බොන්න එපා..හැලප අරන් දියන් !

වෙන රටවල වැඩිහිටියන්ට Don't drink and drive කියද්දි අපේ රටේ උදේ හවා කියන්නෙ "බොන්නම එපා!" කියල.

බොන්නම එපා කියනව වගේ නෙමේ, බීලා වාහන එලවන්න එපා කියන සංකල්පයෙන් ප්‍රකාශ වෙන්නෙ වැඩිහිටියන් විසින් වගකීමක් ඇතුව කටයුතු කරන්න මුල් බැහැ ගත්ත සමාජ ආකල්පයක්. හික්මීම කියන්නෙ ඒක මිසක තමා පරම සත්‍යය කියල හිතන් ඉන්න මොනයම් හෝ ආගමකින් හොඳ නරක ගැන ගහන කළු සුදු ඉරි තමාගෙ ජීවිතයට ඔහේ ආදේශ කරගන්න එක නෙමේ.

"බොන්න එපා..බොන්න එපා.. බොන සල්ලි වලින් අසරණ කාට හරි බිබික්කං අරන් දීපං.. කන්න නැති මනුස්සයෙක්ට හැලප අරන් දීපං"

හැම උත්සවයකදිම, හැම සැමරුමකදිම, හැම විශේෂ දිනයකදිම ගාථාව කියනව වගේ ඕක කියවනව.

අපේ රටේ බොන එකම නරක වැඩක්. නොකල යුතු දෙයක්. පාපයක්..

අපේ රටේ ඊනියා 'හොඳ' මනුස්සයෙක් වෙන්න අරක්කු ටිකක් කටේවත් නොතියන එක මූලික අවශ්‍යතාවයක්.

අපේ සමාජයේ බොහෝමයක් ආකල්ප වගේම ඔය ආකල්පයෙත් මූලය ආගමිකයි. ආගම සම්බන්ධ කරගන්නෙ නැතුව වැසිකිළියටවත් යන්න බැරි මිනිස්සු ආගම සම්බන්ධ කරනොගෙන හොඳ නරක තීරණය කරන්නෙ කොහොමද? ඒකයි ප්‍රශ්නය

ඉතින් අර ආගමෙන් කියල දීල තියෙන.. හොඳ නරකය කියල තමන් හිතන් ඉන්න දේවල් මුලු ජීවිතයටම.. හැමෝගෙම ජීවිත වලට එහෙමම ඇප්ලයි කරල දානවා

ඒ අනුව පදනම් වෙලා මතවාද හදාගන්නව. මිනිස්සු විනිශ්චය කරනවා. කොන් කරනව, හංවඩු ගහනව.

ගොඩක් අයට අනුව බොන උන් නොබොන උන්ගෙ නොබීමේ අයිතියට ගරු කරන්න ඕන. නමුත් නොබොන උන්ට තමන්ගෙ පාඩුවේ බොන උන්ගෙ අයිතියට ගරු කරන්න තරම් හික්මීමක් නැහැ. හැදියාවක් නැහැ.

බොන එක විතරක් නෙමේ, ඕනම දෙයක් සීමාවක් නැතුව.. ලිමිට් එකක් දන්නෙ නැතුව කරනව නම් ඒක නරකයි තමයි. වෙන්න ඕන තමාට සතුටක් හම්බවෙන ඒ මොක හරි වැඩේ සීමාව මොකක්ද කියන එක තීරණය කරගන්න පුළුවන් ජනතාවක් බවට පත් වෙන එක මිසක බොන එකටයි වැසිකිලි යන එකටයි, හැමිනෙන එකටයි, හැම දේකටමයි ආගමික හරි වැරදි ඇප්ලයි කරලා "තිත" තියන්න හදන එක නෙමේ.

ඇත්ත. ජීවිතය විඳින්න බොන්නම ඕන නැහැ තමයි. නමුත් ඒක සමහරුන්ට ජීවිතය විඳින තවත් එක ක්‍රමයක්. වෙනත් කෙනෙක්ට දැනෙන ඒ අවශ්‍යතාවය තේරුම් අරගෙන ඒ නිදහසට ගරු කරන්න කෙනෙක් තුළ අපි හිතනවට වඩා විනයක් තියෙන්න ඕන

ඒ ඒ බනිස් වලට ඒ ඒ කෙසෙල් කියනව වගේ ඉන්න ටික කාලෙ ජීවිතය විඳින්න එක එක මිනිහා එක එක ක්‍රම හදාගන්නව. ඉඳල හිටල අඩියක් ගහන එක එයින් එකක්.

වෙන කෙනෙක්ගෙ ආතල් එකෙන් තමාට හානියක් නැත්නම්, බලපෑමක් නැත්නම්.. කවුරු හරි තමාට කරදරයක්, හානියක් නොවෙන විදියට උගෙ ආතල් එක ගන්නව නම් අහක ඉන්න කවුරුත් ඒක ගැන වදවෙන්න බණ දෙසන්න ඕන නැහැ.

තමා නොබී ඉද්දි එක එකා ඇවිත් "බීපං බීපං" කියල දෙසන එක වගේම තමයි මනුස්සයෙක් මොකක් හරි සමරන්න හරි මොන හේතුවකට හරි අඩියක්හ ගහන්න හදදදි "බොන්න එපා යකෝ බොන්න එපා යකෝ " කිය කිය කියවන එක

ආයෙම කියන්නම්, නොබොන එකාට නොබොන්න අයිතියක් තියෙනව වගේ තමා. බොන එකාට බොන්නත් අයිතියක් තියෙන්න ඕන කන් කරච්චලයක් නැතුව.

කතාව ඒ තරම්ම සරලයි. බොන්න ඕන උන් නොබොන උන්ට කරදරයක් නොබී බීපං. නොබොන උන් බොන උන්ට බණ දෙසන්නෙ නැතුව තම තමාගෙ ආගමක් දහමක් අදහගෙන ඉඳපල්ල

එච්චරයි. පොඩ්ඩක් ට්‍රයි කරල බලන්න. ඒක හරිම සිම්පල් ප්ලෑන් එකක්

ආගම් වලට උපහාස, අපහාස කිරීම ගැන

ආගමක් යනු කුමක්ද? මේ ප්‍රශ්නයට එක් පිලිතුරක් ඉදිරිපත් කිරීම අපහසුයි. 'ආගම' යන වචනයට විවධාකාර අර්ථ දැක්වීම් දිය හැකියි. ආගම යනු ස්වභාවදර්මය, ජීවිතයේ හෝ විශ්වයේ ස්වභාවය සහ එහි අරමුණ, සදාචාරය (හොඳ, නරක) ගැන කියැවෙන විශ්වාසයක් හෝ විශ්වාස මාලාවක එකතුවක් කියන එකයි මගේ අදහස. නැත්නම් මම ඉහත සදහන් කල කරුණු ගැන සත්‍යයන් යැයි පැවසෙන අදහස් මාලවන් (truth claims) කියා හදුන්වන්න පුලුවන්.

'ආගම' යන දෙයට කෙතරම් අර්ථදැක්වීම් ඉදිරිපත් කලත් ඒ සියලුම අර්ථ දැක්වීම් වලින් පැහැදිලිවන්නේ ආගම යනු මම ඉහත සඳහන් කල කරුණු ගැන කියැවෙන 'අදහස්' මාලාවක් බවයි. එනම් ආගම යනු යම් මාතෘකාවක් ගැන යම් කෙනෙක් හෝ යම් පිරිසක් එකඟවූ, පිලිගන්නා මතවාදයක්.

මිනිස් ඉතිහාසය පුරාම මෙවන් එකිනෙකට විරුද්ධ මත දරන ආගම් ඉතා විශාල සංඛ්‍යාවක් පැවතුනා. වර්තමානයේදීත් පවතිනවා. ඒ එක් එක් ආගම් සහ ඒවායින් කියැවෙන කරුණු/ඉගැන්වීම් දෙස බැලූ විට පෙනීයන්නේ ඒවා සෑම විටම එකිනෙකට විරුද්ධ අදහස් දරණ බවයි.

එක් මාතෘකාවක් ගැන, එකම කාරණයක් ගැන, එකහා සමාන කරුණක් ගැන එකිනෙකට විරුද්ධ අදහස් දෙකක් ඇත්නම්,

ඒ අදහස් දෙකෙන් එකක් පමණක් සත්‍යය විය යුතුයි. අනෙක අසත්‍යය විය යුතුයි. (හෝ)
ඒ අදහස් දෙකම අසත්‍යය විය යුතුයි.

නමුත් කිසිවිටෙකත් අදහස් දෙකම සත්‍යය වන්නේ නෑ.

මේ අනුව ලෝකයේ මෙතෙක් පැවතුන දහස් ගනනක් ආගම් ස්වභාවදර්මය, ජීවිතයේ හෝ විශ්වයේ ස්වභාවය සහ එහි අරමුණ, සදාචාරය (හොඳ, නරක) ගැන එකිනෙකට විරුද්ධ අදහස් ඉදිරිපත් කර ඇති නිසා,

ඒ ආගම් අතරින් එක් ආගමක් පමණක් සත්‍යය විය යුතුයි. (හෝ)

ඒ ආගම් සියල්ල අසත්‍යය විය යුතුයි.

නමුත් අද සමාජයේ පවතින පොදු සම්මුතියක් නම් මේ 'ආගම්' යන අදහස් මාලාවන් (සියල්ලම අසත්‍යය වන හෝ එකක් හැර අන් සියල්ල අසත්‍යය වන) විවේචනයෙන් සහ උපහාසයෙන් තොර, ඒවායින් ආරක්ශාවූ අදහස් ලෙස සැලකීමයි. මිනිසුන් විශාල සංඛ්‍යාවක් ආගම් අදහන මිනිසුන් වීම නිසා තමාගේ ආගම විවේචනයෙන් සහ උපහාසයෙන් ආරක්ශා කරගැනීමේ අරමුණින් අන් සියල්ලන්ගේ ආගම් වලටත් ඒ අයුරින්ම සැලකීමේ පොදු සම්මුතිය නිසා කල්යත්ම මේ 'ආගම්' කියන අදහස් මාලාවන් යම් පිරිසකගේ 'මතයන්' එකතුවක් යන කරුණ අමතකවී ගොස් මේ අදහස් 'ශුද්ධවූ අදහස්' අයුරින් දැකීම යන තත්වයටම අද පත්වී තිබෙනවා.

