වේවැල් කෝටු නාරං සියඹලා අතු

මගේ පියා කුඩාකාලයේ කළ වැරදි වලට දඬුවම් ලෙස ඔහුගේ පියා ඔහුව ගසක බැඳ දිමි ගොටු දැමූ අයුරු ගැන කථා මා කුඩා කාලයේ සිටම අසා තිබුණි. ඔහු එය මා හා පැවසුවේ ආඩම්බරයෙනි.

රාජසභාවේ කිවිසුමක් යෑම වැනි වැරදි වලට පවා සිර රටවැසියන්ව උල තැබූ, රාජ උදහසට ලක් වූවන්ව ප්‍රසිද්ධියේ හිස ගසා, ඇතුන් ලවා පාගවා මැරූ රාජාණ්ඩු ක්‍රමය වර්ණනා කරන්නෙකු වූ මගේ සීයා තම දරුවාව යහමඟ යැවීමට සුදුසුම ක්‍රමය දරුවාට කෲර ලෙස වධහිංසා පැමිණවීම යැයි සිතීම ගැන කිසිම දිනක මා පුදුම වූයේ නැත.

“වේවැල් කෝටු නාරං සියඹලා අතු
කිතුල් පොල් ඉරටු වැල් කහඹිලිය අතු
මෙවැනි ඉපල් මගේ දෑසට නොපෑ යුතු
පමා නොවී යමි අකුරට මෙයින් මතූ”

මීට දශක කිහිපයකට පෙර පැවති තත්ත්වයට සාපේක්ෂව වර්තමානය ගැන සතුටු විය හැකි බව සැබැවකි.

එහෙත් අපරාධකරුවන්ට පවා මානව අයිතිවාසකම් ලබා දී ඇති, මනුසතුන්ගෙන් නොනැවතී තිරිසනුන්ටද හිංසාවට පත් නොවීමට නීති රෙගුලාසි පනවා ඇති ලෝකයක, අප රටේ දිනපතාම දෙමව්පියන් සහ පාසැල් ගුරුවර ගුරුවරියන් අතින් ශාරීරික සහ මානසික වධහිංසාවට ලක් වන දරුවන් ගණන නොගිණිය හැකි තරම් වීම, සැබවින්ම අවාසනාවත්ත තත්ත්වයකි.

“සර් හොඳට ගහන්න. ගැහුවේ නැතිනම් මුන්ව හදන්න බෑ”

හයක් හතරක් නොතේරෙන කුඩා දරුවන්ව තමාට අවැසි අයුරින් හැඩගස්වා ගැනීමට පහර දෙන වැඩිහිටියන් එසේ කරන්නේ ඔවුන්ගේ වචනයෙන් නම් “දරුවන් නාස්ති වීමට ඉඩ නොදී” හදා ගැනීමටය.

ඔවුනට අනුව හැඳි නොගා හදන හොද්දෙයි නොගහා හදන දරුවාගෙනුයි වැඩක් නැත.

මිනිස් ශිෂ්ටාචාරය කෙමින් කෙමින් සදාචාරාත්මකව පරිණාමය වන අතරතුර අප කරන්නේ, වත්මනට කොහෙත්ම වැදගත් නැති, කල් ඉකුත් වී, මළකඩා කා ඇති රුවන් වැකි දෙසා බාමින් සමාජයේ දුර්වලම, අසරණම, අහිංසකම කොටස වන අප දරු පරපුර මත තම පීඩනය මුදාහැරීමය.

තමා පරිපූර්ණ මිනිසෙක්ය යන උද්දච්ඡ හැඟීමෙන් යුත් බොහෝ දෙමාපියන්, තම දරුවාට පහර දෙන්නේ තමාගේම අච්චුවක් හෝ තම ෆැන්ටසිය තුළ ජීවත් වන පරිපූර්‍ණ මිනිසෙකු හෝ ගැහැණියක තම දරුවා තුළින් නිර්මාණය කර ගැනීමටය.

ඔවුන් තම දරුවන්ට පහර දෙන්නේ කුඩා කාලයේදී සිය වැඩිහිටියන්ගෙන් ලැබුනු දඬුවම් නිසා තමා හොඳ මනුස්සයෙකු වූ හැටි ගැන පාරම්බාමිනි.

“අපේ තාත්තා අපිට ගැහුවේ බෙල්ට් එකෙන්. අපි අද මේ විදිහට ඉන්නේ තාත්තට පින් සිද්ධ වෙන්න”

කොපමණ සාධාරණීයකරනය කිරීම් ඉදිරිපත් කලද යමෙක් දරුවන්ට පහර දෙන්නේ දරුවාගේ හැසිරීම් තමන්ට රිසි සේ පාලනය කිරීමේ අරමුණින් මිස, මනුෂ්‍ය සංහතියට යහපත් සදාචාරාත්මක ගතිගුණ වලින් හෙබි පුරවැසියෙක් බිහිකිරීමේ අරමුණින් නොවේ.

ජීවිතයේ තමාට මුහුණ දීමට සිදුවන ප්‍රශ්න වලින් එකක් ලෙස සිය කුඩා දරුවාගේ නොමනා හැසිරීම දකින වැඩිහිටියා පහර දීමෙන් දරුවා මෙල්ල කොට, එම ප්‍රශ්නයට සොයන්නේ තාවකාලික විසඳුමක් පමණි.

දීර්ඝ කාලීනව දරුවාට ඉන් ඇතිවන බලපෑම ගැන සිතීමට ඔවුනට උවමනාවක්, හැකියාවක් හෝ කාලයක් නැත.

තමා දරුවන්ට පහර දෙන්නේ ඔවුනට ඇති ආදරය නිසාය යනුවෙන් බොහෝ දෙමාපියන්, ගුරුවරුන් පැවසුවද (නොසලකා හැරිය හැකි තරම් සුළු අවස්ථා ප්‍රමාණයකදී හැර) බොහෝ අවස්ථා වලදී එය මිත්‍යාවකි. පහර කෑම් ලෙස දරුවා මතින් පිටවන්නේ බොහෝ වෙලාවට දෙමාපියන්ගේ එදිනෙදා ජීවිතයේ පීඩනයන්ය.

වෙනයම් කෙනෙකු නිසා හෝ දරුවාගේ වරදක් නිසා ඇති වන කෝපය, කලකිරීම, සිත් රිදීම්, පිළිකුල වැනි හැඟීම්ය.

“මහන්සි වෙලා ගෙදර ආවා විතරයි”

පහර දීම මඟින් බියවද්දා දරුවෙකු තමාට කීකරු කර ගැනීමට උත්සහ කරනා යම් වැඩිහිටියෙක් වේ නම් ඔහු/ඇය පෙන්නුම් කරන්නේ දෙමාපියෙකු වශයෙන් සිය නොඉවසිලිවමත් බවය.

සිය දරුවා සමඟ සහසම්බන්ධයක් ගොඬනඟා ගැනීමට තමාට ඇති නොහැකියාවය.

ගුරුවරයෙකු නම් ඔහු පෙන්නුම් කරන්නේ සිය වෘත්තිය අසමර්ථකමය.

මෙම පහර දීම් මඟින් සිදුකරන්නේ දරුවාව තාවකාලිකව පාලනය කිරීමක් පමණකි.

මෙසේ දරුවාගේ හැසිරීම් පාලනය කිරීමට;

• ශාරීරික වධවේදනා වලට ලක් කිරීම (උදා – වේවැල් වලින් පහර දීම, දණ ගැස්වීම, අතින් පහර දීම, පෙර කාලවලදී ගස් වල බැඳ දිමි ගොටු දැමීම)
• තර්ජනය කිරීම (උදා – ආයේ කලොත් කටේ මිරිස් දානවා, අඬු කඬනවා, ගෙදරින් එලෝනවා)
• නිග්‍රහ කිරීම මඟින් ලජ්ජාවට පත් කිරීම (උදා – තෝ වගේ බූරුවෙක්, උඹ මුකුත්ම කරගන්න බැරි නිකමෙක්, උඹ තමා පන්තියේ ඉන්න මෝඩයා) වැනි ක්‍රම භාවිතා කෙරේ.

මෙවන් ක්‍රම මඟින් සිදුවන්නේ දරුවාව බිය වැද්දීම මඟින් තමාට වඩා උසස් අධිකාරී බලයකින් (authoritative figure) පැමිණෙන විදාන කොන්දේසි විරහිතව අනුගමනය කිරීමට පුහුණු කිරීමක් මිස, දරුවා තුළ සැබෑ අවබෝධයෙන් සිදුවන සදාචාරාත්මක ගුණවගාවක් නොවේ (මෙම ක්‍රමය සුනඛයෙකු පහර දී හීලෑ කිරිම හා සමානය)

වරදට හේතුව පහදා දී එය නැවත නොකරන්නට අවවාද කිරීම සහ වරදට දුටු විට මුරුගයෙකු මෙන් පහරදීම එක හා සමාන නොවේ.

පළමු අවස්තාවේ දරුවා වරද තේරුම් ගනියි, ඉන් පසුව එයින් වැළකී සිටියි. දෙවැනි අවස්තාවේ දරුවා පහර කෑමේ බය නිසා හැසීරිම පාලනය කර ගනි.

පළමු ක්‍රමය දුෂ්කරය පළදායකය, දෙවැනි ක්‍රමය පහසුය, තාවකාලිකය.

අධිකාරී බලයෙන්, තාවකාලිකව දරුවාගේ හැසිරීම් පාලනය කල හැකි වුවත් දීර්ඝ කාලීන වෙනස්කම් දැකිය නොහැකිය.

අම්මාගේ ගුටිය නොලැබෙන බවට සහතික වූ විට හොරෙන් සීනි කන කුඩා ළමයා, පොලිසිය නොමැති යැයි අනුමාන කරන පාරවල් වල හිස්වැසුම් නොපළඳා මෝටර්බයිසිකලයේ යන වැඩිහිටියකු බවට පරිවර්තනය වන්නේ මේ හේතුවෙනි.

ඔහුගේ හැසිරීම් තීරණය වන සාධකය වන්නේ අධිකාරී බලයක උකුසු ඇස මිස පුද්ගලාවබෝධය නොවේ.

තමා කරනා වැරැද්දකට දඬුවම් දීමට කෙනෙකු නොමැති විටක ඕනෑම ජඩ වැඩක් කිරීමට නොපැකිළෙන මිනිසුන්ගෙන් පිරි සමාජයක් බිහිවන්නේ මෙලෙසිනි.

අප හමුවේ ඇත්තේ සරල පැනයකි.

(බොහෝ විට) ප්‍රසිද්ධියේ කෙරෙන ශාරීරික වධහිංසාවෙන් (වේදනාවට) සහ ලජ්ජාවට පත් කිරීමෙන් දරුවෙක්ව සදාචාරාත්මක ගුණවගාවකින් යුත් යහපත් මානසිකත්වයකින් හෙබි මනුෂ්‍යයෙක් බවට පත් කල හැකිද? නොහැකිද?

