙන්නයි වෙන්නෙ.

ඔය තියෙනවයි කියන සැප විඳල විඳල අවසානයේ දෙවියන්ගෙන් අහන්න වෙන්නෙ මෙන්න මේ වගේ ප්‍රශ්නයක්..

“දෙවියනි, දිව්‍යයලෝකයේ wifi නැත්තෙ ඇයි?”

මිනිසා විසින්ම ‘සැප’ විඳිමේ බලාපොරොත්තුවෙන් නිර්මාණය කර ගත්ත ඒ දිව්‍යයලෝකය කියන සංකල්පයේ තියෙන බැරෑරුම්කම/භයානක කම ඕකයි