එනම් (එකක් හැර හෝ සියල්ලම) අසත්‍යය වන මතවාදයන් එකතුවක් විවේචනයෙන් සහ උපහාසයෙන් තොර මාතෘකා බවට පත්වී ඇත. අප රට වැනි විශාල වශයෙන් ආගමට නැබුරුවූ රටවලදී මේ අදහස් මාලාවන් සාකච්ඡාවටවත් විවෘත වන්නේ නෑ.

නමුත් කිසිම රටක කිසිම සමාජයක මිනිසුන් එදිනෙදා ජීවිතයේදී තම අනෙක් අදහස් දෙස මේ අයුරින් බැලීමට පෙලබෙන්නේ නෑ. දේශපාලනය, ක්‍රීඩා, කලාව, සංගීතය වැනි ඕනෑම මාතෘකාවක් විවේචනයට, ප්‍රශ්න කිරීමට, උපහාසයට විවෘතයි. කිසිම විශේෂ සැලකිල්ලක්, ගරුත්වයක් එම අදහස් වලට ලැබෙන්නේ නෑ. එය යම් මාතෘකාවක් ගැන යම් පුද්ගලයෙක්ගේ මතයක් පමණයි කියන එක ඕනෑම කෙනෙක්ට පැහැදිලියි. නමුත් මාතෘකාව ස්වභාවදර්මය, ජීවිතයේ හෝ විශ්වයේ අරමුණ, සදාචාරය ගැන කියැවෙන මාතෘකාවකට (ආගම කියන) වෙනස් කල විගසින් සාකච්ඡාව වෙනස් සවභාවයකට පත්වනවා. නීති රීති වලින් ආරක්ෂා වූ, සීමා සහිතව කතාකල යුතු, සාකච්ඡාවට බඳුන් නොකරනවා නම් වඩාත් හොඳ, ආකල්පයක් මිනිසුන්ගේ සිත් තුල නැගෙනවා. සාකච්ඡාව බොහෝවිට එතනින් අවසන් වනවා, ඉදිරියට ගෙන යාමක් සිදුවන්නේ නෑ. නමුත් ඇත්තටම බැලුවොත් සාකච්ඡා කරන්න තිබෙන වටිනාම මාතෘකාව ස්වභාවදර්මය, ජීවිතයේ හෝ විශ්වයේ අරමුණ, සදාචාරය නොවේද?

මනුශ්‍යයන් දෙදෙනෙක්ට සාකච්ඡා කල හැකි මාතෘකා වලින් උතුම්ම මාතෘකාව "හොඳ, නරක" , "හරි, වැරැද්ද", "සත්‍යය , අසත්‍යය" යන මාතෘකාව නොවේද ?

වටිනාම මාතෘකාව ගැන අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමට වැට කඩොලු අපි විසින්ම දමාගෙන තිබෙන්නේ ඇයි? එක් එක් පුද්ගලයින්ගේ යම් මාතෘකාවන් ගැන තිබෙන අනෙක් අදහස් වලට තිබෙන සැලකිල්ලම නොවේද මේ මාතෘකාවටත් ලැබිය යුත්තේ ?

සෑම අවස්ථාවකදීම වගේ මේ මාතෘකාව ගැන කතා නොකිරීමට හෝ කතා කලත් විවේචනයෙන් හා උපහාසයෙන් තොරව වැට කඩොලු දමා කතා කිරීමට හේතුව නම් මිනිසුන් මේ මාතෘකාව ගැන කතා කරන විට අන් අවස්ථාවලදී දක්නට නොලැබෙන ආකාරයට සංවේදී වීමයි. වෙනත් අවස්ථාවලදී මෙන් විරුද්ධ මතයන් හෝ උපහාසයන් දරා ගැනීමේ හැකියාවක් මේ අවස්ථාවේදී දක්නට ලැබෙන්නේ නෑ. හේතුව කුමක්ද? පැහැදිලිවම ඔවුන් එම විරුද්ධ අදහස් දිහා බලන ආකාරය සහ එම අදහස් බාර ගන්නා විදිහ නිසයි මේ ගැටලුව ඇති වන්නේ. යම් හේතුවක් නිසා ඔවුන්ට තේරුම් ගැනීමට නොහැකිවනවා මේ කතා කරන්නේ තමාගේ මතයක් ගැන මිසක් තමා ගැන නොවන බව. එකග නොවෙන්නේ, ප්‍රශ්න කරන්නේ, උපහාසයට ලක් කරන්නේ පුද්ගලයෙක්ව නොව, අදහසක් බව.

ඇත්තටම මෙතන තිබෙන්නේ විවේචනය හා උපහාසය දිහා බලන විදිහේ ප්‍රශ්නයක්. පහත ලින්ක් එකේ එක් පරීක්ශනයක් ගැන සදහන් වනවා. එම පරීක්ශනයෙන් ලැබෙන එක් නිගමනයක් අප මේ කතා කරන විශයට අදාලයි. පහත ලින්ක් එකෙන් දැක්වෙන්නේ එම පරීක්ශනයයි.

http://srilankanatheists.wordpress.com/2013/05/16/294/

එම පරීක්ශනය ගැන කියවන විට ඔබට පෙනෙයි දුබුරු පාට ඇස් ඇති ලමුන් තමාට " දුබුරු පාට ඇස්" කියා අමතන විට එය අපහාසයක් ලෙස භාරගත් බව. එයට හේතුව නම් වෙනයම් කෙනෙක් විසින් ඔවුන්ගේ මනසට දැමූ ආකල්පයක් නිසා ඔවුන් එසේ තමාට 'දුබුරු පාට ඇස්" කියා වෙන කෙනෙක් ඇමතූ විට එය ඔවුන් විසින් අපහාසයක් ලෙස භාරගත් නිසයි. නමුත් ඒ කතාව කිසිම ලෙසක අපහාසයක් ලෙස භාරගත යුතු කතාවක් නොවේ. තේරුමක් රහිත කතාවක්. නමුත් එයින් පෙනීයන්නේ යමෙක් යම් දෙයක් භාරගන්නා විදිහ, හිතන විදිහ මෙවන් නිශ්ඵල ගැටලු ඇතිවීමට හේතුව බවයි. කෙනෙක් තමාට තරහ ඇති කරනයම් ප්‍රකාශයක් (offend) වන දෙයක් තෝරා ගත් විට එය කොතරම් තේරුමක් නැති දෙයක් වුනත් විශාල ප්‍රශ්න ඇති කරනවන්නක් බව පැහැදිලියි.

ආගම ගැන කතාකරන විටත් මේ දෙය මේ ආකාරයෙන්ම සිදුවනවා නොවේද ? මේ ගැටලුවට හේතුව මිනිසුන් විසින් මේ මාතෘකාව ගැන කතා කරන විට අර දුබුරු පාට ඇස් තිබූ ලමයින් ලෙස හැසිරීම නොවේද? ඔවුන් එය බාර ගත්තේ නැතිනම් ප්‍රශ්නයක් වෙන්නේ නෑ. එය බාර ගත යුතුත් නෑ, මොකද අය පුද්ගලිකව එල්ල කරන ප්‍රහාරයක් නොවේ, තම මතයන්ට එල්ල කරන ප්‍රහාරයක් නිසා. නමුත් කිසියම් හේතුවක් නිසා ඔවුන් අනෙක් මාතෘකාවලදී offend නොවීමටත් ආගම ගැන කතා කරන විට offend වීමටත් තෝරාගෙන තිබෙනවා, හරියට අර දුබුරු පාට ඇස් තිබෙන ලමයින් වගේ.

මිනිසුන් තේරුම් ගත යුතුයි තමා යම් දෙයක් හරියි කියල සිතුව පමණින් අනෙක් අය එයට එකග විය යුතු නැති බව. මෙයට ආගම හොදයි කියා තමා සැලකීම සහ 'ආගම විවේචනයෙන්, උපහාසයෙන් තොර විය යුතුයි' කියන තමා දරණ මතයත් ඇතුලත් බව තේරුම් ගත යුතුයි. තමා එසේ සිතුව පමණින් අන් අය එසේ සිතන්න ඕනෙ කියල කියන්න බෑ.

නිදහසේ තම අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමේ අයිතියට 'විවේචනය කිරීමේ අයිතිය සහ උපහාසයට ලක් කිරීමේ අයිතිය' ඇතුලත් බව අමතක නොකල යුතුයි. තමාට කේන්ති යන නිසා තවකෙක්ගේ අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමේ අයිතිය නැති කිරීමට උත්සාහගන්නන් නොකියා කියන්නේ, තමාට තමාගේ හැඟීම් පාලනය කරගත නොහැකි නිසා අන් අය ඔවුන්ගේ කටවල් වසාගෙන සිටිය යුතු බව නොවේද? සමාජයක ජීවත් වන විට තම හැඟීම් පාලනය කරගත නොහැකි අය 'වැඩිහිටියන්' ලෙස හැදින්විය හැකිද?

මගේ මිත්‍ර කුමාර සංකල්ප විසින් ඉදිරිපත් කල අදහසක් පහත දැක්වේ.