මනෝ විද්‍යාඥයන්, අධ්‍යාපන විද්‍යාඥයන් හා දරුවන් සම්බන්ධ පර්යේෂණ කරනු ලැබූ විද්වතුන් නැවත නැවතත් තහවුරු කොට ඇත්තේ මෙවන් පහර දීම් නිසා දරුවා යහපත් හැසිරීම් පෙන්නුම් කරනවා වෙනුවට තවත් දරදඬු හැසිරීම් පෙන්නුම්කරනා බවය.

වැඩිහිටියෙකු වූ පසුව කුඩා කල විදි පීඩාවන් සමාජයට මුදා හරින බවය.

එසේම, විශේෂයෙන් පාසැලේදී ගුරුවරුන් (මොවුනට ගුරුවරු කියා ඇමතීමද ගුරු වෘත්තියට කරනා නිගාවකි) ප්‍රසිද්ධියේ දෙන ශාරීරික දඬුවම් සහ ප්‍රසිද්ධියේ කරනා ලජ්ජාවට පත් කිරීම් නිසා දරුවාගේ පෞරෂත්වයට සිදුවන හානිය සුළුපටු නොවේ.

අපේ මිනිසුන්, බස් එකේ යද්දි කොන්දොස්තරට බයය, ප්‍රාදේශීය ලේකම් කාර්‍යාලයකට ගිය විට මුදල් අයකැමිට බයය, ඉස්පිරිතාලයට ගිය විට සාත්තු සේවකට බයය, දොස්තරට බයය, තම ඡන්දයෙන් පත් කරන දේශපාලකයාට බයය.

මෙසේ අධිකාරී බලයෙන් හෙබි පුද්ගලයා ඉදිරියේ දෙකට නැමෙන, ඇඹරෙන, නැට්ට කකුල් දෙක අස්සේ ගහගෙන සිටිනා නිවට කීකරු බයාදු මිනිසුන් නිර්මාණය වන්නේ කුඩා කලදී දෙමව්පියන් සහ විදුහල්පතිවරුන්ගේ වේවැල මඟින් මොට කර දමනු ලැබූ පරපුරක හීන වූ පෞරෂය හේතුවෙනි.

එසේම පීඩනයන් යටතේ තම දෙමාපියන් හැසිරෙන ආකාරය නිරීක්ෂණය කරන දරුවා වැඩිහිටියෙක් වූ පසු එවන් අවස්ථා වලට ප්‍රතිචාර දක්වන්නේද තම දෙමාපියන් ප්‍රතිචාර දැක්වූ විලසටමය.

තමාගේ අණසකට යටත් නොවන දරුවාට පමණක් නොව, බිරිඳට, පෙම්වතියට පවා පහර දෙන සැමියන් සහ පෙම්වතුන් බිහි වීමට ඔවුනගේ ළමා වයසේ අත්දැකීම් බලපාන්නේ මෙලෙසය. එසේම තමාට මුහුණ පෑමට සිදුවන ගැටළු වලට විසඳුම හිංසාව (violence) තුළින් සෙවීමට උත්සාහ කරනා මිනිසුන් බිහිවීමටද ළමා වියේ අත්දැකීම් දැඩි ලෙස බලපායි.

ලෝකයේ දැනටම රටවල් 44 ක දරුවනට, නිවසේදි හෝ පාසලේදි පහරදීම නීතියෙන් තහනම් කොට ඇත (මූලාශ්‍ර 1, 2)

අප රටේද යම් තාක් දුරකට නීති සම්පාදනය කොට තිබුනත්, නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීමට සමාජය දක්වන්නේ මැළිකමකි.

ඒ බොහෝ විට නීතියේ පිහිට පතන දෙමාපියන් සහ දරුවන් දෙස සමාජය ‘ගුරු දෙවියාට’ එරෙහි වූ ද්‍රෝහියන් සේ දකින නිසාය.

දරුවෙක් බිහි කිරීමට බලාපොරොත්තු වන යම් වැඩිහිටියෙක් වේ නම්, ඔහුට/ඇයට හයක් හතරක් නොතේරෙන දරුවෙකුගේ නොහොබිනා ක්‍රියා දෙස ඉවසීමෙන්, උපේක්ෂාවෙන් බලා හැඟීම් වලට යටත් නොවී බුද්ධිමත්ව වැඩිහිටියෙකු සේ දරුවාගේ අනාගතය ගැන සිතා ප්‍රතිචාර දැක්වීමට නොහැකි නම් ඔහු/ඇය දෙමාපියෙකු වීමට සුදුසු නැත.

දරුවෙකු බිහිකිරීමට සුදුසු නැත !

ඔබ, අනෙකා මත තම පීඩනය පටවන පරපීඩිකයෙකු නම්,
සමාජයට සහ මිනිස් සංහතියට ඔබට කළ හැකි ලොකුම සේවය නම් දරුවෙකු බිහි කිරීම ගැන දෙවරක් සිතා බැලීමයි !

පෙර සඳහන් කල පරිදිම ආදි කාලයේ රුවන් වැකි සිහිකරමින්, කල් ඉකුත් වූ කසිකබල් ආකල්ප කරේ තියාගෙන සිය දරුවන් මත හිංසාව පතුරවන වැඩිහිටියෙකු නම් මින්පසු සිය දරුවාට පහර දීමට සිය අත හෝ වේවැල උස්සන විට කරුණාකර මේ වදන සිහි කැඳවා ගන්න,

ඔබේ දරුවා මිනිස් දරුවෙකු මිස වහු පැටියෙකු නොවේ.

කෙවිට භාවිතා කරන්නේ හරකුන් දැක්කීමට මිස, දරුවන් කීකරු කිරීමට නොවේ.

ඔබේ දරුවාට හරක් පැටියෙකු ලෙස නොව, මිනිස් දරුවකුට සේ සලකන්න.

වරදට කණ පැළෙන්න පහරදෙනවා වෙනුවට, වරදට හේතුව පහදා දෙන්න.

එවිට ඔහු වැඩිහිටියෙකු බවට පත් වූ පසු අණට කීකරුවන හරකෙක් බවට නොව,

බුද්ධියෙන් හරි වැරැද්ද තීරණය කරන බුද්ධිමත් මිනිසෙකු බවට පත් වනු ඇත.

ආදරය විඳවන මිනිස්සු

අපට තියෙන්නේ ආදරය නිසා විනාශ වෙන, වෛරය නිසා රැකෙන සංස්කෘතියක්ය. අප ජීවත් වන්නේ ආදරයට වැටකඩොළු නොදමා සංස්කෘතිය ආරක්ෂා කර ගන්නට බැරි බව සිතනා සමාජයකය.

ආදරය කිරීමෙන් විනාශ වී යා හැකි සදාචාරයක් රැකීමට නිසා ආදරයේ බෙල්ල මුලින්ම කපලා යන්නට උරචක්‍රමාලයක් සංස්කෘතිය විසින්ම පළඳා ඇත්තේ ඒ නිසාය.

සංස්කෘතිය විසින් ආදරයට ඒ උරචක්‍රමාලය දමන්නේ ආදරයේ උපන්ගෙයි සිටමය.

ඒ මිනිස් සිතකට දැනෙනා ආදරය ප්‍රකාශ කිරීමේ නිදහස ලිංගිකත්වය මත බෙදා වෙන්කිරීමෙනි. පුරුෂ ලිංගික ශරීරයකට හිමිවන ආදරය ප්‍රකාශ කිරීමේ නිදහස ස්ත්‍රී ලිංගික ශරීරයකට අහිමි කිරීමෙනි.

අප සංස්කෘතිය තුළ ස්ත්‍රී ශරීරයකට දැනෙන ආදරය පිරිමියෙක් වෙත ප්‍රකාශ කිරීම තරමක් ‘අසාමාන්‍ය’ ගනයට වැටෙන වැඩක්ය. තරුණියක් තමාට දැනෙන ආදරය ප්‍රකාශ කිරීම වෙනුවට ඇය තමා වෙත ආදරය ඉල්ලාගෙන තරුණයෙක් එන තෙක් නිහඬව බලාගෙන සිටිය යුතුය.

තමාගෙන් ආදරය පතාගෙන එන පළමු තරුණයක් කිහිප දෙනාගෙන් කෙනෙක් තමාගේ ජීවන සහකාරයා ලෙස තෝරාගැනීම හැර වෙනත් විකල්පයක් තරුණියකට නැත. ඇරත්, ආදර සබඳතාවයක් නැවැත්වීම හෙවත් බූට් තැබීමද පුරුෂ ලිංගික මනසකින් සිතනා සමාජය සමාන කරන්නේ ද්‍රෝහිකමකටය.

තරුණයන් දෙතුන් දෙනෙකුට වඩා ආදරය කල තරුණියකට ඉබේම ‘අතින් අත ගිය බඩුවක්’ වැනි ලේබලයක් වදින නිසා කුමන හෝ අත්තක හැකි ඉක්මනින් එල්ලීමටය තරුණියකට සිදුවන්නේ.

කාලයක් ආශ්‍රය කිරීමෙන් එකිනෙකා හඳුනාගෙන සබඳතාවයේ අනාගතය ගැන තීරණය කිරීම අපේ සංස්කෘතිය නොවේ. පිරිමි යෝජනාවකින් පටන් ගන්නා ආදර සබඳතාවය සෘජුවම විවාහය ඉලක්ක කරගෙන සිදුවිය යුත්තකි.

ඔවුන් එකිනෙකාගේ ගැලපීම් නොගැලපීම් හඳුනා ගැනීම පසෙක තබා මුලින්ම කල යුත්තේ අනාගතයේ සිදුවීමට නියමිත විවාහයකට දෙපාර්ශවයේ දෙමාපියන්ගේ අවසරය පැතීමය.

එතැන් පටන් ආදරවන්තයන් හමුවන සෑම අවස්ථාවක්ම පාහේ දෙමාපිය අවසරය ඇතුව සිදුවිය යුතුය. දෙමාපියන්ගේ අවසරය ඇති හෝ නැති ආදර සබඳතා වල දෙමාපිය දැනුවත්කමින් තොරව සිදුවන හමුවීම් වැටෙන්නේ අසම්මත හැසිරීම් ගනයටය.

සතියකට වරක් දෙවරක් වැඩිම වුනොත් පැය දෙකකට තුනකට සීමා වන එම අසම්මත හමුවීම් බොහෝ විට සිදුවන්නේ චිත්‍රපට ශාලාවක් තුළය. නැතහොත් මල්වත්තක, බස් හෝල්ට් එකක, බස් රථයක පසුපස සීට් එකකය.

එහිදී සිදුවන කතාබහද සීමා වන්නේ විවාහ මංගල උත්සවය සැලසුම් කරන්නට, නොගැලපෙන කේන්දර, දෑවැදි, දෙමාපිය ප්‍රශ්න සාකච්ඡා කිරීමටය. එකිනෙකා හඳුනා ගැනීමක්, විවාහයෙන් පසු ජීවිතය සැලසුම් කිරීමට ඉඩක් හෝ කාලයක් ආදරවන්තයන් සතුවන්නේ නැත.

