චෙස්ටර් ගැන කතාවක් නොවේ

දැන් මෙහෙමයි කතාව.

චෙස්ටර් මැරුනනේ.
මට නම් අවංකවම මේ මරණය දැනුනා.
ලින්කින් පාර්ක්ලගේ hybrid theory ඇල්බම් එකේ ඉඳල ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ ඉඳලම මම චෙස්ටර්ගේ නිර්මාණ රසවින්දා.
කලාකරුවන්ගේ මරණ අතරින් මයිකල් ජැක්සන් මැරුණයින් පස්සේ දැනුනේ චෙස්ටර්ගේ මරණය.
මට වගේම සෑහෙන දෙනෙක්ට මේ සිද්ධිය ඔය විදියටම දැනෙන්න ඇති.
ලංකාවෙ වගේම මුළු ලෝකයේම රසික රසිකාවියන්ට.

ඔය මරණයත් එක්කම හැම මගුලකටම දෙපැත්තට බෙදිලා නටන බුකිවාසීන් ආයේ නටන්න ගත්තා.
පිරිසක් මේ මරණය ගැන දුක ප්‍රකාශ කරද්දි තවත් පිරිසක් මේ මරණය උපහාසයට ගත්තා

"චෙස්තර බෙනින්තර මැරිලලු නේද?"
"ලින්කින්පාර්ක් එක තියෙන්නේ කොහේදැයි අයියේ?"
"පාක් එකට අල්ලපු ගෙදර ඇන්ටිගේ සාරියෙන් එල්ලිලා තියෙන්නේ"
"ලින්කින් පාර්ක් එකෙ ගස් වලට වතුර දාපු එකා මලාලු ඊයේ"

ඔය චෙස්ටර් කියන 'මනුස්සයා' මැරුණ වෙලේ සමහරු ඒක උපහාසයට ගත්ත විදිය.
ඔය වගේ බුකිවාසීන් දාපු සමහර 'කිංඩි' ඉතින් සීමාව පැන්න ඒවා කියල මටත් හිතුනා.
සමහර විට චෙස්ටර් ගැන මම පොඩි එකෙක් කාලෙ ඉඳල හිතේ ලොකු රසිකත්වයක් තිබ්බ නිසා වෙන්න ඇති. සමහර විට විෂාදයට ගොදුරු වුන රෝගීන් ගැන මම ගොඩාක් සංවේදී නිසා වෙන්න ඇති.
සමහර විට තමාට තියෙන එකම විකල්පය සියදිවිනසා ගැනීමය කියන තැනට මනුස්සයෙක් පත් වෙන එක ගැන සෑහෙන අවබෝධයක් තියෙන නිසා වෙන්න ඇති.
එහෙම තත්වයට පත් වෙන මනුස්සයෙක් ගැන දැඩි සහකම්පනයක් මගේ හිතේ මොනයම් හේතුවකට හරි පැලපදියම් වෙලා තියෙන නිසා වෙන්න ඇති.

ඒත් ඉතින් අවුලක් නෑ. අවුලක්ම නෑ.
මම කැමති විදියේ දේවල් විතරක් නෙමේනෙ මිනිස්සු කියන්න ඕන.
ඕනම මගුලක් උපහාසයට ගන්න එක ඉතින් ඒ ඒ අයගේ නිදහස (විදෙස් රටක මෙහෙකාරකම් කරන කාන්තාවක් අන්ත අසරණ අඩියට වැටිලා කේන්තියෙන් මොර ගහන අවස්ථාවකුත් ආතල් ලෝකයක් කරගෙන කැච් ෆ්‍රේස් හදාගත්ත බුකි වාසීන්නෙ ඉතින්. මේව නම් මොනවද?)

මනුස්සයෙක්ගේ මරණයට පවා කිංඩි දැමීමේ නිදහසට මම ගරුකරනවා. ඒ අයිතිය මම පිළිගන්නවා.

හරි. දැන් තමයි මම කියන්න හදන කතාවට එන්නෙ.

මේ කතන්දර දැක්කාම මට එකපාර ඔලුවට ආවේ මෙහෙම දෙයක්.
"මේ මැරුණ මනුස්සයා වෙනුවට මුං සංවේදී වන පොරක් මැරිලා මම ඔහොම කින්ඩි දැම්ම නම් මුන් මොනව නොකියයිද?"