අප සමාජය තුළ ඓහිකවාදී ස්ථාවරයට පහර වදින විවිධ මතයන් ඉදිරිපත් වීම සුලභ හා සාමාන්ය දෙයකි.. එලෙස ඉදිරිපත් වන මතයන් අතරින් කිහිපයක් වනුයේ,
1. රජය විසින් යම් ආගමකට ප්‍රමුඛස්ථානය දී සුරැකිය යුතුය.
2. රජය විසින් ආගම් විවේචනය කරන හා උපහාසයට ලක් කරන කාටූන්, පොත්පත්, නාට්‍යය වැනි මාධ්‍යයන් තහනම් කළ යුතු ය.
3. ඒ ඒ පාසල් ඒ ඒ ආගම් හා අනුබද්ධ විය යුතු ය.
4. සැමට බලපාන පොදු නීති යම් ආගමක නීති හා ගැටේ නම් ආගමික නීතින්ට මුල්තැන දිය යුතු ය. (උදා - 1/ හැදුනුම්පත සදහා ගනු ලබන ඡායාරූපය සදහා මුහුණ නිරාවරණය කළ සිටිය යුතු ය. නමුත්, ''ආගමික නිදහස'' යටතේ හිජාබයෙන් මුහුණු ආවරණය කරගෙන හැදුනුම්පත සදහා වන ඡායාරූපයට පෙනී සිටිය හැකි ය. 2/ අනවසර ඉදිකිරීම් ඉවත් කිරීම පිළිබදව වන නීති රජයේ ඉඩම් තුල අනවසර ලෙස සෑදූ බුදුපිළිම වලට අදාල නොවේ.)
ඉහතින් සදහන් කළ මතයන් යුක්තිසහගත යැයි බොහෝ දෙනා පිළිගනු ලැබේ. අදේවවාදය (atheism) වැනි නිර්-ආගමික ස්ථාවරයක සිටින බොහෝඅය පවා මෙයින් එකක් කෙරෙහි හෝ අනුවේදනයක් ඇති අය වන්නට පුලුවණි. නමුත්, ඉහත සදහන් මතයන් ඇත්තටම සාධාරණීකරණය කර ඇති ඒවාද? ඒ පිළිබද විමසා බැලීම පිණිස පහත චිත්ත පර්යේෂණයේ නියැලෙන්න.
ඉහත වාක්යියන්ගේ "ආගම්" යන වචනය වෙනුවට "දේශපාලන පක්ෂ" යන යෙදුම ආදේශ කරන්න. එලෙස ආදේශ කළවිට අපට ලැබෙනුයේ,
1. රජය විසින් යම් දේශපාලන පක්ෂයකට ප්‍රමුඛස්ථානය දී සුරැකිය යුතු ය.
2. රජය විසින් දේශපාලන පක්ෂ විවේචනය කරන හා උපහාසයට ලක් කරන කාටූන්, පොත්පත්, නාට්‍යය වැනි මාධ්‍යයන් තහනම් කළ යුතු ය.
3. ඒ ඒ පාසල් ඒ ඒ දේශපාලන පක්ෂ හා අනුබද්ධ විය යුතු ය.
4. සැමට බලපාන පොදු නීති දේශපාලන පක්ෂයන්ගේ නීති හා ගැටේ නම් දේශපාලන පක්ෂ වල නීතින්ට මුල්තැන දිය යුතු ය.
ආගමික භක්තිකයින් ද ඇතුලු සෑම දෙනාම පාහේ මෙම වාක්‍යයන් හා එකග වීමට ඇති සම්භාවිතාවය ඉතා අල්ප ය. උදාහරණයක් ලෙස, විවේචනය යනු ප්‍රජතාන්ත්‍රික සමාජයක යහපත් අංගයකි. එමෙන්ම, උපහාසය යනු කථන නිදහසේ මූලික අංගයකි. එබැවින්, යම් දේශපාලන පක්ෂයක් කොතරම් කාරුණික පක්ෂයක් වුවත් එම පක්ෂය විවේචනයට හා උපහාසයට නිර්මුක්ත වන්නේ නැත. නමුත්, මෙම වාක්‍යන්ට එරෙහි වන අතරම මේ වාක්‍යය්න්ගේම ''ආගමික වර්ෂන්''' වලට එකග වීමේ හේතුව කුමක්ද?

සමහර කොටස් දරන මතයක් නම් ආගම විවේචනය සහ උපහාසයට ලක්කිරීම වැරැද්දක් නැති වුනත් 'අපහාසය' වැරදි දෙයක් බව. මෙහිදී නැගන ගැටලුව නම් විවේචනය, උපහාසය සහ අපහාසය වෙන් කරගන්නා මිම්මක් නොමැති වීමයි. දැඩි ආගම් භක්ත්කයෙක් ඔහුගේ ආගමට එකඟ නොවන ඕනෑම ප්‍රකාශයක් ඒ ආගමට කරන අපහාසයක් ලෙස භාරගැනීමට පුලුවන්. එවන් උදාහරණ ඉතිහාසයේ ඕනෑ තරම් දක්නවට ලැබුනු බව සියල්ලන් දන්නා දෙයක්. 'උපහාසය සහ අපහාසය' අතර වෙනස එක එක්කෙනා එක එක ආකාරයට මනින දෙයක්. එය පුද්ගලයා අනුව වෙනස් වනවා. එනිසා අන් අයගේ කතාකිරීමේ නිදහසට සහ අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමේ නිදහසට ගරු කිරීම හැර වෙනත් විකල්පයක් නෑ.

ආගම් අදහන මිනිසුන් විසින් ඔවුන්ගේ ඇදහිලි සහ විශ්වාස වලට අනුව සමාජයන් පාලනය කිරීමට ගන්නා උත්සහය නවතන තුරු, ඔවුන්ගේ විශ්වාස සහ ඇදහිලි නිසා අන් අයගේ ජීවිත වලට වන බලපෑම නතරකරන තුරු, ඔවුන්ගේ විශ්වාසය සහ ඇදහිලි ඔවුන්ගේ පුද්ගලික ජීවිත වලට පමණක් සීමා කරගන්නා තුරු, "ආගම විවේචනයෙන් සහ උපහාසයෙන් ආරක්ශා වියයුතුයි" යන ප්‍රකාශය කිරීමටවත් ඔවුන්ට සදාචාත්මක අයිතියක් නෑ.

මිනිසුන් තමතමන්ගේ "ආගම්" පුද්ගලික අදහස් සහ සංකල්ප වශයෙන් පමණක් සලකනවා නම් ඒ ගැන විවේචන කිරීමේ ලොකු අවශ්‍යතාවයක් මතුවන්නේ නෑ. නමුත් ගැටලුව නම් මේ "ආගම" යන දෙය පුද්ගලික විශ්වාස වලට පමණක් සීමා නොවීමයි. මුලු සමාජයක් පාලනය වන රීති මෙන්ම අප රට වැනි සෙකියුලර් ක්‍රමයක් දක්නට නොලැබන රටවල නීති පවා මේ "ආගම" යන සංකල්පය මත ගොඩ නැගීම නිසා මෙය අනිවාර්යෙන්ම සාකච්ඡාවට, විවේචනයට, සහ උපහාසයට විවෘත විය යුතුයි. අන් සෑම අදහසක්, මාතෘකාවක් වගේම. ඕනෑම දෙයක් සමාජයේ ප්‍රසිද්ධියට , සමාජයේ ඉදිරියට, සමාජයට බලපාන දෙයක් බවට පත්වූ විට එයට එකම සැලකිල්ල ලැබිය යුතුයි. දේශපාලනය, සිනමාව, සංගීතය, ක්‍රීඩා සහ ආගම වැනි සියලුම දේ.

මීට කලින් වෙනත් තැනක මේ මාතෘකාව ගැනම කෙටියෙන් මම ඉදිරිපත් කල අදහසක් උපුටා දක්වමින් මේ සටහන අවසන් කරන්නම්.

"කෙනෙක්ට යම් විශ්වාසයක්, ආගමක් ඇදහීමට තිබෙන අයිතියට ගරු කරනවා, නමුත් ඔහුගේ එම විශ්වාසයට හෝ ආගමට ගරු කරන්නේ නෑ"

තවත් සරලව කියනවා නම්, ඉන්දියවෙ මිනිස්සු හරකට වදිනවා.එහෙම කොටසක් ඉන්නවා. මම ඔවුන්ගේ ඒ හරකට වදින්න තියෙන අයිතියට ගරු කරනවා. එයට කිසිම විරුද්ධත්වයක් නෑ. විරුද්ධ වෙන්න අයිතියකුත් නෑ මට බලපෑමක් නැති නිසා. නමුත් මම ඒ හරකට ගරු කරන්න යන්නේ නෑ අනෙක් අය හරකට වැන්දා කියල. මම හරකට "හරක්වහන්සේ" කියන්න යන්නෙත් නෑ. හරක එද්දි මගේ හිස්වැසුම ගලවන්නේ නෑ. මම හරකට කියන්නේ හරක කියල.හරකට සලකන්නේ හරකට වගේ. ඔවුන්ගේ විශ්වාසය ඔවුන්ගේ මිසක් මගේ නෙමේ. හරකට වැදල ඔවුන්වගේ හරකගේ මුත්‍රා ඔලුවෙ ගා ගන්න යන්නේ නෑ. හරකගේ මු‍ත්‍රා ශුද්ධවූ මුත්‍රා කියල ඔලුවේ ගාගන්න එකාට මූ නම් නියම මෝඩයෙක් කියල හිනා වෙන්නත් මම පසුබට වෙන්නේ නෑ. මොකද මම හිතන විදිහට ඔහු කරන්නේ උපහාසයට, සිනහවට ලක් විය යුතු ක්‍රියාවක් නිසා."

ඔවුන්ට හරකා උතුම් උනාට මට ඌ හරකෙක්."--

ජීවිතය කියන්නෙ ෆේස් බුක් නෙමෙයි

ෆේස් බුක් එක.. එහෙම නැත්නම් මුහුණු පොත..

අපි හැමෝගෙම වගේ ජීවිත වල කොටසක් වෙලා.