එපමණක් නොව, තරුණ යුවලකට තම ප්‍රියයාගේ අතින් පවා අල්ලන්නට වෙන්නේ මුලු සමාජයටම හොරෙන්ය. සමාජයේ වැඩිහිටියන්ගේ, සිකියුරිටි ගාඩ්ලගේ රැවුම් ගෙරවීම් වලට යටත්වය. කම්මුල් සිපගැනීමක් පවා වැටෙන්නේ සමාජය විසින් නැහැදිච්ච යයි සම්මත හැසිරීමකටය.

අප සමාජයට අනුව අත් පටලවාගෙන ආදරය විඳිනා යුවලක් යනු සදාචාරයට කෙළවන අසික්කිත ජීවීන් දෙදෙනෙකි. පන්සල්, පල්ලි, නිදහස් චතුරශ්‍රයන් වැනි පරම ශුද්ධ වූ දේ ඔවුන්ගෙන් රැකගත යුතු යැයි සමාජය සිතන්නේ ඒ නිසාය.

අපේ සංස්කෘතියේ ආදරයට පුද්ගලිකත්වයක් නැත. ආදරය තුළ ලිංගිකත්වයට ඉඩක් නැත. අප සංස්කෘතිය හොයන්නේ සුදු සළුවකින් එතූ ආදරයකි. පතන්නේ රාගයෙන් තොර ප්‍රේමයකි.

ඒ ආදරය තුළ ඉඩම් ගනුදෙනු, කේන්දර, පට්ටම් වලට ඉඩ තිබුනද සිපගැනීම්, වැළඳගැනීම් වලට ඉඩ නැත.

අප සංස්කෘතියට අනුව තමාගේ ආදරවන්තයා සමඟ ලිංගික ක්‍රියාවල යෙදෙන්නේ වල් බැල්ලියන්ය. තම ආදරවන්තියව කාමරයකට එක්කන් යන්නේ ඇයට ආදරය නොකරන ගණිකාවක් සේ ඇයට සලකන සල්ලාලයන්ය.

ඒ අතින් ගත් කල ආදරවන්තයන්ට තම තමන් එකිනෙකා හා කොපමණ අදහස් අතින් ගැලපෙනවාද, ලිංගික වශයෙන් ගැලපෙනවාද කියා දැනගැන්මට ක්‍රමයක් නැත.

මන්ද, ආදරය යනු විඳින්නට තේරුම් ගන්නට තිබෙන දෙයක් නොව සීමා මායිම් වැටකඩොළු වලට සිරවී විඳවන්නට ඇති දෙයක් බවට අප සංස්කෘතිය පත් කොට ඇති නිසාය.

ඒ අතින් විවාහය යනු හොඳ අතට හැරේ යැයි සිතමින් තම ජීවිත ඇපයට තබා අල්ලන්නට සිදුවන ඔට්ටුවකි.

එකිනෙකා ඇසුරු කොට තේරුම් ගැනීමට නිදහස අහිමි වූ ආදරවන්තයන් එකිනෙකා සැබවින්ම හඳුනාගන්නේ විවාහ වූ පසුය.

මන්ද විවාහයට පෙර අපට එකිනෙකා මානසිකව සහ ලිංගිකව හඳුනා ගන්නට තිබෙන අයිතිය සමාජය සහ සංස්කෘතිය විසින් අහිමි කරනු ලැබූ නිසාය. එවිට තම සහකරුවාව/සහකාරියව හඳුනාගන්නා ඔවුන් සැබවින්ම දකින්නේ තමා ප්‍රේමවන්තයන්ව සිටි කාලයේ දුටු චරිතය නොවේ.

අවසනයේ අපට උරුම වන්නේ නිරස, දුක්ඛිත, එකෙන්කා නුරුස්සන විවාහ ජීවිතයන්ය. ඒවා ගෙවන්නේ බොහෝ විට දරුවන්, දෙමාපියන්, සමාජය, රැකියා වැනි දේ හේතුකොටගෙන මිස තම සහකරුවා/සහකාරිය ගැන සිතේ තිබෙනා ආදරයක් මුල් කොටගෙන නොවේ.

සැබවින්ම අපේ සමාජය, සංස්කෘතිය තුළ ආදරයට ඉඩක් නැත. විවාහයට පෙරත් නැත. පසුත් නැත.

මෙපමණ සීමා සහිතව සිදුවන නොගැලපෙන විවාහයන් වලදී පවා සමාජය විසින් දික්කසාදයටවත් පිළිගැනීමක් නැත. අප සමාජය දික්කසාදය පවා සලකන්නේ මිනිස් ජීවිතයක ආපසු හැරවිය නොහැකි පරාජයක් ලෙසය. නොමැකිය හැකි කළු සලකුණක් ලෙසය.

අපේ සංස්කෘතිය මෙයයි. අපේ සංස්කෘතිය තුළ ආදරයට දී තිබෙන තැන මෙයයි. අප සංස්කෘතිය විසින් ආදරය මත පළඳා ඇති උරචක්‍රමාලය මෙයයි.

ප්‍රසිද්ධියේ වෛර කිරීමට වඩා ආදරය කිරීමට ඉඩ ලැබෙන දිනයක් උදාවන තුරු, කුඩා දරුවන් ඉදිරියේ කුණුහරප කියමින් රණ්ඩු වීමට වඩා එකිනෙකා සිප වැළඳ ගැනීම පිළිගන්නා වැඩිහිටි සමාජයක් බිහිවන තුරු මිනිසුන් වශයෙන් අපට ආදරය සැබවින්ම විඳීමට ඉඩක් නොලැබෙනු ඇත. ආදරයට ඉඩ නැති වෛරයට ඉඩ ඇති සංස්කෘතියකින් කුමන පලක්ද?

ආදරය කිරීමට නිදහසක් නැතිනම්, ආදරය විඳීමට නිදහසක් නැතිනම්’ලෝකෙන්ම උතුම්ම එක’ නැමති ලේබලය ඇලවූ සංස්කෘතියක් වුවද ආරක්ෂා කිරීමෙන් පලක් නැත.

මම ගණිකාවක් නෙමේ; ලිංගික බඩුවක්. අවුල්ද?

මනුෂ්‍යයයෙකු සුළු දිය පහකරන්නේ සිට ගෙනද නැතිනම් ඉදගෙනද යන්න මත එම තැනැත්තාව උසස් හෝ පහත් ලෙස වෙන් කිරීම ඉතාමත් ප්‍රාථමික බෙදීමක් යැයි බ්ලොග්කරු විශ්වාස කරයි.  යමෙක් උසස් හෝ පහත් යැයි වෙන කළ යුතු වන්නේ එම තැනැත්තාගේ ක්‍රියාවෙන් මිස උත්පත්තිය අනුව නොවේ.

එය එසේ වුවත් ලෝකය කෙතරම් දියුණු යැයි සැළකුවත්, ඈත අතීතයේ සිට වත්මන දක්වාම; තවමත් ලෝකයේ ආර්ථිකය සහ පරිපාලනය සහමුළින්ම පාහේ හසුරුවන්නේ පිරිමියා විසිනි. මෙම කාරණාව ඉතාම හොඳින් තෙරුම් ගෙන ඇත්තේ වෙළඳ ප්‍රචාරකයන්, අලෙවිකරුවන් සහ ඔවුන් විසින් හසුරුවන ලබන (ජඩ) මාධ්‍ය විසිනි. පුරුෂයා සහ පුරුෂ ලිංගය පිනවීම මූලිකවූ වෙළඳ පොළ හැසිරෙන අන්දම පිළිබඳ හසල දැනීමක් ඇති මොවුහු ඉතා සූක්ෂ්මව සහ කල්පනාකරීව තම පණිවිඩය ස්ථානගත කිරීමට දනිති.

මෙහිදි බොහෝ විට සිදුවන්නේ කාන්තාවක (හෝ පුරුෂයෙකුව) මනුෂ්‍යයෙක් ලෙස ස්වභාවික තත්ත්වයෙන් සැළකීම වෙනුවට විරුද්ධ ලිංගිකයන් හට සිය ලිංගික සතුට ලබා ගැනීමේ මෙවලමක් (object) ලෙසට ප්‍රතිනිර්මාණය කිරීමයි (objectification). මෙම ලිංගික මෙවලම්කරණය (sexual objectification) මඟින් පිරිමියා හට කාන්තාවගේ කැමැත්ත ඇත්තේ මෙවැනි පිරිමියෙකුට යැයි ඒත්තු ගන්වති ("No woman ever says no to Winchester"), කාන්තාව හට පිරිමියාගේ කැමැත්ත ඇත්තේ මෙවන් කාන්තාවකටයැයි ඒත්තු ගන්වති.



පෙර පැවසූ ලෙසින් වෙළඳ පොළ ප්‍රධාන ලෙසම හැසිරෙන්නේ (සහ හසුරුවන්නේ) පිරිමියා පිනවීමට බැවින් "බොහෝ විට" ඔවුනගේ ප්‍රචාරණ ව්‍යාපෘති වල මෙසේ ලිංගික මෙවලමක් බවට පත් වන්නේ කාන්තාවයි.
මෙයට සරල උදාහරණ ලෙසින් පසුගිය සමයේ අතිශයින් ජනප්‍රිය වු බටහිර ගීත වල රූප රචන (සහ පද රචනා) සළකා බලන්නැයි මම ඔබෙන් ඉල්ලමි. රොබින් තික් ගේ "Blurred lines" (youtube නැරඹුම්: මිලියන 395) , නිකි මිනාජ් ගේ "Anaconda" (youtube නැරඹුම්: මිලියන 470), ජෙනිෆර් ලෝපෙස් ගේ "Booty" (youtube නැරඹුම්: මිලියන 138)  සහ පිට් බුල්ගේ බොහොමයක් සිංදු මඟින් කාන්තාවගේ නිරුවත සහ ලිංගිකත්වය සිල්ලර ලෙසින් අලෙවි කරන ලදි. මෙම රූප රචනා youtube මඟින් තමා වයස 18 වැඩි බවට දැක්වීමෙන් ඕනෑම කෙනෙකුට නැරඹිය හැකි නිසා, පරිපූර්ණ කාන්තා ශරීර සහ පහත් ලිංගිකත්වය මඟින් නව යොවුන් වියේ පසුවන දරුවනගේ මනසට ලබාදෙන පණිවිඩයද සුබදායක නැත.

(බ්ලොග්කරු විශ්වාස කරනා ලෙසට නිරුවත සහ ලිංගිකත්වය යනු මහා රාත්‍රියේ බිංගෙයක් ඇතුලේ මුළු ලෝකයටම හොරෙන් සැඟවිය යුතු, මඩෝල් දූවේ ඉස්කෝල මහත්තයා මෙන් මඟ හැර ගිය යුතු මහා කුණුහරපයක් නොවේ. එහෙත් එය කලාව, සංගීතය, වෙළඳ ප්‍රචාරණය සහ ක්‍රීඩාව වැනි සෑම දෙයකටම සම්බන්ධකරගෙන බලෙන් ඔබ්බවා උත්කර්ෂයට නැංවිය යුතු මහා මැජික් එකක්ද නොවේ.)