හොඳම උදාහරණයකට ගන්න පුළුවන් මේ අය කරේ තියාගෙන ඉන්න ආගමික නායකයෙක්ව.
මට මතකයි මීට අවුරුදු දෙකකට විතර කලින් මම මහනායක කෙනෙක් ගැන පෝස්ට් එකකදි ඔහුගේ නම අගින් ස්වාමින්වහන්සේ කියල නොදැම්මා කියල බුකිය ඇවිලුන හැටි.
දැන් ඉතින් තත්වය ටිකක් වෙනස් (කාලය මැවු වෙනසක් අරුමේ)
පොයින්ට් එක තමා.
නම විතරක් කිව්වා කියල අච්චරම මේ අය සංවේදි වෙලා බබ්බු ටිකක් වගේ නැටුවා නම්, ඔය මහනායක කෙනෙක් හරි, රහත් වෙලා හිටියය කියල සැලකෙන මෑත ඉතිහාසයේ ජීවත් වුන පොරක් ගැන හරි, කොටින්ම මේ අයගේ ආගමික නායකයන්ගේ මරණය ගැන හරි, ඔය විදියට උපහාසයෙන් කතා කලා නම් මේ අයට ඒ දේ ඉවසන්න තරම් පරිනතභාවයක් තියෙයිද කියන කතාව.

 ගොඩක් දෙනෙක් ආදරය කරන මනුස්සයෙක් මිය ගියාම කින්ඩි දාන්න පුළුවන් නම් මේ අය තමාගේ "උත්තමයො" කියල හිතන් ඉන්න පොරවල් ගැන දාන කින්ඩි දරා ගන්න බැරි ඇයි?

ගායකයෙක් හා ආගමික නායකයෙක් සමාන කරනවා නෙමේ. ආ සොරි. ගායකයෙක් හා ආගමික නායකයෙක් සමාන කරනවා තමා.
චෙස්ටර් අමතක කරමු.
ගායකයෙක් හරි, නළුවෙක් හරි, දේශපාලකයෙක් හරි, සමාජ සේවකයෙක් හරි, මොකෙක් හරි සමාජයේ යම් පිරිසක් ගෞරව කරන/ආදරය කරන කෙනෙක් ගැන.. කොටින්ම උන් මලාම උන්ගේ මරණය ගැන කින්ඩි දාන එක වරදක් නෙමේ නම් මුන්ගේ මහලොකු ආගමික නායකයො ගැන කින්ඩි දාන එක ප්‍රශ්නයක් වෙන්නේ කොහොමද?

මුං ඒ වගේ අවස්ථාවලදී ගේන බොරු පුහු හිස් තර්ක වල සතපහක බරක් නෑ කියන එක ඔප්පු වෙන්නේ මේ වගේ අවස්ථා වල උන්ම පෙන්නන හැසිරීම් වලින්.
මුංට ඕන නැති හරි වැරැද්දක් නෑ.
මුංට ඕන මුං කැමති විදියට මුං ජීවත් වෙන ලෝක පාලනය කරන්න.

ලෝකේ අස්සක් මුල්ලක් නෑර ඉන්න අතිමහත් බහුතරයක් ආගමික හැතිකරේ ඔහොම තමයි.
ඕක තමයි උන්ගේ කුහකකමේ හෙළුව.

කින්ඩි දැමීම හෙවත් උපහාසය ගැන මුන්ම හදාගත්ත මුන්ගේම හිස් නීති රීති වලංගු වෙන්නේ මුං සංවේදී තැන් වලට විතරයි.

ඉතින් ඒකයි මුන් සංවේදි වෙන තැන් වලට හැකි උපරිමයෙන් ගහන්න ඕන කියල මම පුද්ගලිකව හිතන්නෙ.

මුං සංවේදී දේ උපහාසයට ලක් වෙන අවස්ථා වලදි කුණුහරප කියන අන්තවාදී ගොබ්බයන්ටයි
ඒ අවස්ථා වලදී කින්ඩි දැමීමේ අනවශ්‍යභාවය සහ අරමුණු ගැන ප්‍රශ්න කර කර බණ දේශනා කරන්න එන නිදහස් මතධාරීන් කියල කියාගන්න උන්ටයි කියන්න තියෙන්නේ එක දෙයයි.

හුකහන් මහත්වරුනි.


ප/ලි - මේක චෙස්ටර් ගැන කතාවක් නෙමේ. චෙස්ටර් රිලේට් වනවා මදි වගේ නම් සමාජයේ යම් පිරිසකගේ ආදරයට ගෞරවයට පාත්‍ර වෙච්ච වෙනත් චරිතයක් ආදේශ කරගෙන මේ සටහන නැවත කියවන්න.