ඒත්, අපි මොහොතකට කල්පනා කරල බැලුවද අපි උදේ ඉඳන් හවස් වෙනකල් ෆේස් බුක් එකේ ඉඳං මොනවද කරන්නෙ කියල

මං කතා කරන්නෙ ගෑණු පිරිමි මල් පලතුරු ශෙයාර් කරන්න ෆේස් බුක් එන අයවත්, තමා කන කෑම එක.. යන ට්‍රිප් එක ෆොටෝ ගහල දාන්න ෆේස් බුක් එන අයවත් නෙමේ

මං කතා කරන්නෙ දවස පුරා බුකියෙ ඉඳගෙන දේශපාලනය, ආගම, සමාජය ගැන සංවාද කරන අය ගැන

මට හිතෙන්නෙ වර්චුවල් අවකාශයක් වෙච්චි මේ මුහුණු පොතේ කාලය වැය කරමින් අපි වහගන්න හදන්නේ අපේම සැබෑ ලෝකයේ ජීවිත වල තියෙන මොකක් හරි හිස් කමක් කියල

දැන් උදාහරණයකට මාවම ගත්තොත්, ලෝකය දකිද්දි මගෙ හිතට එන අදහස් බෙදාගන්න, කතා කරන්න මට හරියන යාලුවො දෙතුන් දෙනෙක් මගෙ සැබෑ ජීවිතේදි හිටිය නම් බොහෝ වෙලාවට මම ෆේස් බුකියේ දැන් තරම් ඇක්ටිව් ඉන්න එකක් නැති වෙන්න තිබ්බ

මගෙ හිතට එන අදහස් එළියට දාගන්න සැබෑ ජීවිතේ ඉඩක් නැති එක මගෙ ජීවිතේ හිස් කම වෙන්න ඇති. මම ඒ හිස් කම ෆේස් බුකිය හරහා පුරවගන්න හදනව වෙන්න ඇති

ඒ වගේම ඊගෝ කේස් තියෙන අය.. හීනමානයෙන් පෙළෙන අය.. කාලය ගෙවා ගන්න විදියක් නැති අය..

වගේ එක එක ප්‍රශ්න අස්සෙ.. උවමනාවල් අස්සෙ ඉන්න මිනිස්සු මේකෙ ඉඳගෙන උදේ හවස ලෝකෙ වෙනස් කරන්න පොර ටෝක් දෙනව (මමත් ඇතුළුව)

දැන් එහෙම ලෝකෙ වෙනස් කරන ටෝක්ස්.. ලෝකය කියවන ටෝක්ස් අස්සෙ.. අපි අපිවම කියවගන්න එක මඟ හැරිලා වෙන්න ඇති

අපිට සැබෑ ජීව්තේ අම්මෙක් තාත්තෙක්, බිරිඳක්, පෙම්වතියක්, රස්සාවක් තියෙද්දි මේ බුකිය අස්සට කොහොම හරි රිංගන්න දඟලන්නෙ එසේ මෙසේ ලේසි පාසු උවමනාවකට නෙමෙයි කියල මට නම් හිතෙන්නෙ. ඒක අපි තුළ තියෙන අපි හිතනවටත් වඩා ලොකු අවශ්‍යතාවයක් වෙන්න ඇති

එක දවසක් රෑ ලයිට්ගිය වෙලේ ෆෝන් එකෙන් ෆේස්බුක් ලොග් වුන වෙලාවක මම දැක්ක එක්කෙනෙක් දාල තියෙනව එයාගෙ ගෙදරත් ලයිට් නෑ කියල.  අඩුම ගානේ ලයිට්ගිය වෙලාවෙවත් කාලකණ්ණි වගේ ෆේස්බුක් එන්නෙ නැතුව තමාගේ පවුලේ අය එක්ක කතාබහ කරල හිනා වෙලා ඉඳහල්ලකො කියලා.

ඒ ස්ටේටස් එක දාල තිබ්බෙත් ලයිට් ගිය වෙලේ.. ෆේස් බුක් එකේ..

ලෝකය ගැන අම්බ විචාර දෙන අපි, අපිම මේ ෆේස් බුක් එකේ ඉඳගෙන කරන දේ ගැන කේස් ස්ටඩි එකක්.. විචාරයක් කලොත් ඒ විචාරය මොන වගේ වෙයිද?

දැන් බලන්න මම මේ පෝස්ට් එකෙනුත් කරන්නෙ අපි ගැන හෙණ ටෝක් එකක් ෆේස් බුක් එකටම අත ඇරල දාන එක..

අපි ෆේස් බුකියට ඇබ්බැහි වෙලා ඉන්න එක ගැන මම ටෝක්ස් දෙන්නෙත් ෆේස් බුකියටම ඇවිල්ල

මේ පෝස්ට් එක අස්සෙත් හැංගිලා තියෙන අයිරනිය ඒකයි..

2015 දෙසැම්බර් 14 දිනදී මුහුණු පොතේ පලකරන ලද සටහනකි

ධනාත්මක චින්තන talks

හිතට සහනයක් දෙන ධනාත්මක චින්තන talks. 

මේවායින් ප්‍රයෝජන නැත්තේමත් නෑ. 

එකක් තමා මේවා කියෝලා, දැකලා, share කරලා ගන්න ආතල් එක. ඒක එක ප්‍රයෝජනයක්. හැබැයි ඒ ආතල් එක එතනින් ඉවරයි.

හරියට අර ලබන අවුරුද්දේ මුල ඉඳලා මම Jim යනවා, ඇඟහදා ගන්නවා, සල්ලි ඉතුරු කරන්න ගන්නවා වගේ plan කරලා අවුරුද්දේ මුල් දවස ආවම ඒවා නොකර ආයේ කල්දාන්නේ. 

අන්න ඒ ප්ලෑන් කිරිල්ලයි මේවා share කරලා ගන්න ආතල් එකයි සෑහෙන්න සමානයි.  

අනික් ප්‍රයෝජනේ තමා, 

ඇත්තටම මේ මොකක් හරි ඉලක්කයක් පස්සේ දුවන අයට මේවගේ ධනාත්මක වදන් පොඩි push එකක් වීම. 

ඇත්තටම ඉලක්ක පස්සෙ දුවන උන් මේවා දැක්කත් නැතත් ඒ ඉලක්ක පස්සෙ දුවනවා. මොකද ඒ ඉලක්ක පස්සේ දුවන්න උන්ව පොළඹවපු හේතු සහ අරමුණු මේ වගේ ධනාත්මක චින්තන වචන ටිකකට ලඝු නොවන ඊට වඩා සෑහෙන බරක් ගැඹුරක් තියෙන දේවල් නිසා.

මේවායින් වෙන්නේ පොඩි පුෂ් එකක් ලැබෙන එක. 

හරියට හැතැම්ම ගාණක මැරතන් එකක් දුවන එකෙක්ට වතුර පනිට්ටුවක් වදිනවා වගේ. 

අධිෂ්ඨානයෙන් දුවන එකා දුවන්නේ කොහොමත් දිනන්න. 

වතුර ගැහැව්වත් නැතත්. 

ඒත් වදින වතුර පනිට්ටුව ඌට ධෛර්‍යක්, ඌ ඒක ශක්තියක් කරගන්නවා. 

හැබැයි ප්‍රශ්නෙ තියෙන්නෙ, මැරතන් එක දුවලා ඉවර වුනාම ලැබෙන තෑග්ග මොකක්ද කියන එක. 

මැරතන් එක දිනලා බලාපොරොතු වෙන්නෙ මොකක්ද කියන එක. 

ඕක ඉතින් කෙනා අනුව වෙනස් වෙනවා. 

නමුත් දිනුම් කණුවක් නොපෙනෙන, නිමක් නැති, මැරිලා වැටුනාම විතරක් ඉවර වෙන මැරතන් එකක් දුවනවට වඩා හොඳයි එක තැන නැවතිලා ආතල් එකේ නින්දක් දාන එක. 

ඒත් එහෙම නැවතිලා relax එකේ ඉන්න එසේ මෙසේ පොරකට බෑ. ඒක කරන්න එසේ මෙසේ පොරක් නොවන පොරක්ම වෙන්න ඕන.

මොකද එහෙම නැවතිලා ඉන්න උන්ට වටේ ඉන්න උන් කිංඩි දානවා, පාච්චල් කරනවා. මැරතන් එක දුවන උන් හදන්නේ හැමෝමව ඇදගෙනම දුවන්න.

දුවන්නේ නැති කෙනෙක්ට පැවැත්මක් නෑ.

ඒ විදිහටයි තරඟයේ නීති නිර්මාණය වෙලා තියෙන්නෙ.

ඔය හති දදා මැරෙනකල් දිවිල්ල නවත්තලා පොඩ්ඩක් relax වෙන ක්‍රම හොයන්න සමහරු ආධ්‍යාත්මික පැත්තට නැඹුරු වෙනවා. 

දැන් ඔය අපේ රටේ තියෙනවාය කියන බෞද්ධාගමේ නිර්මාතෘ ඉදිරිපත් කලෙත් හති දදා දිවිල්ල නවත්තලා ඔන්න ඔය relax වෙන method එකක් වෙන්නැති.

මොනව වුනත් කමක් නෑ, 

අපි ඔක්කෝමල්ලා දුවමු..

හතිදදා දුවමු.

එක රැයින් HIT වෙමු..

උත්සාහ කරමු..

HIT උනයින් පස්සේ...?

.

.

.

ආයේ දුවමු ඕයි !



කාටූනය උපුටා ගත්තේ ගප්පියාගේ පිටුවෙනි

හාමුදුරුවො බණ ටෝකින්ග්

අද පෝය

භික්ෂූන් විසින් ගිහියන්ට ජීවත් වෙන හැටි කියල දෙන දවස.

ඔය බණ, දේශනා, ඔවදන් අස්සෙ හැංගිලා තියෙන උත්ප්‍රාසය තමා මේක.