මෙම මානසික බලපෑමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙසින් යෞවනියන් විසින් පරමාදර්ශී ශරීරය සහ ගතිගුණ හිමි ඇත්තිය වීමට උත්සාහ කරන අතර යෞවනයින් විසින් එවන් කෙනෙකු සිය පෙම්වතිය සේ සොයයි. එම පරමාදර්ශී සුරූපී, කාමුක චරිතය වීම යෞවනියකට ජයග්‍රහණයකි. එවන් යෞවනියක් පෙම්වතියක් කරගැනීම යෞවනයෙකුට ජයග්‍රහණයකි.

ඇමරිකාවේ දරුවන් ආශ්‍රිතව තමන් වයසින් වැඩුනු පසු නියැලීමට අපේක්ෂා කරන රැකියාවන් සම්බන්ධව කරණ ලද සමීක්ෂනයකදී, වයස 10 අඩු දරුවන් ස්ත්‍රී සහ පුරුෂ වෙනසකින් තොරව එක හා සමාන රැකියා සඳහන් කරන ලද අතර,  වයස 13 ~ 18 කාණ්ඩයෙන් ගැහැණු දරුවන්ගෙන් වැඩි ප්‍රතිශතයක් නිරූපණ ක්‍රේෂ්ත්‍රය තම සිහින රැකියාව ලෙසින් සළකුණු කරද්දි පිරිමි දරුවන්ගෙන් වැඩි පිරිසක් ක්‍රීඩා කේෂ්ත්‍රයට අදාල රැකියාවක යෙදීම තම කැමැත්ත ලෙස දක්වන ලදි.

වෙනත් සමීක්ෂණයක දැක්වුනේ කුඩා දැරියන් දස දෙනෙකුගෙන් සත් දෙනෙකු (7/10) විද්‍යා විෂය ප්‍රිය කළත් ඔවුන්ගෙන් සැබෑ ලෙසම විද්‍යාව හදාරන්නේ දස දෙනෙකුගෙන් දෙදෙනෙකු බවයි (2/10).  එසේ පැවසීමට හේතුව ලෙසින් ඔවුන් දක්වන්නේ මාධ්‍ය මඟින් විද්‍යාඥයන් ලෙස බොහෝ විට දක්වන්නේ පිරිමි චරිත නිසා විද්‍යාව "පිරිමින්ගේ දෙයක්" (boys thing) ලෙස සළකන බවයි.


පිරිමියා ප්‍රියකරන්නේ මෙවැනි කාන්තාවන් යැයි මාධ්‍ය මඟින්ම උගන්වන සිහින් සිරුරැති, පිරිණු පියයුරු ඇති, පුළුලුකුලක් ඇති කාන්තාවන් උදේ හවා මාධ්‍ය මඟින් පොදු සමාජයේ මනස වෙත දමා ගසමින් සිටිති. විද්‍යාවෙන් වෙන්වී යන යෞවනියන් සිය පරමාදර්ශී චරිත (role models) බවට පත් කරගන්නේත්, සිහින කුමරියන් කරගන්නේත් මාධ්‍ය මඟින් දමා ගසන මෙම ප්‍රතිරූපයන්ය ("තරු").

මෙම "තරු" මාධ්‍ය ඉදිරියට පැමිණ තම ශරීරයන් තමාට අවැසි අකාර වලට භාවිත කිරීමේ නිදහස (choice) සහ එලෙස භාවිත කිරීමේ අරුමය විස්තර කරයි. මෙම සුළුතර පිරිසගේ කතා මාධ්‍ය මඟින් අසා සිටින බහුතරයක් වන සාමාන්‍ය යෞවනියන්ද සිහින මවන්නේ ඔවුන් සේ නිදහස් වන්නටය. තමාගේ ශරීරය තමාට ඕනෑ සේ පාලනය කරන්නටය.

පොදු සමාජය විසින් සිය සාර්ථකත්වය තිරණය කෙරෙන ප්‍රධානතම මිම්මක් ලෙස තම ශරීරය භාවිත කරන සහ මෙය මෙසේ යැයි ප්‍රචාරක ව්‍යාපෘතීන් මඟින් මනසට කාවද්දන සන්දර්භයක් තුළ යෞවනියෝ ස්ව කැමත්තෙන්ම එම ගෞරවය සහ සැලකිල්ල ලබා ගැනීමට තමා ලිංගික මෙවලමක් ලෙස විරුද්ධ ලිංගිකයින්ට ඉදිරිපත් කිරීමට පෙළඹෙති සහ එය ලඟා කර ගැනීමට මහන්සි ගනිති. ආලේපන තට්ටු පිට තට්ටු මුහුණේ උලන්නේ එබැවිනි, (බටහිර රටවල) ප්ලාස්ටික් සැත්කම් මඟින් ඇහිබැමි, දෙතොල්, පියයුරු, නිතඹ වැනි ශරීරාංග වෙනස් කරගැනීමට තරුණියන් පෙළඹෙන්නේ මෙහි ප්‍රතිපල ලෙසිනි. මාධ්‍ය මෙහෙයවන්නන් විසින් නිර්ණය කරන ලද පරිපූර්ණ ශරීර (perfect body) තමා සතු නොවීම නිසා බටහිර රටවල යෞවනියෝ මානසික රෝග වලටද ලක් වෙති.

මේ නිසා පොදු සමාජය තුළ ගැහැණියකට වත්මනේ සැලකිලි සහ අවදානය ලබා දෙන්නේ ඇයගේ අනන්‍යතාව, ගතිගුණ, අධ්‍යාපනය, ආකල්ප, ජයග්‍රහණවලට අනුව නොව ඇයගේ ශරීරය මඟින් විරුද්ධ ලිංගිකයින්ගේ ඇස් පිනවීමට ඇති හැකියාවටය. පෙර ලිපියකින් පැවසූ පරදි කිසිදු සුවිශේෂි කලා හැකියාවක් නොමැති කිම් කාඩැශියන් බටහිර සමාජය තුළ "චරිතයක්" එසේත් නොමැතිනම් "තරුවක්" වන්නේ මේ සන්දර්භය තුළය.



තම නිදහස ගැන පරම්බාන එම "තරු" වෘතිමය ලෙස සිය ලිංගිකත්වය විකුණති. වෙළඳ ප්‍රචාරණ වැඩසටහන් වලට පෙනී සිටිති, වෙළඳ සන්නාම ප්‍රවර්ධකයන් (brand ambassadors) වෙති , මුදල් උපයති, සුඛෝපභෝගී ජිවිත ගත කරති. සරලවම ඔවුන් විසින් කරනු ලබන්නේ ඔවුන්වම ලිංගික මෙවලම් සේ භාවිත වන සමාජ ක්‍රමයක මිලියන ගණනින් කෙරෙන ව්‍යාපාර වලට සිය කැමැත්තෙන්ම තමාවම විකිණීමයි.
එක් අතකට ඔවුන් අත්විඳින්නේ සිය ශරීරය තමාට ඕනෑ විදිහට භාවිතා කිරීමේ (විකිණීමේ) පුද්ගල නිදහසයි (personal choice) .

"පුද්ගල නිදහස" පිළිබඳව සාකච්ඡා කිරීමේදි ඉන්දියාවේ දීපිකා පෝඩුකෝන් නම් නිළිය විසින් "වෝග්" ආයතනය වෙනුවෙන් සිදු කළ "My Choice" (මගේ නිදහස) ව්‍යාපෘතියට ඔබගේ අවදානය යොමු කිරීමට මම කැමැත්තෙමි. කාන්තාවන් 99 දෙනෙකු තමන්ගේ අයිතිය හෝ නිදහස පිළිබඳව විවිධාකාරයෙන් දක්වන අදහස් සමූහයක එකතුවක් "My Choice"  විඩියෝවෙන් දැක්වේ.



මෙම ව්‍යපෘතිය තුළ (මෙම ලිපියේ ඉහළින් දක්වු පරිදි) දීපිකා පොදුකෝන් විසින් විස්තර කරණු ලබන්නේ ඇයගේ නිදහසයි, ඇයගේ අයිතියයි (#mychoice).

දීපිකා පොදුකෝන් හට කියවන්නට ලියාදෙන පිටපතේ ඇති පරිදි, ශරීරය නිරාවරණය කර ගැනීම හෝ ආවරණය කර ගැනීම ඇයගේ අයිතියයි (#mychoice), කවුරුන් සමඟ ලිංගිකව එක්වන්නේද නැතිද යන්න ඇයගේ අයිතියයි (#mychoice), විවාහ වීම හෝ නොවීම ඇයගේ අයිතියයි (#mychoice).

ගැහැණියක වේවා පිරිමියක වේවා කවරෙකුගේ පුද්ගල නිදහස හෝ අයිතිය පිළිබඳව කිසිදු විවාදයක් හෝ ප්‍රශ්නයක් බ්ලොග්කරුට නැත. ප්‍රශ්නය වන්නේ දීපිකාලා පවසන "මගේ නිදහස" සහ සැබෑ ඇගේ " මගේ නිදහස" යන දෙක එකක්ද යන්නයි. සැබෑ ඇයට ඇති මූලීකම ප්‍රශ්නය විවාහයට පිටින් ලිංගිකව එක්වීමට නොහැකිවීම, ඕනෑම වේලාවක ගෙදරට පැමිණීම, ඕනෑම කෙනෙකු සමඟ යහන් ගතවීමට වඩා, තමාව ලිංගික මෙවලමක් (sex toy) ලෙසින් නොව, යන්ත්‍රයක් (washing machine, cooker) ලෙසින් නොව, වෙළඳ භාණ්ඩයක් (show room material) ලෙසින් නොව හැඟීම් දැනීම් ඇති තවත් එක් මනුෂ්‍යයෙකු ලෙසින් පිළිගැනීමක් ලැබීමයි.

එසේම දීපිකාලා දැන හෝ නොදැන ඉටු කරමින් සිටින්නේ ඇයව මෙහෙයවන මාධ්‍ය මුදාලිලාගේත්, අලෙවිකරුවන්ගේත් "My Choice" එක මිස දිනපතා දුක් විදිවිදින සැබෑ ඇගේ "My Choice" එක නොවන බව බ්ලොග්කරුගේ පුද්ගලික අදහසයි.

සිය පුද්ගලික දේශපාලන අරමුණු ඉටුකරගැන්ම උදෙසා අමු අමුවේ පෙනී සිටීම (කඩේයාම), සිය රටේ ජනතාවගේ කඳුළු ඔවුන්ටම විකිණීම, නීති විරෝධී ව්‍යාපාර මඟින් සරි කරගත් කළු සල්ලි සුදු කර ගැනීම, මුදල් උදෙසාම අවර ගණයේ නිර්මාණ විකාශනය කරමින් රසාඥතාවන් මොට කිරීම යන කරුණු වලට දැනටමත් වගකිව යුතු අසික්කිත ශ්‍රී ලාංකික ජඩ මාධ්‍යයන්ද ක්‍රමයෙන් ප්‍රේක්ෂක අවදානය ලබා ගැනීමේ පහත් උපක්‍රමයක් ලෙසින් කාන්තා නිරුවත විකීණීමද ආරම්භ කොට තිබෙනු ඉතාම මෑතකදි බ්ලොග්කරු විසින් කරණු ලැබු නිරීක්ෂණයක් (බ්ලොග්කරු රූපවාහිනි රසිකයෙකු නොවන නිසා පෙර සිදුවීම මඟහැරී යන්නට ඉඩ තිබේ.)