ඒ කිව්වෙ පූජකයන් හරි භික්ෂූන් හරි ගිහියන්ට පවුල් කන හැටි, ජීවත් වෙන හැටි කියල දෙන්න එන එක හරියට ජීවිතේට මූදක, වැවක, පූල් එකක බැහැපු නැති කෙනෙක් පිහිනුම් ක්‍රම ගැන උපදෙස් දෙනවා වගේ වැඩක් වීම.

ඒත් ඒ වගේ අයගෙන් උපදෙස් ගන්න කැමති අය ඉන්නවා නම් ඒකෙ කිසිම ප්‍රශ්නයක් නැහැ මොකද මනුස්සයෙක්ට මෝඩයෙක් වෙන්නත් අයිතිය තිබිය යුතු නිසා සහ මිනිස්සුන්ට මෝඩ වැඩ කිරීමට තියෙන අයිතිය වෙනුවන් අපි පෙනී සිටිය යුතු නිසා. මොකද හැමෝටම 'නිදහස්' මිනිස්සු වෙන්න කියලා බල කරන්න බැහැ. එනිසා කැමති අයට කැමති මහදැනමුත්තෙක්ගේ උපදෙස් අරගෙන ඒවා 'තමාගේ' ජීවිතය තුළ පිළිපදින්න පුළුවන්, අනිත් අයට හානියක් හරි බලපෑමක් හරි නොවන විදියට.

අවුල තියෙන්නේ තමා මහදැනමුත්තෝ කියල හිතාගෙන ඉන්න අය කිව්ව පළියට හැමෝටම ඒ පඬිවදන් අනුගමනය කරන්න කියලා බලකරන්න යන එකෙයි, සමාජයේ නීති සහ රීති වගේ දේවල් ඒ පඬිවදන් මත පදනම් වෙමින් හදන්න, පවත්වාගෙන යන්න හදන එකෙයි.

හරි නම් වෙන්න ඕන පණ්ඩිතයෙක්ගේ පඬිවදන් උපුටා දක්වමින් ඒ වදන් පණ්ඩිතයෙක්ගේ කටින් ආපු ඒවා නිසාම එහෙම කරන්න ඕනෑය කියන එක නෙමේ.. අවංක සංවාදයකින්, බුද්ධිමත් කරුණු දැක්වීම් වලින්, තර්කානුකූලව ඉදිරිපත් කෙරෙන විචාර වලින් නිගමන වලට එන එකයි (ඕක ඉතින් ලොවෙත් නොවෙන එකත් වෙනම කතාවක්)

හැබැයි මෙහෙම දෙයක් තියෙනවා, යම් පූජකයෙක් හෝ භික්ෂුවක් යම් දෙයක් ගැන තමා පිළිගන්නවා (කියල කියන) ආගම හරි දර්ශනය තුළින් ඒ ඉගැන්වීම් හුවා දක්වමින් කතා කරන එක සාධාරණයි. මොකද ඒක ඔවුන්ගේ ජොබ් එක. ඔවුන්ගේ පැවැත්ම රඳාපවතින්නේ ඒ මත.

දැන් මෙහෙම උදාහරණයක් ගමු. මිනීමරන එකෙන් වැළකිය යුතුය, මිනීමැරුවොත් ඒකේ පළවිපාක මෙහෙමය කියලා ආගමික ඉගැන්වීම් හුවා දක්වමින් ඒවා තමාගේ අනුගාමිකයන්ට කියලා දෙන එක සාධාරණයි (මිනීමරන්න යන අයට පිරිත් නූල් බඳින එක ඉතින් වෙනම කතාවක්)

ඒත් ගෑණු අය කොටට අඳින්න හොඳ නැහැ, මොකද සංස්කෘතියට කෙළවෙන නිසා වගේ කතාවක් භික්ෂුවක් කියනවා නම් හරි නම් ඒක එච්චර සීරියස් ගන්න ඕන කතාවක් නෙමේ.

මොකද ගෑණු කොටට ඇඳීම හෝ නොඇඳීම කියන එක ගැන කතිකාවත ඇතිවෙන්න ඕන ආගමික පදනමකින් නෙමේ. ඒක ගැන කතිකාවත එන්නේ වෙනස් පදනමකින්. එතනදි භික්ෂුවගේ මතය සමාන වෙන්නේ තවත් එක් පුද්ගලයෙකුගේ මතයට පමණයි. (ඔන්න බුදුහාමුදුරුවො කියල තියෙනවා නම් කොටට අඳින්න එපා කියලා ඒ බණ පදය කටපාඩමින් ඇදලා අරින් එකත් වෙනම කතාවක්, ඒත් මම දැනුවත්ව එහෙම දෙයක් කියලා නෑ, බැරි වෙලාවත් එහෙම කියලා තියෙනවා නම් වෙන උදාහරණයක් ගමු ඈ)

තව එකක් ඔන්න ඔහේ කියලා දාන්නම්, අද බුදුබණ කියන එක පත්වෙලා තියෙන්නේ සමාජයේ තියෙන තවත් එක බොරු ෂෝ වලින් එකක් ගානට. බණ කියන උන් බණ කියන්නේත් බොරුවට, බණ අහන උන් බණ අහන්නේත් බොරුවට. කියන උන්වත් අහන උන්වත් දෙගොල්ලොම බණ පිළිපදින්නේ නැහැ. පිළිපදින්න උවමනාවකුත් නැහැ. කට්ටිය සෙට් වෙලා "අනේ අපේ බුදුන්ගේ දර්ශනය කොච්චර නම් සිරාද? මාරද?" බුදුබණ වෙනුවන් හයියෙන් සාධුකාරයක් දෙන්න බලන්න කිය කිය සාධුකාර දෙනවා. ආතල් එකක් ගන්නවා. එච්චරයි. (නේද?)

හරියට ජිම් එකක් ඉස්සරහට ගිහින් එළියට වෙලා "අනේ මේ ජිම් එක මාරයි. ව්‍යායාම කරන බඩු හෙම ඔක්කෝම ගානට තියෙනවා. නියමයි ඈ" කිය කිය එළියට වෙලා ඉන්නවා වගේ වැඩක්. ජිම් එක සිරා නිසා ජිම් එක ආරක්ෂා කරගන්න කිය කිය එළියේ ඉඳගෙන මරා ගන්නවා වගේ වැඩක්.

අන්තිමට බල්ද්දි ජිම් එක ඇතුලේ ව්‍යායාම කරන්න බල්ලෙක්වත් නෑ. මකුළුදැල් බැඳිලා, පාළුවට ගිහින්. කට්ටිය එළියේ ඉඳගෙන ජිම් එක ගැන ගුණ වයනවා. ඔන්න ඔහොම සීන් එකක් තමා අද වෙලා තියෙන්නෙ.

ගිහියෝ හාමුදුරුවරු වෙන්න හදද්දි හාමුදුරුවරු ගිහියෝ වෙන්න හදනවා. 

මොනවා වුනත් හදිසියේ හරි බුදුන්වහන්සේ අද වෙන දේවල් දැක්කා නම්.. තමාගේ භික්ෂු ශාසනයේ ඈයෝ නිවන් මග සොයනවා වෙනුවට, තමන් සාර සංඛේය කල්ප බර ගානක් පට්ටම කට්ටක් කාලා හොයාගත්තු දර්ශනය ගිහියන්ට දේශනා කරනවා වෙනුවට, කොහේදෝ තියෙන රටවල්.. ජාතීන්.. සංස්කෘතීන් වලට 'ඇලිලා' මෝහයෙන් අන්ධ වෙලා සමහර ගිහියන්ටත් වඩා චාටර් තත්වයට වැටිලා ඉන්න හැටි දැක්කා නම්.. උන්වහන්සේ එතනම හාර්ට් ඇටෑක් එකක් හැදිලා ඔන් ද ස්පොට් පිරිනිවන් පාන එක නම් බුදුම ශුවර් බවත් කියන්නෝන (පොඩි විහිලුවක් විතරයි.. දෙන මැසේජ් එක ගන්න. කේන්ති යනවා නම් උපේක්ෂාව ප්‍රගුණ කරන්න.. ඒ ක්‍රමය සංකීර්ණ වැඩිනම් හොඳ හුස්මක් අරගෙන එකේ ඉඳලා දහයට ගනින්න)

නිදහස් චින්තනයේ සරණයි

2015 මාර්තු 10 ලියූ සටහනකි.

මනුසත්කම පිරි යුධ සෙබළා

මනුස්සකම තියෙන යුධ සෙබලා කියන එකත් මාර කන්සෙප්ට් එකක් නේද?

දැන් මෙතන සෙබළා කියන භූමිකාව රඟපාන, රණවිරුවා කියන දේශපාලනික සංකේතය පිටිපස්සේ හැංගිලා ඉන්න හොඳ වැඩ කරන, නරක වැඩ කරන, ජඩ වැඩ කරන, නරුම වැඩ කරන, මෝඩ වැඩ කරන, ඊර්ෂ්‍යා කරන, ආත්මාර්ථකාමී අපි වගේම ලේ ඇට නහර වලින් හැදුන මිනිහාගේ පපුවට “මනුස්සකම තියෙන යුධ සෙබළා” කියලා තවත් පදක්කමක් ඇලෙව්වාම හරිද?

සෙබළා කියන සංකල්පය ඇතුළේම තියෙන්නේ “මනුස්සකම/අමනුස්සකම” ප්‍රෝසෙස් නොවන, ඉහළින් එන අණ පිළිපදින්නම නිර්මාණය කරනු ලැබූ, සංවේදීතාව අවම අගයකට බස්සවනු ලැබූ, අවාසනාවන්ත මනුස්සයෙක්.

සෙබළෙක් කියන්නේ අපි ආඩම්බරයක් විදිහට දැක්කට, සෙබළෙක්ගේ තුවක්කුවක් පත්තු කරන්න වෙන එකම මනුෂ්‍යත්වය පැත්තෙන් අවාසනාවන්ත තත්වයක්. ඒ තුවක්කුවෙන් විනාශ කරන්නේ අපේ දුර්වලතාවයන් නිසා නිර්මාණය වුන මිනිස් ජීවිතයක්, බොහෝ වෙලාවට.

රටකට, සමාජයකට, පවතින සිස්ටම් එකට සෙබළා කියන භූමිකාවේ අවශ්‍යතාවය පැහැදිළියි. නමුත් එයින් ඔහු අවාසනාවන්තයෙක් නොවන්නේ නෑ.

කොටින්ම ඔහුට ලැබෙන මිලිටරි පුහුණුවෙන් පස්සෙ ඔහුගේ තුවක්කුව පත්තු වෙන සතුරා කවුද කියන එක තීරණය කරන්නේ ඔහුට ඉහළින් ඉන්නා හිස් ගෙඩි වල දේශපාලන අවශ්‍යතා මිස, ඔහුගේ ඔලුවේ තියෙන මනුස්සකම/අමනුස්සකම තුළින් හර බැර කරලා ගන්න ඔහුගේම තීරණයක් අනුව නෙමේ. ඔහුට ඒ මිලිටරි පුහුණුව ලැබෙන්නේත් ඒ හිස් ගෙඩි වල අවශ්‍යතා අනුවම තමයි.

වරෙක ඔහු අතේ තිබ්බ තුවක්කුව උතුරට එල්ල වෙද්දි තවත් වරෙක ඒ තුවක්කුවම රතුපස්වලදී අපට එල්ල වුනේ ඒ අනුවයි. (ඔව්, රතුපස්වලදී අපට, උතුරේදි අපට නෙමේ. අපි ඉන්නෙ මෙහෙ, උතුරෙ ඉන්නෙ අපි නෙමේ, වෙන කවුද සෙට් එකක්නෙ නේද?)

කොටින්ම ඔහු අණ පිළිපදින්න ප්‍රෝග්රෑම් කරනු ලැබූ රොබෝ කෙනෙක්.

ඔහු විසින් ඒ අණ ප්‍රශ්න කරන්න පටන් ගත්ත ගමන් ඔහුගේ භූමිකාව තුළ ඔහු ෆේල් වෙනවා. එහෙම වුනොත් ඌ සෙබළෙක් විදිහට නෙමේ පවතින්නේ, විප්ලවකාරයෙක් හරි වෙන මොකෙක් හරි විදිහට.

තමාට ලැබෙන අණ ප්‍රශ්න කරන මනුස්සයා තුළ සෙබළෙක්ට ජීවත් වෙන්න බෑ.

තව එකක්,

සෙබළාව මානුෂීයකරණය කරන්නම ක්‍රියාත්මක කෙරෙන මිලිටරි වන්දනාව දේශපාලනිකයි.

උදාහරණයකට, ෆේස් බුක් එකේ සොල්දාදුවෙක් ආච්චි කෙනෙක්ව වඩාගෙන යන පින්තූරයක් හරි, සොල්දාදුවෙක් හරකෙක්ට වතුර ටිකක් දෙන පින්තූරයක් හරි “මානුෂීය සෙබළා” කියන කන්සෙප්ට් එක හයිලයිට් වෙන විදියට ශෙයාර් වෙද්දි, ඒ පින්තූරයෙන් දෙන අදහස දේශපාලනිකයි මිසක යථාර්ථවාදී නැහැ(ඒවායින් ප්‍රමෝට් කරන මැසේජ් එකේ හොඳ නරක ගැන නෙමේ මේ කතා කරන්නෙ.)

එහෙම මාර්කට් එකේ තියෙන පින්තූර හිස් මුදුනින් පිළිගෙන ශෙයාර් කරන උදවියත් ලක් වෙන්නේ පින්තූරයේ ඉන්න සෙබළා ලක් වුන මොළ ශෝදනයටමයි, ඊට වඩා වෙනස් මට්ටමකින්.

මීට ටික දවසකට කලින් ඔය සෙබළා කියන ලේ ඇට මස් නහර වලින් හැදුන මනුස්සයාව රණවිරුවා කියන දේශපාලන සංකේතයක් ඔස්සේ දකින එකේ හොඳ නරක පැහැදිළිවම පෙනෙන සිදුවීමක් වුනා.

අවුරුදු 5ක ළමයෙකුගේ බෙල්ල කපලා මරලා දැමීම කියන ක්‍රියාව වරදක් නොවන හෝ සමාව ලැබිය යුතු වරදක් වන අවස්ථාවක් අපේ සමාජයේ යම් කොටසක් විසින් සොයාගෙන තිබුනා. කොන්දේසි විරහිතව විරුද්ධ විය යුතු අමානුෂික ක්‍රියාවක් කොන්දේසි ඉදිරිපත් කරමින් ඇතැමුන් සාධාරණීයකරනය කරන්නට ඉදිරිපත් වුනා.

වඩාත් ඛේදජනක සිදුවීම වයස අවුරුදු 5ක ළමයෙක්ගේ ගෙල සිඳ දාලා මරා දාන එකද? වයස අවුරුදු 5ක ළමයෙක්ගේ ගෙල සිඳ දාලා මරා දාන එක සාධාරණීයකරනය කරන්නට උත්සාහ කරන සමාජයක් නිර්මාණය වෙලා තියෙන එකද?

ඔය මනුස්සකම තියෙන යුධ සෙබළා, මානුෂීය හමුදාව වගේ සංකල්ප වල ඇතුලේ හිර වෙලා තියෙන යථාර්තය හඳුනා ගන්න එක වැදගත් වෙන්නේ ඒනිසයි.

2015 දෙසැම්බර් 10 දින ලියූ පැරණි සටහනකි

වතු සුද්ද කරන මිනීමරුවා

අපේ පැත්තේ වතු සුද්ද කරන මිනිහෙක් හිටියා. මිනිහට හැමෝම කැමැත්තෙන් හිටියෙ. මොකද මෑන් වත්තක් සුද්ද කලොත් ආයේ තණකොළ මැෂින් එකෙන් කපලා වගේ ගාණට, හැම ගහකම වේලුනු අතු කපලා, කුණු රොඩු ටික පිළිවෙලකට අස් කරලා. හවස් වෙද්දි බලන්න ආසයි.

ඒත් ටික කාලෙකට පස්සේ මිනිස්සුන්ට තේරුනා මෑන් ලස්සනට වතු සුද්ද කලාට මෑන් වැඩ කලයින් පස්සේ ගෙදර හරි වත්තේ හරි බඩු මොනව හරි මිසිංග් වෙනව කියල. උදලු, කොසු වල ඉඳන් ගෙවල් ඇතුළෙ තිබ්බ වටිනා බඩු භාණ්ඩත් මිසිංග් වෙනවලු.

පස්සෙ ඔක්කොමල්ලට තේරුනා මුගේ වැඩ හොඳ වුනාට මූ පල් හොරෙක් කියල. එදා ඉඳන් කොච්චර ලස්සනට සුද්ද කරන මිනිහෙක් වුනත් ගමේ මිනිස්සු මෑන්ස් ව ගෙවල් වලට වද්ද ගන්නෙ නෑ. එළෝලම දානවා.

පස්සේ දැනගත්ත විදිහට මෑන්ස්ට හරියට තරහත් යනවලු. කා එක්ක හරි කොක්කක් දාගත්තොත් බාවලා තමයිලු නවතින්නේ. ගිය අවුරුද්දේ හන්දියේ මිනිහෙක් එක්ක වලියක් දාගෙන අදටත් ඒ මනුස්සයාව හොයා ගන්න නෑලු. අතුරුදන් ලු. අන්තිමට ඒ මනුස්සයාව කට්ටිය දැකලා තියෙන්නේ සුදුපාට බස් එකකට නඟිද්දිලු. එදයින් පස්සෙ ආගිය අතක් නෑලු.

ඒ මනුස්සයා ගැන අහද්දි වතු සුද්ද කරන මෑන්ස්ට කේන්ති ගනවලු අම්බානට. මෙච්චර මිනිස්සු අතුරුදන් වන රටේ ඇයි ඌ ගැනම අහන්නේ කියල කෑගහනවලු.

තැනින් තැන කතාවක් ගියා ගමේ එක ගෙදරක මුගෙ හොරකම ගණන් නොගෙන වත්ත සුද්ද කරගන්නව කියල. මොකද මෑන්ගෙ වැඩ හොඳ නිසා. ඒ ගෙදර ඉන්නෙ ටිකක් මෝඩ පහේ පවුලක්.

වෙන උන් ගැන නම් මම දන්නෙ නෑ. අපේ ගෙදරට හෙම ආයේ ඕකා ආවොත් හෙම සලකන්නේ ආයෙ මේ පැත්ත පලාතේ නොඑන්න.

කොච්චර හොඳට වතු සුද්ද කලත් හොරා හොරාමයි නොවැ. මිනීමරුවා මිනීමරුවාමයි.

නැද්ද මං අහන්නේ?

අඳුරෙන් එළියට

“ආච්චි දඹදිව යන්නද යන්නේ?”

“ඔව් පුතේ..ඔච්චරනේ අන්තිමට ඉතුරු වෙන්නේ”

“ඔව් නේද ආච්චි..යන්න යන්න.. ගිහින් එන්න එහෙනම්”

ආච්චි; බෞද්ධාගමට දැඩි භක්තියක් තිබෙන ඇය කකුල් අමාරුවක් තිබුනත් තම දරුවෙක්ට හෝ කියා ත්‍රීවීල් එකක් හයර් කරගෙන පන්සල් ගොස් සිල් ගැනීම වරද්දන්නේ නැත. ජීවිතයේ අවසන් සමය ගෙවන ඇය දවසේ වැඩි කාලයක් ගත කරන්නේ ඇය සතුව ඇති පරණ වූ බෞද්ධ පොත් ගොඩේ ඇති පොතක් කියවමිනි. ඇය විසින් කියවන පොත් දුටු විට සිතෙන්නේ මේ පොත් ඇය විසින්ම කීවාරයක් නම් කියවා ඇත්ද කියාය.