මෙම ක්‍රියාව සිදුවන්නේ වැඩසටහන් ඉදිපත් කරන්නියන් හට කලවා නිරාවරණය වන පරිදි කෙටි ඇදුම් අන්දවා ඔවුන් අසුන් වල හිදුවා කලවා වඩ වඩාත් නිරාවරණය වන පරිදි කැමරා කෝණයන් ලබා ගනිමින් ඉතාමත් සිල්ලර මට්ටමිනි. මෙය වරක් දෙවරක් සිදුවන්නක් නොවන් සිතාමතා සතිපතා සිදුවන්නක් බව බ්ලොග්කරුගේ නිරීක්ෂණයයි. උදාහරණ ලෙසින් "Derana Music Online (Yureni)", "Derana Tea Party with Nehara", "Hiru TV Niro and the Stars" වැනි වැඩසටහන් දැක්විය හැකිය.

සමහරක් විට මෙම වැඩසටහන් වලට ලිංගිකත්වය උලුප්පමින් පෙනී සිටිම වෙනුවෙන් යුරෙනී නොශිකාට, නෙහාරා පීරිස්ට හෝ නිරෝෂා පෙරේරාට අදාල නාලීකාවලින් ගෙවන්නේ ඉතා ඉහළ මිළක් වන්නට පුළුවන. සමහරක් විට යුරේනී, නෙහාරා හෝ නිරෝෂා එසේ පෙනී සිටින්නේද එය දැන දැන ඒ පිළිබඳව හොඳ අවබෝධයකින් වන්නටද පුළුවන. එනයින් බලන කළ එහි සිදුවන්නේ වෙළඳ පොළේ සිදුවන වෙළඳ ගණුදෙනුවකි.
සරලවම පවසන්නේ නම් තමන්ගේ කලවා හෝ යටි ඇදුම ලෑල්ලේ දමා විකිණීම;

• යුරේනීගේ choice එකකි "My Choice"
• නෙහාරාගේ choice එකකි "My Choice"
• නිරෝෂාගේ choice එකකි "My Choice"

එම "තරු" වල "My Choice" ගැන බ්ලොග්කරුට විවාදයක් හෝ තර්කයක් නැත. ඔවුන්ද කෙසේ හෝ ජීවත් විය යුතුය.

යුරේනී, නෙහාරා හෝ නිරෝෂාගේ කලවා ලෑල්ලේ දමා විකුණා (ජඩ) මාධ්‍යක් මඟින් මුදල් හම්බකර ගැන්මට බ්ලොග්කරු එරෙහි වන්නේ,  පිරිමියාගේ පුරුෂ ලිංගයට ලේ කාන්දු වීම පිණිස ගැහැණිය හසුරුවා, ඇය ලිංගික මෙවලමක් බවට පත් කර තිබීමේ පදනමිනි, මෙම "තරු" තම පරමාදර්ශ කරගෙන විද්‍යාව අතහැර අවිද්‍යාව වැළඳගන්නා දැරියන් පිළිබඳව උපන් සංවේගයෙනි.

විද්‍යාව අතහැරීම හෝ අවිද්‍යාව වැළඳ ගැනීම එම දැරියන්ගේ "My Choice" එකක් බව පිළිගැනීම හැර වෙනින් "choice" එකක් අවසානයේදි බ්ලොග්කරුට ඉතිරිවී නැත.

ලිව්වේ - මාලන් සහ ජේමිස් බණ්ඩා

චෙස්ටර් ගැන කතාවක් නොවේ

දැන් මෙහෙමයි කතාව.

චෙස්ටර් මැරුනනේ.
මට නම් අවංකවම මේ මරණය දැනුනා.
ලින්කින් පාර්ක්ලගේ hybrid theory ඇල්බම් එකේ ඉඳල ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ ඉඳලම මම චෙස්ටර්ගේ නිර්මාණ රසවින්දා.
කලාකරුවන්ගේ මරණ අතරින් මයිකල් ජැක්සන් මැරුණයින් පස්සේ දැනුනේ චෙස්ටර්ගේ මරණය.
මට වගේම සෑහෙන දෙනෙක්ට මේ සිද්ධිය ඔය විදියටම දැනෙන්න ඇති.
ලංකාවෙ වගේම මුළු ලෝකයේම රසික රසිකාවියන්ට.

ඔය මරණයත් එක්කම හැම මගුලකටම දෙපැත්තට බෙදිලා නටන බුකිවාසීන් ආයේ නටන්න ගත්තා.
පිරිසක් මේ මරණය ගැන දුක ප්‍රකාශ කරද්දි තවත් පිරිසක් මේ මරණය උපහාසයට ගත්තා

"චෙස්තර බෙනින්තර මැරිලලු නේද?"
"ලින්කින්පාර්ක් එක තියෙන්නේ කොහේදැයි අයියේ?"
"පාක් එකට අල්ලපු ගෙදර ඇන්ටිගේ සාරියෙන් එල්ලිලා තියෙන්නේ"
"ලින්කින් පාර්ක් එකෙ ගස් වලට වතුර දාපු එකා මලාලු ඊයේ"

ඔය චෙස්ටර් කියන 'මනුස්සයා' මැරුණ වෙලේ සමහරු ඒක උපහාසයට ගත්ත විදිය.
ඔය වගේ බුකිවාසීන් දාපු සමහර 'කිංඩි' ඉතින් සීමාව පැන්න ඒවා කියල මටත් හිතුනා.
සමහර විට චෙස්ටර් ගැන මම පොඩි එකෙක් කාලෙ ඉඳල හිතේ ලොකු රසිකත්වයක් තිබ්බ නිසා වෙන්න ඇති. සමහර විට විෂාදයට ගොදුරු වුන රෝගීන් ගැන මම ගොඩාක් සංවේදී නිසා වෙන්න ඇති.
සමහර විට තමාට තියෙන එකම විකල්පය සියදිවිනසා ගැනීමය කියන තැනට මනුස්සයෙක් පත් වෙන එක ගැන සෑහෙන අවබෝධයක් තියෙන නිසා වෙන්න ඇති.
එහෙම තත්වයට පත් වෙන මනුස්සයෙක් ගැන දැඩි සහකම්පනයක් මගේ හිතේ මොනයම් හේතුවකට හරි පැලපදියම් වෙලා තියෙන නිසා වෙන්න ඇති.

ඒත් ඉතින් අවුලක් නෑ. අවුලක්ම නෑ.
මම කැමති විදියේ දේවල් විතරක් නෙමේනෙ මිනිස්සු කියන්න ඕන.
ඕනම මගුලක් උපහාසයට ගන්න එක ඉතින් ඒ ඒ අයගේ නිදහස (විදෙස් රටක මෙහෙකාරකම් කරන කාන්තාවක් අන්ත අසරණ අඩියට වැටිලා කේන්තියෙන් මොර ගහන අවස්ථාවකුත් ආතල් ලෝකයක් කරගෙන කැච් ෆ්‍රේස් හදාගත්ත බුකි වාසීන්නෙ ඉතින්. මේව නම් මොනවද?)

මනුස්සයෙක්ගේ මරණයට පවා කිංඩි දැමීමේ නිදහසට මම ගරුකරනවා. ඒ අයිතිය මම පිළිගන්නවා.

හරි. දැන් තමයි මම කියන්න හදන කතාවට එන්නෙ.

මේ කතන්දර දැක්කාම මට එකපාර ඔලුවට ආවේ මෙහෙම දෙයක්.
"මේ මැරුණ මනුස්සයා වෙනුවට මුං සංවේදී වන පොරක් මැරිලා මම ඔහොම කින්ඩි දැම්ම නම් මුන් මොනව නොකියයිද?"

හොඳම උදාහරණයකට ගන්න පුළුවන් මේ අය කරේ තියාගෙන ඉන්න ආගමික නායකයෙක්ව.
මට මතකයි මීට අවුරුදු දෙකකට විතර කලින් මම මහනායක කෙනෙක් ගැන පෝස්ට් එකකදි ඔහුගේ නම අගින් ස්වාමින්වහන්සේ කියල නොදැම්මා කියල බුකිය ඇවිලුන හැටි.
දැන් ඉතින් තත්වය ටිකක් වෙනස් (කාලය මැවු වෙනසක් අරුමේ)
පොයින්ට් එක තමා.
නම විතරක් කිව්වා කියල අච්චරම මේ අය සංවේදි වෙලා බබ්බු ටිකක් වගේ නැටුවා නම්, ඔය මහනායක කෙනෙක් හරි, රහත් වෙලා හිටියය කියල සැලකෙන මෑත ඉතිහාසයේ ජීවත් වුන පොරක් ගැන හරි, කොටින්ම මේ අයගේ ආගමික නායකයන්ගේ මරණය ගැන හරි, ඔය විදියට උපහාසයෙන් කතා කලා නම් මේ අයට ඒ දේ ඉවසන්න තරම් පරිනතභාවයක් තියෙයිද කියන කතාව.

 ගොඩක් දෙනෙක් ආදරය කරන මනුස්සයෙක් මිය ගියාම කින්ඩි දාන්න පුළුවන් නම් මේ අය තමාගේ "උත්තමයො" කියල හිතන් ඉන්න පොරවල් ගැන දාන කින්ඩි දරා ගන්න බැරි ඇයි?

ගායකයෙක් හා ආගමික නායකයෙක් සමාන කරනවා නෙමේ. ආ සොරි. ගායකයෙක් හා ආගමික නායකයෙක් සමාන කරනවා තමා.
චෙස්ටර් අමතක කරමු.
ගායකයෙක් හරි, නළුවෙක් හරි, දේශපාලකයෙක් හරි, සමාජ සේවකයෙක් හරි, මොකෙක් හරි සමාජයේ යම් පිරිසක් ගෞරව කරන/ආදරය කරන කෙනෙක් ගැන.. කොටින්ම උන් මලාම උන්ගේ මරණය ගැන කින්ඩි දාන එක වරදක් නෙමේ නම් මුන්ගේ මහලොකු ආගමික නායකයො ගැන කින්ඩි දාන එක ප්‍රශ්නයක් වෙන්නේ කොහොමද?

මුං ඒ වගේ අවස්ථාවලදී ගේන බොරු පුහු හිස් තර්ක වල සතපහක බරක් නෑ කියන එක ඔප්පු වෙන්නේ මේ වගේ අවස්ථා වල උන්ම පෙන්නන හැසිරීම් වලින්.
මුංට ඕන නැති හරි වැරැද්දක් නෑ.
මුංට ඕන මුං කැමති විදියට මුං ජීවත් වෙන ලෝක පාලනය කරන්න.

ලෝකේ අස්සක් මුල්ලක් නෑර ඉන්න අතිමහත් බහුතරයක් ආගමික හැතිකරේ ඔහොම තමයි.
ඕක තමයි උන්ගේ කුහකකමේ හෙළුව.