ආච්චි.. ජීවිතය ජයගත් කාන්තාවක් යැයි මට සිතෙයි. ඇයගේ දරුවන් සියල්ලම ඇය ජීවත් වූවාට වඩා පැහැදිලිවම ඉහල සමාජ මට්ටමක ජීවත් වෙයි. දෑතේ සවියෙන් දහඩිය මහන්සියෙන් සිය පවුල සීයා විසින් ගොඩ දමා ඇත. සමාජයේ මිමි වලට අනුව ඔවුන් සියල්ල අතිසාර්ථකය. ඔවුන්ට අවශ්‍ය වන්නේද එපමණය. ඔවුන්ද අන් සියල්ලන් සේම සාර්ථකත්වය පසුපස හඹායන නොනවතින තරඟයේ යෙදී සිටියි.

සිය දරුවෙක්ට රෝගයක් වැළඳුන පසු එය සුව කිරීමට වෛද්‍ය සහය ගැනීම ප්‍රතික්ෂේප කොට තොවිල් ක්‍රම මඟින් විසඳුම් සෙවීමට ගොස් අවසානයේ ඉතාම දරුණු තත්වයට පත් වූ පසු වෛද්‍ය උපදෙස් මඟින් යන්තම් ගොඩදාගත් කතාව තවමත් මගේ මව මතක් කරයි. තවත් දරුවෙක්ගේ ප්‍රේම සම්බන්ධයක් නැවතීමේ උත්සාහයක් ලෙස කොහේදෝ හාමුදුරු කෙනෙක්ගේ සහය දිගින් දිගිටම පැතූ බව පවුල තුල සියල්ලන් දන්නා කරුණකි.

කොපමණ සමාජීය සහ ආර්ථික අතින් දියුණු තත්වයට පත් වුවද එම ගති ලක්ෂණ ආච්චි විසින් තම දරුවන්ටද උරුම කොට දී ඇත.

ආගමට දහමට දැඩි ලෙස සියල්ලන්ම ලැදිය. කතරගම වන්දනාගමන වාර්ශිකව සිදු කරන අනිවාර්‍ය වූ අංගයකි. සියලුම විශේෂ අවස්ථාවලදී වෙලාවල් බැලීම්, නම් තැබීම් වලදී අකුරු තේරීම් තිතටම සිදු කරයි, බුදුදහමට සේම හින්දු දේව වන්දනාවද තදින්ම සිදු කරයි. එකී, මෙකී නොකී අප සංස්කෘතියේ ඇති සියලුම ඇදහිලි සහ විශ්වාස අනුගමනය කරයි. ඒවාට දැඩි සේ ඇලුම් කරයි.

මම ආගම අතහැරිය බව ඇසූ විට තාත්තාගේ සහෝදරියක් පැවසුවේ “ආගමක් නැතුව කොහොමද ජීවත් වෙන්නේ? මනුස්සයෙක් වුනාම මොකක් හරි ආගමක් තියෙන්න ඕනේ. නැත්නම් අපි සත්තු වගේ වෙනවා. බුද්ධාගම වෙන්නම ඕනෙ නෑ. මොකක් හරි… මොකක් හරි ආගමක් තියෙන්න ඕනේ..”

ආච්චිගේ දරුවන් සියල්ලම ගමේ පන්සලේ ප්‍රධානම දායකයින්ය. පන්සලේ තීරණ වලට බලපෑම් කල හැකි මට්ටමේ සිටන නිසා දිනක් මම අඩු කුලේ පුද්ගලයින් පන්සලේ මහණ නොකිරීම ගැන ප්‍රශ්න කලෙමි.

“ඇයි දැන් පන්සලේ අඩු කුලේ අයව මහණ කරන්නේ නැත්තේ? බුදුහාමුදුරුවෝ සෝපාකව මහණ කලා නේද?”

“ඒවා දැන් කාලෙට හරියන්නේ නෑ. ඒවා ඒකාලේ. අපේ පන්සලේ කවදාවත් ඕවා වෙන්න දෙන්නේ නෑ”

“ඉතින් බුදුහාමුදුරුවෝ කිව්වේ එහෙම නෙමේනෙ”

“උඹට ඕනේ නම් ගිහින් ඕනේ හකුරෙක්ව මහණ කරගනින් එහෙනම්” එයයි මට ලැබුන පිළිතුර.

මේ සියල්ල මැද වෙනස්ම චරිතය වූයේ මගේ පියාය.

කිසිම වැඩකට වෙලාවක් කලාවක් නොබැලූ ඔහු සැමවිටම කිව්ව කතාව නම් “වැඩේ කරන්න හිතෙන වෙලාව තමා නියම වෙලාව” යනුවෙනි. අව්ව වැස්ස නොබලා වැඩ කල යුතු බව ඔහු තදින්ම විශ්වාස කලේය. “පුතේ, මිනිස්සු එක්ක තර්ක කරලා වැඩක් නෑ. හැමකෙනාගෙම හිත දිනාගන්නයි ඕනේ. මිනිස්සු එක්ක වාද කරලා, රණ්ඩු වෙලා කවදාවත් ජීවත් වෙන්න බෑ. කිසිම කෙනෙක් එක්ක තරහ වෙන්න එපා. ඔයාට වැරැද්දක් කලත්, ඔයා ගිහින් වැරැද්ද කල කෙනා එක්ක කතා කරලා යාලු වෙන්න. තරහ වුනොත් ඔයාට කිසිම හොඳක් වෙන්නේ නෑ, හානිකයක් මිසක්.” ඔහුගේ උපදේශ ඒවාගේය.

ඔහු සැබවින් සිතන දේ කිසිදා කිසිවෙක්ට දැනගත නොහැක. ඔහු කියන්නේ අදාල වෙලාවට අනුව කිව යුතු දෙයයි. වැරදීමකින් හෝ එක්වරක් දෙවරක් ඔහුගේ හිතේ අවංක හැඟීම් යැයි සිතිය හැකි දේවල් එළියට ආව වාරයන් කිහිපයක් මතකය.

දිනක් බණ දේශනාවක් අසා නිවසට පැමිණෙන අතර තුර බුදුන්ගේ මරණ මංචකය ගැන කියන විට බණ දේශනා කල හාමුදුරුවන් අතිශය සංවේදී වූ අයුරු ගැන මම තව තවත් සඳහන් කරන විට එකවරම තාත්තා පැවසුවේ “ඒක ඉතින් ඒ මනුස්සයාගේ ජොබ් එකනෙ” යනුවෙනි. ඉන්පසු එතනින් එහාට වචනයක් කිව්වේ නැත.

සෑම විටම කිව්ව දෙය නම් හම්බකරන සල්ලි නැති මිනිස්සුන්ට දෙන්න. දෙන්න දෙන්න තමයි ලැබෙන්නේ කියන කතාවයි. ඔහු ඉපැයූ මුදල් වලින් වැඩි හරියක් සමාජ සේවයට යෙදෙව්වේ පින්තකාද, නැතහොත් මහජන ප්‍රසාදය ලබා ගැනීමට දැයි මට කිසිදා දැනගැනීමට ලැබෙන්නේ නැත.

අසම්මතයා බිහි වීමට මුල් වූයේ මගේ පියා දැයි වෙලාවකට සිතේ. කතෝලිකයෙක් වූ මගේ මව කුඩාකාලයේ සිටම මාව කතෝලික ආගමට දැඩිලෙස නැඹුරු කල බව ඔහු මුල සිටම දන්නා බව අප තිදෙනා තුලම වූ ප්‍රසිද්ධ රහසකි. නමුත් කිසිදා ඔහුට එය ප්‍රශ්නයක් වූයේ නැත. ඔහු මට කිව්ව එකම දෙය නම් “පුතේ ආගම් දෙකම ඉගෙන ගන්න, ඊට පස්සේ ඔයාට හරියි කියලා හිතෙන එක තෝරගන්න” කියාය

අසම්මතයා බිහිවීමට මූල බීජය වූ සිතිවිල්ල මට තවමත් මතකය. ඒ මා ඉතා කුඩා අවධියේ මගේ දෙමාපියන්ගෙන් ඇසූ ප්‍රශ්නයකි.

“අම්මේ, අපිට මැරුනයින් පස්සේ මොකද වෙන්නේ?”

“මැරුනයින් පස්සේ පුතේ අපි ජේසු ගාවට යනවා”

“තාත්තේ අපි මැරුනයින් පස්සේ මොකද වෙන්නේ?”

“මැරුනයින් පස්සේ වෙනත් තැනක ගිහින් ඉපදෙනවා. හොඳින් හිටියොත් හොඳ තැනක ඉපදෙන්න පුලුවන්”

ඔය කතා දෙකෙන් දෙකම නිවැරදි විය නොහැකි බවත් එකක් පමණක් සිදුවිය හැකි බවත් මගේ පුංචි මනසට පවා වටහා ගැනීමට අපහසු නොවීය.

එදා සිටම ඔය ප්‍රශ්නයට උත්තරය සෙවීමට ගත් උත්සාහයේ ප්‍රතිපලයක් ලෙස අද මම මේ සිටින තැනට පැමිණ ඇතැයි මට සිතේ.

අවසානයේ මම ආගම් දෙකම අතහැරීම මගේ මවට මහා ප්‍රශ්නයක් වී පියාට කතාකිරීමට තරම් වත් වැදගත් මාතෘකාවක් නොවීමට හේතුවක් වූයේ ඇයි දැයි නොදනිමි.

දෙවියන් පිළිනොගන්නා මම දකිනා යම් දෙවියෙක් වේ නම් ඒ මගේ පියාය, මෙහි කතාකරන මාතෘකාව සම්බන්ධයෙන් මගේ ජීවිතයට වැඩියෙන්ම බලපෑමක් කල ප්‍රකාශය සඳහන් කරමින් මගේ අත්දැකීම් ගැන ලියූ පළමු සටහන අවසන් කරන්නම්.

 “අම්මේ මැරුනයින් පස්සේ දෙකක් වෙන්න බෑනෙ. දෙකෙන් එකයිනෙ වෙන්න පුලුවන්”

“මැරුනයින් පස්සේ යන්නේ ජේසු ගාවට පුතේ”

“ඉතින් තාත්තා කියන්නේ ඒක නෙමේනෙ. වෙන එකක්නෙ”

“ඔය තාත්තාගේ බොරු. එයා කියන දේ එයාවත් පිළිගන්නේ නෑ”

“ඒ කිව්වේ අම්මේ?”

“මම තාත්තගෙන් ඕක ඇහැව්වා දවසක්. එයා කියනවා ඔය ඔක්කොම බොරුලු. මැරුනයින් පස්සේ ඔය මුකුත් වෙන්නේ නෑලු”

“එහෙනම්???”

“මැරුනයින් පස්සේ මුකුත් නෑලු. ස්වර්ගයක්වත්, ආයේ කවුරුත් ඉපදීමක්වත් වෙන මොකක්වත් නෑලු. එතනින් ඔක්කොම ඉවරයිලු. ”

“ඒකයි තාත්තා කිව්වේ. ඒකනේ මම කිව්වේ, මැරුනයින් පස්සේ යන්නේ ජේසු ගාවට පුතේ”

අම්මාගේ ස්වර්ගයේ කතාවටත්, තාත්තාගේ නැවත ඉපදීමේ කතාවටත් වඩා තාත්තා මට කිසිදා නොකියූ ඒ කතාව ඒ පුංචි වයසේදී පවා අනෙක් කතා දෙකටම වඩා තේරුමක් ‘ඇති’ පිළිතුරක් ලෙස මට දැනුනේ මන්දැයි අදවනතුරා නොදනිමි.

ගෙදර බුදුන් අම්මාව දොට්ට දාන්න

ඔය හරක් ඉන්නව නේද?

උන් ඉපදුන දවසේ ඉඳල කරන්නේ මිනිස්සුන්ගේ බැලමෙහෙවරකම් කරන එක. බර අදින එක, කුඹුරු හාන එක, නගුලෙ බඳින එක. උන්ගේ පැටවුන්ට තියෙන කිරි ටිකත් මිනිස්සුන්ට දෙන එක..

ඔය වැඩ ටික කරගන්නෙ , ගස් වල බැඳලා, නාස් ලණු දාලා, ලාඩං ගහලා අරක මේක ඔක්කොම කරලා

කොහොම හරි...බලෙන් !

මිනිස්සු කරන්නේ උගෙන් ගන්න තියෙන වැඩ උපරිමයට අරගෙන, දෙන්න තියෙන දස වද ඔක්කොම දීලා, උගෙන් ලෝකෙ තියෙන ඔක්කොම බැල මෙහෙවරකම් ටික කරගෙන,

අන්තිමට, "අනේ අපේ කිරි අම්මා !" කියල ඌට පට්ටමක් දෙන එක.

හරකට තේරෙන්නෙ නැතුව ඇති උගෙන් මෙච්චර වැඩ ගන්න මිනිස්සු ඌට කිරි අම්මා කියල කතා කරන එකේ අගේ (ඒකනෙ ඌට හරක කියන්නෙ )

දැන් පොඩ්ඩක් හිතන්න..මේ හරකගෙන් අකමැත්තෙන් කරගන්න වැඩ ටික..මනුස්සයෙක්ට කියල කරගන්න ක්‍රමයක් තියෙයිද?

මොකද මනුස්සයෙක්ව අකමැත්තෙන් බැඳල, ගහල, නාස් ලණු දාලා වැඩ ගන්න පුළුවනෑ...

මෙතනදි මට මතක් වෙනවා මගෙ අතිජාත මිත්‍රයා දවසක් මට කිව්ව කතාවක්.. ඒ කතාව තමා

"මචන්, මනුස්සයෙක්ට කියල ඕනම වැඩක් කරගන්න ඕන නම්, කරන්න තියෙන්නෙ ඒ මනුස්සයව පොඩ්ඩක් උඩින් තියන එක" කියන කතාව

ටිකක් හිතල බැලුවම සීන් එක ඇත්ත.

දැන් හිතන්න, මනුස්සයෙක්ගෙන් ජීවිත කාලයකට හරකෙක්ගෙන් වගේ බැඳලා වැඩ ගන්න විදියක් නැත්තම්..

සමාජයේ මනුස්සයෙක්ට තමන්ගේ පැවැත්මේ අරමුණ විදියට, භූමිකාව විදියටම හරකෙක් වගෙ වැඩ කරන එක ඇඟේ පටවන්න ඕන නම්..

මුළු ජීවිතයම දාසයෙක්/දාසියක්/හරකියෙක් වගේ කැමැත්තෙන් වැඩ ගන්න ක්‍රමයක්.. !

තියෙයිද? ඔව් ඔව්.. තියෙනව තියෙනව

මගෙ යාලුවගේ කතාවට අනුව නම්

'ටිකක් උඩින් තියන්න' තියෙන්නෙ.. හරිම සිම්පල් ප්ලෑන් එකක්
වැඩ ටිකක් නියම කරලා.. කැප කිරීම් ටිකක් නියම කරලා.. ඒ වැඩ ඔක්කෝම, කැප කිරීම් ඔක්කෝම නොපිරිහෙලා ඉටුකරන මනුස්සයෙක්ට විතරක් දෙනවා අපි අර පට්ටම..

හිතන්න කීයෙන් කීදෙනෙක් බලෙන් බැඳලවත් ගන්න බැරි අර වැඩ ටික, කැපකිරීම් ටික කැමැත්තෙන්.. ප්‍රශ්න නොකර කරයිද කියල..

ඒ හරකාගේ භූමිකාවම කීයෙන් කීදෙනෙක් කැමැත්තෙන් නොකරයිද කියලා
ඔව් ඔව්... මේ කතා කරන්නෙ ඒ පට්ටම ගැන තමයි.


"ගෙදර බුදුන් අම්මා" පට්ටම ගැන..

කොච්චර කිව්වත්,, කොච්චරම උතුම් කරල කතා කරත්..

ලිංගිකත්වය මත පදනම් වෙලා මනුස්සයෙක්ට ඔහොම භූමිකාවක් උපතින්ම උරුම කරල දෙන එක හරිම අසාධාරණයි..

ඔය පට්ටම තුළ ගැහැණියකගෙ සාර්ථකභාවය, අසාර්ථකභාවය.. වගේම ඇය කරන්න සූදානම් කැපකිරීමේ තරමත් අනුව ඇයට සමාජයෙන් හිමිවන ගරුත්වය තීරණය වෙනව..

ඇයට නියම කෙරෙන ඒ භූමිකාව.. කාන්තාවක් බුදුන්ට සම කිරීම හරි බඩුවක් විදියට හංවඩු ගැහෙන්න හරි පාවිච්චි කෙරෙන මිම්මක් බවට පත් වෙනව.. ඔව්.. කාන්තාවකට බඩුවක් කියල සමාජය හංවඩු ගහන්නෙ ඔය ගෙදර බුදුන් කියන මිම්මට සාපේක්ෂවයි..

ගැහැණියකගෙන් එළදෙනක් වගේ වැඩ ගන්නෙ නැතුව.. ගැහැණියව දරුවො හදන මැෂිමකට සම කරන්නෙ නැතුව,, ගැහැණියට ස්වාධීන මනුස්සයෙක්ට වගේ ඔලුව කෙළින් කරන් ජීවත් වෙන්න තියෙන නිදහස ගැන පොඩ්ඩක් සමාජයක් විදියට හිතල බලන්න ඕන.

කෙනෙක්ට කියන්න පුළුවන් ගැහැණිය මේ දේවල් කරන්නෙ කැමැත්තෙන්මනෙ කියල..

නමුත්, දේව පණිවුඩකරුවෙක් කිව්වාය කියල කියවෙන ආගමක් මත බිහිවුන සංස්කෘතියක ජීවත් වෙන ගැහැණුන්.. ගිණි ගහන අව්වේ ගෝනි වලින් ඇඟම ආවරණය කරගන්න අවශ්‍ය නිදහස ඉල්ලල සටන් කරන ලෝකයක.. සමාජය විසින් නියම කරන භූමිකා රඟපෑමට තියෙන "නිදහස් කැමැත්ත" කියන්නෙ මොකක්ද කියල ආයෙම හිතන්න වටිනව..

කොහොමෙන් කොහොම හරි.. ලිංගිකත්වය මත පදනම් වෙලා මනුස්සයින්ට වෙනස් විදියට නොසලකන, සියල්ලන්ට ස්වාධීන මිනිසුන් විදියට තමාගේ කෙටි ජීවිත කාලය ගත කරන්න ඉඩ සලසා දෙන ලෝකයක් නිර්මාණය කිරීමේ ගමන තුළ.. රටක් සමාජයක් විදියට ඉස්සරහට යන්න නම්.. අකමැත්තෙන් වුනත් මේ "ගෙදර බුදුන් අම්මා" පට්ටම සමාජයේ චින්තනයෙන්ම හළල දාන්න වෙනව.

ඒක තමයි තිත්ත ඇත්ත.


ප/ලි - එකක් පැහැදිළිව කියන්න ඕන.. මේකෙන් ඒ අසරණ මිනිස්සුන්ට අපහාසයක් කරන්න හදනව නෙමේ..
මම මෙතන කරන්නේ ඒ මිනිස්සුන්ට අපහාස කරන එක නෙමේ. මේ සටහනේ අරමුණ.. කාන්තාවකට වුනත් සමාජයෙන් නිර්ණය කරන බැලමෙහෙවරකාරකමේ භූමිකාවෙන් පිට ස්වාධීන ජීවිතයකට තියෙන අයිතිය සමාජය විසින් පිළිගත යුතුය කියන අදහස ඉදිරිපත් කිරීම මිසක මේක 'අම්මලාට' පොදුවේ කරන අපහාසයක් නෙමේ.