කින්ඩි දැමීම හෙවත් උපහාසය ගැන මුන්ම හදාගත්ත මුන්ගේම හිස් නීති රීති වලංගු වෙන්නේ මුං සංවේදී තැන් වලට විතරයි.

ඉතින් ඒකයි මුන් සංවේදි වෙන තැන් වලට හැකි උපරිමයෙන් ගහන්න ඕන කියල මම පුද්ගලිකව හිතන්නෙ.

මුං සංවේදී දේ උපහාසයට ලක් වෙන අවස්ථා වලදි කුණුහරප කියන අන්තවාදී ගොබ්බයන්ටයි
ඒ අවස්ථා වලදී කින්ඩි දැමීමේ අනවශ්‍යභාවය සහ අරමුණු ගැන ප්‍රශ්න කර කර බණ දේශනා කරන්න එන නිදහස් මතධාරීන් කියල කියාගන්න උන්ටයි කියන්න තියෙන්නේ එක දෙයයි.

හුකහන් මහත්වරුනි.


ප/ලි - මේක චෙස්ටර් ගැන කතාවක් නෙමේ. චෙස්ටර් රිලේට් වනවා මදි වගේ නම් සමාජයේ යම් පිරිසකගේ ආදරයට ගෞරවයට පාත්‍ර වෙච්ච වෙනත් චරිතයක් ආදේශ කරගෙන මේ සටහන නැවත කියවන්න.

ටීවී සීරීස් වල වල් සීන්

ඔබේ අදහස් + අපේ අදහස් = අළුත් අදහස්
♫ ♫ විකාශයට සුදුසු සමාජයට හානි පමුණුවන්නේ නැති ඉංග්‍රීසි රූපවාහිනී නාට්‍ය මාලාවන් කිහිපයක් නම් කරන්න.

ඔය "ජාතික රූපවාහිනිය - Sri Lanka Rupavahini (TV) Corporation" ෆේස් බුක් පේජ් එකේ මීට දවස් දෙක තුනකට කලින් දාලා තිබ්බ පෝස්ට් එකක්.

ඉංග්‍රීසි චිත්‍රපටි, රූපවාහිනී කතා මාලා බලන එක විනෝදාංශයක් කරගත්ත මම මේ වගේ දේවල් ගැන බුකියේ කතා කරන්න පට්ටම කැමතියි.
මොකද ආගම දේශපාලනය වගේ දේවල් ගැන කතා කරනව වගේ නෙමේ
මේ වගේ දේවල් ගැන චිල් එකේ කතා කරන්න පුළුවන්.
වලි නෑ.. කුණුහරප නෑ.. ගේම් නෑ..
කාලය කාදමන්න මරු ටොපික්ස්.
කොච්චර ලොකු ටෝක් දුන්නත් ෆේස් බුක් එන්නේ ඕකටනෙ අපි.
මොකක් හරි මගුලක එල්ලි එල්ලි කියවන්නනෙ.

ඉතින් මාත් හිතුවා ඔය පෝස්ට් එකට කමෙන්ට් එකක් දාන්න
මම කැමතිම ටීවී සීරීස් දෙක තුන මොනවද කියල.

අංක එක ඉතින් Breaking Bad නෙ. කතා දෙකක් නෑනෙ.
දාමු කමෙන්ට් එක.

ආ.. පොඩ්ඩක් හිටු

ප්‍රශ්නයක් !

"Breaking Bad ලංකාවෙ පෙන්නන්න පුළුවන්ද?..
බැරි වෙයි නෙහ්? මෙත් හදන සීන් ගොඩක් තියෙනවනෙ.
එතකොට Game of Thrones? කොහොමත් බෑ.
Narcos? ඒකත් බැරි වෙයි...කුඩු සීන් නෙ"

ශිට් !

House of Cards, Sherlock,  True Detective??

ඒවා නම් පෙන්නන්න පුළුවන් වෙයි.
ඒත් ඕන්නෑ.
වැඩක් නෑ කමෙන්ට් කරල. මම මටම කියාගත්ත.

"සමාජයට හානි පමුණුවන්නේ නැති"
මගුල !

ඔය කියන්නේ සෙක්ස් නැති කියන එකනෙ.
වෙන මහලොකු බක්කක් නෙමේනෙ.
අපිට සෙක්ස් තරම් අරහං දෙයක් මේ තුන් ලෝකෙම නැතුව ඇති.
රූපවාහිනියෙ උන් නොකියා කියන්නෙ ඕක.

"වල් සීන් නැති මොකක් හරි ෆිල්ම් එකක් දියන්කො ගෙදර ගිහින් බලන්න"

අපි හයේ හතේ පන්තියෙදි යාලුවන්ගෙන් බලන්න ෆිල්ම් ඉල්ලගත්ත විදියට තමා අපේ රටේ ජාතික නාලිකාව ටීවී සීරීස් පෙන්නන්න රටේ මිනිස්සුන්ගෙන් කැමැත්ත අහන්නෙ.

"වල් සීන් නැති මොනව හරි කියහල්ලකො උඹලට පෙන්නන්න"

වල් සීන් දැකල නරක් වෙන්න මේ රටේ ඉන්නෙ බබාලනෙ.
සෙක්ස් කියන්නේ මොනවද කියල දන්නෙවත් නැති
හනිමූන් එකේදි පිරිත් දාලා ලයිට් ඕෆ් කරලා ඇස් පියාගෙන හැමිනිලා
අනිත් පැත්ත හැරිලා නිදාගන්න උන්නෙ මේ රටේ ඉන්නෙ.
තුක් නොදකින් !

දැන් මුන්ගෙන් අහන්න ඕන ප්‍රශ්නෙ තමා,
ඔය ටීවී සීරීස් හදන රටවලට ඕවලින් නොවෙන
අපේ සමාජයට විතරක් ඔය කතා වලින් වෙන
ඔය කියන අමුතු හානිය මොකක්ද කියල.

ඒ කියන්නෙ සෙක්ස් සීන් දැක්කම ඒ රටවල වැඩිහිටියන්ට නොවන මොනව හරි අපේ වැඩිහිටියන්ට වෙනවා කියන එකද?

ඕවා දැකල ටීවී එකෙන් බඩ වෙනවා කියන එකද?
ඕවා දැක්කම මිනිහා තමන්ගෙ ගෑණිගෙ අම්මා එක්ක හැමිනෙයි කියන එකද?

ඔය ටීවී සීරීස් හැදෙන රටවල සමහර නිර්මාණ හැදෙන්නේ වැඩිහිටියන් ඉලක්ක කරගෙන.
සමහරක් නිර්මාණ දරුවන් ඉලක්ක කරගෙන
සමහරක් නිර්මාණ දෙගොල්ලන්ටම රසවිඳින්න පුළුවන් ඒවා.

නමුත් අපේ රටේ වැඩිහිටියන්ට බැහැ වැඩිහිටියන්ට පමණක් සුදුසු දේ වලින් තමන්ගේ දරුවන්ව ඈත් කරල තියන්න.
ඒ තරම්වත් වගකීමක් ගන්න බැරි උන් තමා අපේ රටේ ළමයි හදන්නෙ.

මුන්ට දරුවන්ට හොරෙන් කාමරේ ඉඳගෙන හැමිනෙන්න පුළුවන් නම්
දරුවෙක් ටීවී සීරීස් එකක් බලන නොබලන එක
දරුවෙක් ටීවී එක බලන වෙලාව, සෙල්ලම් කරන වෙලාව, පාඩම් කරන වෙලාව
පාලනය කරන්න බැයිද?

ඇත්තටම බැලුවොත් අපේ රටවල වැඩිහිටියන්ට සුදුසු කියල රූපවාහිනි කතා මාලා නිර්මාණය වෙන්නේ නෑ.
වැඩිහිටියෙක්ගේ ජීවිතය තුල ඇතිවෙන ප්‍රශ්න, ගැටළු, අත්දැකීම්, හැඟීම් ගැන කතා කෙරෙන දේ රූපවාහිනියේ විකාශය වෙන්නෙ නෑ.
හැම දේම නිර්මාණය වෙන්නේ "මේක පොඩි එකෙක් එක්ක බලන්න පුළුවන්ද" කියන මිම්මට යටත් වෙලා

ඒත්,
අනිත් රටවල වගේම තමා අපේ සමාජයෙත් ඉන්නේ ලෙයින් මසින් හැදුන මිනිස්සු.
හැඟීම් දැනීම් ආශාවල් තියෙන මිනිස්සු.
උන් ගෙයි අපෙයි වෙනස තමා
අපි ලිංගිකත්වයට අශිෂ්ඨ ලේබල් එකක් ගහලා ඒක මුළුමනින්ම සමාජයේ කතාබහින් ඉවත් කරලා කළුවර කාමරයක දාලා වහලා හිර කල යුතු දෙයක්ය කියන ආකල්පයක් අවුරුදු ගාණක් තිස්සේ කරේ තියාගෙන ඉන්න එක.

ඕකත් හරියට උගුරට හොරා බේත් බොනවා වගේ වැඩක්.
මිනිස්සුත් එක්ක දැඩි සම්බන්ධයක් තියෙන
මිනිස්සුන්ගේ ජීවිත වල කොටසක් වෙච්චි
ලිංගිකත්වය කියන්නේ එහෙම හිර කරන්න පුළුවන් දෙයක් නෙමේ.
ලිංගිකත්වය හොඳ නැහැ කියල ප්‍රසිද්ධියේ බණ කියන අපේ මිනිස්සුම තමා රෑට ගූගල් එකේ සෙක්ස් හොයලා ලෝකෙන්ම කප් ගහන්නෙ.
කොච්චර බොරු ශිෂ්ඨත්වයක් ආරූඩ කරගන්න හැදුවත් මොන විදියකින් හරි අපිත් ලෙයින් මසින් හැදුන ලිංගිකත්වයට දැඩිව ආශාකරන හැඟීම් දැනීම් ඇති මිනිස්සුය කියන කාරණය එළියට එනවා කොයි විදියකින් හරි.

ලිංගිකත්වය විතරක් නෙමේ, වැඩිහිටියන්ට සීමා විය යුතු තේමා රැගත් ඕනම කලානිර්මාණයක් දිරවගන්න අපිට සමාජයක් විදියට බැයි නම් එතනින් නිර්මාණය වෙන්නේ සමාජයක් විදියට අපේ මැචුවරිටි එක ගැන ලොකු ප්‍රශ්නයක්.
ගෑණියෙකුයි මිනිහෙකුයි සිපගන්න, සංසර්ගයේ යෙදෙන දර්ශනයකින් හරි තරුණයෙක් මත්ද්‍රව්‍යය පාවිච්චි කරන දර්ශනයකින් හරි අපේ සමාජයට හානි වෙලා කෙළවෙලා යනවා නම් අපේ සමාජයේ වැඩිහිටියන් විදියට ජීවත් වෙන්නේ මොන බොළඳ බබ්බු ටිකක්ද කියන ප්‍රශ්නයයි අපිට අපෙන්ම අහන්න වෙන්නෙ

වෙන රටවල මනසින් නොමේරූ කුඩා ළමුන්ව ආරක්ෂා කරනවා වගේ ලිංගික දර්ශන වලින් අපේ සමාජයේ වැඩිහිටියන්වත් ආරක්ෂා කරන්න ඕන නම් අපේ සමාජයේ ඉන්නේ ඇත්තටම අවුරුදු හතලිහ, හැට පැනපු ළමයි ටිකක්

ටෝක් එක ඇදිල ඇදිල යනවනේ? තව ටිකයි ඈ..

අන්තර්ජාලය හරහා ඕනම කෙනෙක්ට ඔය ඉංග්‍රීසි නාට්‍යය ඩවුන්ලෝඩ් කරගෙන බලන්න හැකියාව තියෙනව නම් වර්තමාන තරුණ පරපුරෙන් බහුතරයක් දෙනා ඔය වගේ කතා මාලා අන්තර්ජාලයෙන් බාගත කරගෙන බලනව නම් ඒ නිර්මාණ රූපවාහිනියෙන් විකාශය වුනාම සිද්ධ වෙන අමුතු හානිය මොකක්ද කියන එක.

සමාජයට හානි වෙලා කෙළවෙලා යනව නම් අන්තර්ජාලයෙනුත් තහනම් කරල දාන්න ඕනනෙ. අනික මෙච්චර කල් කොල්ලො කෙල්ලො  ඉන්ටර්නෙට් එකෙන් ඕව බැලුව කියල සමාජයට මෙච්චර කල් නොවුන අමුතු හානියක් වෙලත් නෑනෙ. (අපි නොදන්න වැල කිව්වලු)

හැම වෙලේම වගේ මේකත් අර අපි හොඳ ශිෂ්ඨ සමාජයක්, විනයක් තියෙන සමාජයක් කියලා අපිවම රවට්ට ගන්න අපේ ගොබ්බ වැඩිහිටිපරපුර හදාගත්ත තවත් බොරු තියරියක් විතරයි කියලයි මට නම් හිතෙන්නෙ.  (මට හිතෙන්නෙ නෙමේ ඒක තමා සීන් එක)

මේ විකාර රූපි බොරු සදාචාරවත් කතා ඇහෙද්දි මට හැම වෙලේම මතක් වෙන්නෙ මීට ටික කාලයකට කලින් රටේ ප්‍රධාන ආගමික නායකයෙක් කියපු කතාවක්

"හාමුදුරුකෙනෙක්ට මස් කන්න ඕන නම් ප්‍රසිද්ධියේ කන්න ඕන නෑනෙ. කාට හරි කියල ගෙන්නගෙන හොරෙන් කන්න පුළුවන්නෙ"

හොරෙන් කනවා නම් කමක් නෑ. ප්‍රසිද්ධියෙ කනවා නම් අවුල්. ඩවුන්ලෝඩ් කරගෙන බලන එක කමක් නෑ. ටීවී එකේ පෙන්නන එක අවුල්.

කුඩු කන්ටේනර් ගනන් වලින් ගේන දේශපාලකයෝ ඉන්න, ඒ දේශපාලකයන්ට ආයෙ ආයෙ ඡන්දෙ දීලා පාර්ලිමෙන්තු යවන ජනතාවක් ඉන්න, දිනපතා ස්ත්‍රී දුෂණ සිද්ධ වෙන, මානසික අසහනකාරයන්ගේ විසින් කුඩා ළමයි දූෂණය කරලා මරලා දාන
සමාජයක ජීවත් වෙන අපි තුළ නැති සදාචාරයක් රෑට ටීවී එකේ හරි දකින්න හිතන එකෙන් කියවෙන්නේ ඉතින් අපි කොච්චර පව් ද කියල තමා.

අන්තිමට කල්පනා කරලා කරලා
ජාතික රූපවාහිනියේ සමාජයට හානි නොකරන
ටීවී සීරීස් පෝස්ට් එකට දැම්මා කමෙන්ට් එකක්

"අපි අපේ වැඩිහිටියන්ට බලන්න රෑට රෑට සිංහලෙන් හඬකවපු හා හා හරිහාවා පෙන්නමු"

බලු පැටව් සහ වසු පැටව්

පොෂ් බලු පැටව් දෙන්නෙක් විකුණන්න තියෙන වගක් අපේ ගෙදර උන්දෑලාට ආරංචි වෙලා.

බලු වරිගයයි මිල ගණනුයි කණ වැකුනයින් පස්සෙ අසුරු සැනින් එක මොහොතෙන් ඇති වෙච්චි බලු සුරතල් බැලීමේ ආශාව නිසා අපේ මෑණියෝයි නැගණියයි ගිහින් බලු පැටව් දෙන්නෙක් අරගෙන ඇවිත් [ආයේ ඉතින් සල්ලි සල්ලි කියලා බැලුවේ නෑ]

එක බලු පැටියෙක් අපේ මෑණියන්ගේ ගෙදරට. අනෙක් බලු පැටියා අපේ නැගණියගේ ගෙදරට.
බලු පැටව් දෙන්නා නිවුන්නු(ලු) [එකට උපදින බල්ලෝ කොහොමත් නිවුන්නු තමයි. ආයේ ඉතින් ඕක අමුතුවෙන් කියන්නත් දෙයක්යෑ]
වයස මාස දෙකක්, තුනක් විතර(ලු). එකම පාට. එකම විදිය.

වැඩේට මුලින් අකමැත්තෙන් හිටපු තාත්තත් පස්සෙ බලු සුරතල් දැකලා හිත වෙනස් කරගෙන. කොටින්ම කියනව නම් බල්ලෙක්ට, පූසෙක්ට තියා මනුස්ස පැටියෙක්ටවත් හිත උණු නොවෙන මමතුමාත් මේ බලු පැටියා එක්ක යාලු මිත්‍රකමක් ඇති කරගත්තා පැය ගාණක් ඇතුලත. [මම බල්ලා එක්ක යාලු වුනාට බල්ලා තවම මාව අඳුරන්නේ නැති එක වෙනම කතාවක්]

එක බලු පැටියෙක්ගේ නම ශැඩෝ, නම දාලා තියෙන්නේ අපේ මෑණියෝ.
අනික් බලු පැටියාගේ නම මැක්සි, නම දාලා තියෙන්නේ අපේ නැගණිය.

කෝමෙන් කෝම හරි දවස් දෙකක් මේම ගත වුනා. දවස් දෙකෙන් පස්සේ මගේ නැගණියතුමිය ආවා ඇයගේ බලු සුරතලාත් එක්ක අපේ මෑණියන්ගේ ගෙදර. එදා මමත් එහෙ..
දැන් ගෙදර බලු පැටව් දෙන්නයි !

ගෙදර උන්දෑලා සියල්ලෝම බලු සුරතල් බලනවා. ෆොටෝ ගහනවා. සෙල්ෆි ගහනවා. ඉඹිනවා. නටනවා. එක සෙල්ලමයි !
ටික වෙලාවක් ගත ගත වෙද්දි තක්බීර් වෙලා ඔහේ ඉන්න බලු පැටව් දෙන්නා වටකරගෙන දඟලලා, හුරතල් කරලා ඇතිවෙච්චි මහන්සියෙන් පොඩි බ්‍රේක් එකක් ගන්න නිසාදෝ කට්ටිය එහෙට මෙහෙට වුනා පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ.
දැන් බලු අයියයි, බලු මල්ලියි එකට. තනියෙම. සෙල්ලම් කරනවා. පෙරළෙනවා. එකාගේ පිට අනෙකා නගිනවා. දඟලනවා.. [බලන්න ලස්සනයි ඈ]

ටික වෙලාවක් ඕම ඕම ගත වෙලා අපි අපේ කථා වලට සෙට් වෙලා ඉද්දි මෙන්න යකෝ බලු සහෝදරයෝ බලු සටනක් පටන් ගෙන..
එකෙක් අනිත් එකාව හපනවා, මූ අරූව හපනවා, අරූ මූව හපනවා, ආයෙත් මූ අරූව හපනවා, ආයෙත් අරූ මූව හපනවා.. [වලිය ටිකක් ඕවර් ද ටොප් ගියා කියල කිව්වොත් හරි]
බලන් ඉන්න බැරිම තැන නැගණිය සහ මෑණියන් වහා ඉදිරිපත් වෙලා තම තමන්ගේ බලු පැටවුන් ගත්තා අතට.
දෙන්නටම තරහයි බලු පැටව් එක්ක. තමාගේ බලු පැටියා එක්ක නෙමේ, තමන්ගේ බලු පැටියට රිද්දපු අනිත් බලු පැටියා එක්ක.

නංගිට තරහයි අම්මගේ බලු පැටියා එක්ක, අම්මට තරහයි නංගිගේ බලු පැටියා එක්ක.
ඒ අස්සෙ කට්ටිය බලු පැටව් දෙන්නව කම්පෙයාර් කරන්න අරගෙන. වඩා ලස්සන මොන එකාද, ෆයිට් එකෙන් දින්නේ මොන එකාද, දෙන්නගේ නම් වලින් ලස්සන මොන එකාද, අරකද මේකද..[සීරියස් නෙමේ ඉතින්, විහිලුවෙන්]

දෙගොල්ලන්ටම තමාගේ ගෙදර දවස් දෙකක් හිටපු බලු පැටියයි ලොකු.
එකම සමාන, එකම විදිය, නිවුන් බලු පැටව් දෙන්නෙක්ව දවස් දෙකෙන් තමාගේ සහ තමාගේ නොවන විදියට බෙදාගත්ත උන්දෑලා හොඳම බල්ලා තමාගේ එකා කිය කිය වාද කරනවා..

ටික වෙලාවකින් ආයේ බලු පැටව් දෙන්නා යාලු වෙලා කියහන්කෝ [කලින් තරහ වුනා කියල කියන්නෙත් ඉතින් අපිමනෙ]

ඔය වලි කතා අස්සේ… මේ සිද්ධියම වෙනස් ආකාර වලින් කීපාරක් නම් දැකලා ඇද්ද කියලා මමතුමා කල්පනා කරනවා..

කතාව ඉතින් එච්චරයි. නිමි ඈ.

ප/ලි - මේ බලු කතාවෙයි ලංකාවේ දේශපාලකයන්ගේ පැත්තක් අරන් වාද කරගන්න, මරාගන ජනතාවගෙ කතාවෙයි කිසිම සම්බන්ධයක් නෑ හරිය.

ඉරාජ්

කාලයක් තිබ්බා.
කෙල්ලෙක්ගේ තනකුයි, පුකකුයි, ජංගියකුයි නැතුවත් සින්දු හිට් කරගන්න පුළුවන් වුන.
මියුසික් වීඩියෝ එකට වඩා ඕඩියෝ එක බොක්කට වදින විදියේ සින්දු හැදුන.
සින්දුවෙන් ලැබෙන පණිවිඩිය මොකක්ද කියලා මිනිස්සුන්ට බලෙන් ඒත්තුගන්වන්න සිද්ධ
නොවුන.
එකපාරක් අහපු ගමන් වචන, තනුව මිනිස්සුන්ගේ ඔලුවේ හිටින විදියේ සින්දු හදන්න පුළුවන් මිනිස්සු හිටිය.

ඒ විදියේ "සිරා සින්දු" හදපු පොරක් හිටියා ඉස්සර.
ගොඩක් ඉස්සර.
පස්සේ ඌ නෙගටිව් මාර්කටින්ග් ඉගෙනගත්තා

මැරෙන එකේ අවුලක් නෑ.
පණපිටින් මැරෙන එකයි අවුල.
ඊටත් වඩා ලොකුම අවුල
තමන් මැරුනා කියල තමන් නොදන්න එක..

ඩිවෝස් එක හෙට නෙමේ අද

"පුතේ, පවුල් ජීවිතේ කියන්නෙම ප්‍රශ්න තමා.
කවදාවත් විසඳෙන්නෙ නැති ප්‍රශ්න තියෙද්දිත්
දිගටම එකට ඉන්න එකයි පවුල් ජීවිතේ කියන්නෙ" ....
අවුරුදු ගාණකට කලින් මම ඩිවෝස් වෙන්න තීරණය කල වෙලාවෙ
හැම වැඩිහිටියෙක්ම වගේ මට කිව්ව කතාව ඕක.

ගොඩක් දෙනා හිතන් ඉන්න විදියට කොච්චර ප්‍රශ්න ආවත් එකට ඉන්න එකයි වැඩේ.
මැරෙන කල් වෙන් නොවී එකට ඉන්න පුළුවන් නම් ඊට වඩා දෙයක් නැහැ.
අපේ ආච්චිල සීයල, අම්මල තාත්තල, ඒ කියන්නෙ අපේ වැඩිහිටි පරපුර තම තමන්ගේ ජීවන සගයා එක්ක එකට හිටිය කාල සීමාව ගැන කයිවාරු ගහන්නේ මාරම ආසාවෙන්.

"අපි බැන්දේ මේ වයසෙදි.. අපි නම් දැන් කාලෙ උන් වගේ පොඩි දේවල් අල්ලගෙන දික්කසාද වෙන්න හැදුවෙ නෑ.. මරාගෙන හරි එකට හිටියා.. නැත්තන් මෙච්චර අවුරුදු ගාණක් පවුල් කන්න පුළුවන් වෙයිද?"

ඇත්ත.
ගොඩක් වෙලාවට පුදුම කට්ටක් කාගෙන, දත විකාගෙන, තොල හපාගෙන, පුක ඉරාගෙන අවුරුදු ගාණක් ගත කරපු ජීවිතයකට අන්තිමට කියන්න තියෙන්නේ "මම මෙච්චර කාලයක් මේක ඉවසගෙන හිටියා.." කියන එක විතරයි.
ඔය විදියට හිතන ඈයෝ කියන්නෙ ආදර/විවාහ/මිනිස් සම්බන්ධතාවයක වටිනාකම තීරණය වෙන්නෙ ඒ සම්බන්ධතාවය පැවතිච්ච කාල සීමාව මත කියල. ඒ කියන්නෙ පැවැත්ම දිගයි නම් වැඩේ හරි.
පට්ටම සාර්ථකයි !

සුද්දො පොඩ්ඩ බැරි වෙද්දි ඩිවෝස් වෙනව..
ඒත් අපි කට්ට කාගෙන හිතෙන් දුක් විඳ විඳ අවුරුදු තිහ හතලිහ පවුල් ජීවිත ගත කරනව කියන එක අපේ පැත්තෙන් සාර්ථකත්වයේ ලක්ෂණයක් කියලයි ගොඩක් අය කියන්නෙ

ඒත් දික්කසාදය කෙනෙක්ගේ ජීවිතේ නොමැකෙන කළු පැල්ලමක් විදියට දකින, ලොකුම පරාජයක් විදියට දකින, ආර්ථිකව හරි මානසිකව හරි තමාගේ සහකරුවාගෙන් තොරව පැවැත්මක් ගැන හිතන්න බැරි තත්වයක් අස්සෙ විඳවන ජීවිත වල කූඩු වෙලා ලෝකෙට පේන්න හිනා වෙන ජීවිත සාර්ථකයි කියල හිතන්න පුළුවන්ද?

දේපල නිසා එකට ඉන්න...
දරුවො නිසා එකට ඉන්න සිද්ධ වෙලා තියෙන
දෙමව්පියන් නිසා එකට ඉන්න..
වෙන් වෙන්න තියෙන ලජ්ජාව නිසා එකට ඉන්න..
තමාගේ සහකරුවා නැතුව ජීවත් වෙන්න බැරි නිසා එකට ඉන්න..මිනිස්සු කොච්චර ඉන්නවද?

මට හිතෙන විදියට ඒවල වරදක් කියන්න බෑ.
එක එක මනුස්සයට
එකිනෙකාගෙන් වෙනස් නොයෙකුත් හේතු තියෙන්න පුළුවන්.
ඒත්, ආදරය..සතුට..නිදහස..විඳීම හොයන ජීවිත වලට
ඒ වගේ අය තමන්ගේ කුණුවෙච්චි ලෝක අස්සෙ ඉඳගෙන ඇඟිල්ල දික් කරන එකේ තියෙන කුහක කම ගැන කතා නොකර බෑ.

මම දන්න මගේ සමහර යාලුවෝ ගෑණි එක්ක ජීවත් වෙන්නෙ වර්තමානයේ නෙමේ.. අතීතයේ..
ඒ කියන්නෙ උන් බැඳල හිටියට හිතින් ජීවත් වෙන්නෙ අවුරුදු ගාණකට කලින් යාලුවෙලා හිටිය කෙල්ල එක්ක.
ඒ මතකය එක්ක.
තමන්ගේ ජීවිතයේ අසතුට වහගන්නේ අතීතයට ගිහින්.
ඒ ජීවිත වලට වර්තමානයක්වත් අනාගතයක්වත් නෑ.
අතීතයේ හිර වෙලා අතීතයේම ජීවත් වෙලා අතීතයේම මැරිලා ගිහින්.

තමාගේ හොඳම යාලුවා ඇත්ත ජීවිතයේදී මිනිහා එක්ක මරා ගන්න බව දැන දැන උන් දෙන්නා ෆේස් බුක් එකේ දාන ෆොටෝ එකකට "ලව්ලි කපල්" කියල හාට් එකක් දාන්න ගොඩක් දෙනෙක්ට පුළුවන් උනාට උන් දෙන්නා දික්කසාද වෙන එක ගැන ධනාත්මක විදියට කතා කරන්න ඒ අය ලෑස්ති නෑ.
එහෙම තත්වයක් තිබ්බ බව දැන දැනත් දික්කසාදය දකින්නේ ඒ ජීවිතයේ වැටුන තැනක් විදියට.

කිය කිය හිටපු කතාවට ආයෙම ආවොත්, ගොඩක් දෙනා හිතන්නේ.. ගොඩක් දෙනාට හිතන්න පුරුදු කරල තියෙන්නෙ ආදර සම්බන්ධතාවයකට කෙළවෙන්නෙ 'වෙන්වීම' කියන පොයින්ට් එකේදි කියල.

ආදර සම්බන්ධතාවයකට කෙළවෙනවා කියන්නෙ දෙන්නා වෙන්වීම කියල ගොඩක් අය හිතන් හිටියට ඇත්තට එහෙම නෙමේ කියලයි මට හිතෙන්නෙ. දෙන්නාගෙම හරි දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක්ගෙ හරි හිතේ දිගින් දිගටම අසතුට පැලපදියම් වෙන එකයි කෙළවීම පටන් ගන්න මොහොත.
එතනදියි රිලේෂන්ශිප් එකකට කෙළවෙන්නෙ.

ඕකෙ අන්තිම ප්‍රතිපලය තමා වෙන් වෙන එක.
කෙල්ලට/කොල්ලට බූට් එක තියද්දි, දික්කසාද වෙද්දි රිලේෂන් එකට කෙළ වෙලා ගොඩක් කල්.

අපි ඔය වෙන් වෙන පොයින්ට් එක මාරම නෙගටිව් දෙයක් විදියට දැක්කට ඇත්තටම ඒක පට්ටම පොසිටිව් දෙයක්.
නිදහස් වීමක්.. අලුත් ජීවිතයකට අඩිය තියන්න අවස්ථාවක් ලැබීමක්.. ගත වුන කාලයේ ලැබුන අත්දැකීම් එක්ක තමන්ට තමන්වම එක්ස්ප්ලෝර් කරන්න අවස්ථාවක් ලැබීමක්..
වෙන් වෙන්න ගන්න තීරණයම පට්ට ධනාත්මක පියවරක්.

ඔය මොහොත සමාජය කියන තරම්ම නෙගටිව්ද?
ට්‍රයි කරන්න පුලුවන් උපරිමේටම ට්‍රයි කරල, බැරිම තැන මිනිස්සු වගේ වෙන් වෙන්න තීරණය කරන එක ඔය තරම් කුජීත දෙයක්ද?

ප්‍රශ්නෙ වෙලා තියෙන්නෙ.. මිනිස්සුන්ගේ ජීවිත වල ආඩම්බර වෙන්න ඕන මොනවටද, ලජ්ජා වෙන්න ඕන මොනවටද කියන එක තීරණය කරන්නෙ සමාජය.
ඒ කියන්නේ මිනිහෙක්ගේ ආඩම්බරය සහ ලජ්ජාව (pride and shame) තීරණය කරන නිර්ණායක නියම කරන්නේ සමාජය විසින්.
ඒ අනුවයි සමාජය කියන්නේ "අවුරුදු හත අටක ලව් අෆෙයාර් එකක් නවත්තන එක... දික්කසාද වෙන එක ජීවිතයේ අසාර්ථක ලැජ්ජා වෙන්න ඕන කාරණයක්" කියල

නමුත් සමාජයෙන් දීල තියෙන නිර්ණායක ප්‍රශ්න කරල..
ඒවයේ තියෙන ගොබ්බ කම තේරුම් අරගෙන ඒවට පයින් ගහල දාලා..
තමන්ගේ වටේ ඉන්න උන් තමන් ගැන හිතන දේ අනුව තමන්ගේ පුද්ගලික තීරණ නොගන්න මට්ටමට එන්න පුළුවන් නම්..
ඔය ඔක්කොමල්ලට මැද ඇඟිල්ල පෙන්නලා විඳවන ජීවිතයක් වෙනුවට විඳින ජීවිතයක් හොයාගෙන යන්න පුළුවන්කම ලැබෙයි
අසතුට වෙනුවට සතුට හොයාගෙන යන්න පුළුවන් වෙයි.

ඒකට ඉතින් ගට තියෙන්න ඕන.

"මම අනිත් අය මම ගැන හිතන දේ ගනන්  ගන්න කෙනෙක් නෙමේ"

කියල ෆේස් බුක් එකේ බොරුවට එක එක පේජ් කාරයෝ හදපු ෆොටෝ ශෙයාර් කරල විතරක් නම් ඒ දේ කරන්න මේ කපේදි පුළුවන් වෙන එකක් නෑ.